Category Archives: stom

geslachtelijke verbondenheid my ass

manvrouw.jpgIk weet niet hoe dat bij u zit, maar ik snap het hele spelletje “meisjes tegen de jongens” dat nogal wat mensen op deze aardkloot gedurende heel hun bestaan lijken te spelen nog steeds niet. Besefte ik toen ik net weer een hoop geslachtsgenoten lid zag worden van facebookgroepen als “God maakte eerst de man, en toen had hij een beter idee!”, of “Vrouwen hebben altijd gelijk, ook als ze niet gelijk hebben.”

Nooit goed gesnapt dat vrouwen voor een quizkandidaat supporteren omdat ze een vrouw is, eerder dan omdat ze over andere coole quizeigenschappen als (ik zeg maar wat…) een geweldige algemene kennis beschikt. Neens, ze moet godverdomme winnen, want zij heeft een vagina, en wij ook. Vrouwen steunen vrouwen, hip hoi!

Om het niet eens te hebben over het aantal vrouwen van diverse pluimage dat mij op verschillende werkplekken bijna door de grond heeft doen gaan van plaatsvervangende schaamte omdat ze zelfs in een professionele omgeving vinden dat er een soort vrouwen-tegen-de-mannen-spelletje moet gespeeld worden, met tenenkrullende onprofessionele en ja, ik durf het zeggen, ronduit debiele opmerkingen op ongepaste momenten tot gevolg. *cringe*

Ik weet niet of het aan mij ligt, maar ik voel mij helemaal niet speciaal verbonden met mensen die hetzelfde geslacht hebben als ik. Ik heb niet het gevoel tot een speciaal aangenaam clubje te behoren, op basis van het feit dat ik vrouw ben. En ik vind ook helemaal niet dat ik op een vrouw moet stemmen in het kotje, zoals nogal wat anderen dat wel vinden. Ik stem gewoon voor de goeie, ik. En dat is wat mij betreft nogal dikwijls een man. MET EEN PENIS. Als ik vrouwen zoveel leuker vond dan mannen was ik wel lesbisch geworden, denk ik dan.

Is dat erg, eigenlijk? :(

dingen die ik echt niet tof vind: de tonguitsteeksmiley

tonguitsteeksmiley.jpgLaat ik maar meteen met de deur in huis vallen: ik haat de tonguitsteeksmiley.

De tonguitsteeksmiley moet zowat de meest overbodige smiley zijn die ooit is in elkaar gepixeld. Zelfs nog overbodiger dan de “kijk hastn, ik ben een alien“-smiley of de “ik rij dus met een Lancia“-smiley.

Kent u iemand die ouder is dan vijf jaar en half die in het echte leven na een grapje zijn of haar tong naar u uitsteekt (down-syndroom niet meegerekend)? Ik hoop toch van ganser harte van niet hé zeg.

Een tonguitsteeksmiley na een semi-grappige opmerking wil gewoon zeggen dat uw opmerking niet grappig genoeg was. Een tonguitsteeksmiley is het equivalent van een “verstajem? Hé, verstajem? *por*” of van het geweldig irritante “graptjen é pol”. Bij momenten doet het me ook akelig veel denken aan “meisjes plagen is liefde vragen”. Echt serieus hastn, een goeie klucht heeft geen tonguitsteeksmiley nodig. Stop er gewoon mee.

Dus, als u ooit nog met mij pleegt te chatten, hou er dan rekening mee dat uw gevoels-iq bij mij dertig punten zakt per gebruikte tonguitsteeksmiley. Danku.

niet zo hoemparapapa

tired_husband.jpgMocht u ooit op zoek zijn naar mijn zwakke plek, het is het moment. Ik heb best een hoge pijngrens, ik kan betrekkelijk goed tegen warm en koud, maar één ding mogen ze mij niet afpakken: mijn slaap. Daarvan heb ik grote hoeveelheden nodig, minimum acht uur per nacht, bij voorkeur tien. Als één of ander stom virus er dan plots voor zorgt dat ik twee nachten van drie nog niet aan twee uur slaap kom, dan kunt u zich voorstellen dat ik mij niet bepaald fris voel. Om niet te zeggen: compleet belabberd. En lastig, omdat mijn weekend zo’n beetje voorbij gaat zonder dat ik er bijster veel aan heb. En omdat ik weiger te slapen tijdens de dag, want zo ben ik dan weer wel.

Blijft over: compleet scheel van vermoeidheid in de zetel hangen zonder te beseffen waarnaar ik al een half uur zit te staren op televisie. Dat het dan ook nog eens een optreden van Belle Perrez blijkt te zijn. En een hoop scrapbookpagina’s die nog klaar moeten tegen volgend weekend. En morgen al weer een nieuwe werkweek en al. Swell.

de kamergenote

oudebes.jpgMijn moeder deelt sinds gisteren een ziekenhuiskamer met een oudere dame van ongeveer veertig kilogram. Dat is altijd even kat uit de boom kijken, een nieuwe kamergenote, en al helemaal omdat noch mijn moeder noch ikzelf al ooit bij iemand gelegen hebben die wij ook maar enigzins een toffe griet vonden. Dat kan ook aan ons liggen, al betwijfel ik dat ten zeerste.

Ze ziet er best lief en aangenaam uit voor iemand van haar leeftijd“, fluisterde ik gisteren dan ook een beetje verbaasd toen de dame even naar het toilet was. En dat was niet bij wijze van vooroordeel tegenover oudere dames, maar wel verwijzend naar de vorige mevrouw waarmee mijn moeder een kamer had gedeeld en waarover wij niet bepaald naar huis te schrijven hadden gehad. Neen, nu hadden we het toch wel getroffen, vonden wij. Niet meer van de jongsten, maar wel lief en aangenaam.

Aangezien ik de dame best wel sympathiek vond begroette ik haar steevast vrolijk bij het binnenkomen en vertrekken, checkte ik of ik haar kon helpen met haar baxter en informeerde ik vanmorgen aan de telefoon bij mijn moeder naar haar toestand. Spontaan en alles. De dame was gisteren immers binnengebracht met een erg lage bloeddruk, zo had ze me verteld, en dat was toch niet erg gezond.

Ook deze voormiddag ging alles zijn gangetje tussen mij en de dame. Ik was mijn aimabele zelf en bedacht me dat niet alle gepensioneerden lastigaards hoeven te zijn. Dat je met sommige oudere mensen perfect in één kamer kan liggen zonder op het randje van een mental breakdown te balanceren. Aangenaam en lief, dat was ze. Geweldig fijn, een kamergenote als zij.

Ongeveer een uurtje nadat ik was vertrokken sloeg een smsje van mijn moeder alles in duigen.
“Mijn kamergenote vindt dat je niet erg sympathiek overkomt. :( ”
KABANG.
Mijn moeder zegt dat het waarschijnlijk aan mijn zwart haar en mijn piercing ligt.
Ik zeg dat het aan die kutgepensioneerden zelf ligt.
En dat ze hun kans nu toch wel zwaar verkeken hebben.

(zie ook rot in de hel, vuile gepensioneerden!, alwaar ik word uitgeroepen tot de nieuwe hitler)

u zei?

dag lux waspoeder2635.jpgSerieus, al die wasmachinereclames van “Ik had het nooit mogen wassen op zestig graaaden!” waarbij een madam een truitje omhoog houdt dat hevig gekrompen is, ik heb altijd gedacht dat dat om te lachen was. Dat die truitjeskrimping werd overdreven om het effect te verergeren, ofzo. Tot ik vanmorgen mijn lievelingstrui uit de wasmachine opdiepte en tot de constatering kwam dat

a. ik op een verkeerd knopje moet gedrukt hebben want
b. mijn tweejarig nichtje niet eens meer in mijn lievelingstrui zou passen

Iemand toevallig nog een achtmaander lopen die zich graag kleedt in kick-ass truien van oudere vrouwen die geen wasmachine kunnen bedienen? Neen?

hln.be

hln.jpgHet is doorgans de beste manier om mij een rothumeur te bezorgen: surfen naar hln.be. Niet zozeer om de povere verslaggeving of de zucht naar sensatie van ‘Het Laatste Nieuws’, not at all. Wel omwille van het lezerspubliek dat er de mogelijkheid krijgt om op de nieuwsberichten te reageren, en die kans om eens goed zijn zeg te doen grijpt met beide handen.

Uit de commentaren kunnen we afleiden dat 80 procent van de lezers van hln.be dwaze, veralgemenende Vlaams Belangers zijn die overal over zagen en fretten, bij voorkeur over negers, knuffelpolitiek, losliggende straattegels, dat het vroeger allemaal geen waar was, enzovoort, enzoverder. De gemiddelde commentator op hln.be komt van zijn tak maken als een cafébaas wordt vervolgd voor racisme, want ‘hoe is het mogelijk dat een mens in zijn eigen café al niet zelf mag beslissen of hij negers binnenlaat?!!!! Is dat racisme???? En als een neger mij in elkaar slaat op straat, is dat dan ook geen racisme????!!!!!” Bij Wouter Van Bellingen ging het zo ver dat ik mijn hoofd wel twintig keer heb gebogen uit diepe schaamte en droefheid om zoveel ronduit pijnlijke sloganpraat. Genre ‘En als iemand nu geen neger op zijn trouwfoto’s wilt, is dat dan niet ziijn eigen keuze?????’ en ‘Niet willen trouwen voor een neger, dat is recht op vrije meningsuiting8888!!!!!!!’

Vorige week nog, toen een compleet tot wanhoop gedreven depressieve moeder haar vijf kinderen de dood in joeg, en bleek dat ze getrouwd was met een Marokkaan (lees: vuile bruinzak) was het hek helemaal van de dam. Ik heb zelden zoveel mensen met een compleet gebrek aan enig gevoel voor tact en inlevingsvermogen samen domme praat zien verkopen als op de commentaarpagina’s van de grootste krant van het land.

Werkelijk hallucinant om te zien dat diezelfde mensen plots wel over enig inlevingsvermogen blijken te beschikken en zelfs spontaan beginnen te rouwregisteren als Bompa Pfaff aan zijn einde komt. We zijn ver van huis, jongens. Zeer ver van huis.

It has arrived

goodies_kl.jpg

Het slechte nieuws is dat de douane mij indeed ferm bij mijn dingen heeft gehad. En dat zou best grappig zijn als het de enige zeverij van vandaag was. Serieus, kan iemand mij nog eens vertellen hoe het voelt om ook eens goed nieuws te krijgen, for a change? Dat moet toch zo ongeveer *telt op vingers* duizend jaar geleden zijn, dat.

neen

busker.jpgDertig meter ver was ik, en ik had al zes keer neen gezegd. Eén keer om de vijf meter.

Neen, ik heb geen minuutje.
Neen, ik heb geen zin om even met u mee te lopen om een handtekening te zetten.
Neen, ik koop geen boeken en cd’s. IK HAAT BOEKEN EN CD’S! De brandstapel op met die ONDINGEN.
Neen, ik ben niet van zin om 50 cent te betalen voor de slechtste versie die ik al OOIT van Redemption Song heb gehoord.
Neen, ik hoef geen folder.
Neen, ik heb geen zin om even een paar vraagjes te beantwoorden over mobiel telefoneren.
Neen, ik voel niet de behoefte om even met u van gedachten te wisselen over sweat shops.
Neen, en het interesseert mij niet dat het echt niet lang gaat duren.

Als een bambi die in een groep bloeddorstige jagers gegooid was liep ik door de Veldstraat. Overal hoopvolle blikken van mensen die allemaal iets van mij wilden, liefst al mijn geld en een handtekening of zevenendertig. Kijk, ik ben heus sociaal geëngageerd tijdens mijn betere momenten, en ik geef zelfs aan goede doelen, elke maand en al, maar na vijf minuten in de Veldstraat is mijn sociaal engagement zo diep in mijn botten gezakt dat ik de eerste de beste arts zonder vakantie die mijn weg kruist zou omver duwen van colére.

NIET TIJDENS MIJN QUALITY TIME.
NEEN.
Nog één keer en ik zal iemand pijn moeten doen.
EN IK MEEN HET.

02:15

glas.jpgIk ben net wakkergeschoten en ik ben me nog volop aan het afvragen waarom ook al weer als de bel gaat. Ik kijk op onze wekkerradio: 02:15. Dat is een vreemd uur om aan te bellen. Zatlappen die belletje trek doen, denk ik nog, en dan gaat de bel opnieuw. En nog eens. Dringender nu. Iemand heeft duidelijk iets van ons nodig.

Ik spring uit bed op zoek naar het eerste het beste topje, en terwijl Youri zegt dat hij wel zal opendoen zie ik door het raam een politiecombi staan. “Fuck”, denk ik. Als ik de trap naar beneden loop overloop ik waar mijn ouders zijn (Turkije), en waar mijn broer zijn avond mee zou vullen (redelijk vroeg gaan slapen, hij moest vanmorgen werken). Als ik de deur openzwaai en oog in oog sta met twee armen der wet verwacht ik slecht nieuws.

“Is deze auto van u?” vraagt de ene agent.
De zilvergrijze bolide die voor ons huis staat is inderdaad van ons. Ik voel de spanning een beetje wegvloeien. Hij is niet begonnen met te vragen of ik familie ben van iemand in het bijzonder.
“U zou best eventjes komen kijken, mevrouw”.

Toen ik ging kijken zag ik dit:

kapot_kl.jpg

En zo kwam het dat wij vannacht om half drie een verklaring zaten af te leggen in onze woonkamer.
En ons zaten af te vragen of wij vijanden hadden. Niet direct. En wat het dan wel kon zijn?
Iemand die niet houdt van zilvergrijze bolides? Iemand die gewoon voor de sport in de eerste de beste auto een hamertje slingert? Iemand die problemen heeft met ons postertje van “Zonder haat straat?” Een brommer die ertegen is gevlogen en weg is gereden? Werkelijk geen idee.

Er zijn al betere manieren geweest om het weekend te beginnen, dat klopt.
De negatieve lilith in mij denkt: “nu weer dat verdriet”.
De positieve lilith in mij vindt het een meevaller: met het voorspelde mooie weer van de komende dagen rij je toch best met de ramen open.

Prettig weekend!

“aaaaargh”, huilden de voetzolen

FlipFlopsLegs342x235.jpgVandaag zal de geschiedenis ingaan als de tweede dag in teenslipper hell.

Ik had mezelf een week gegund om van het braderietrauma te bekomen, en in die week heb ik compleet in de boosheid volhard en gesloten schoenen gedragen. Met warme zwetende voeten riep ik meermaals “eat this, kloteteenslippers van mijn voeten” naar de maan. Het was een mooie week zonder blaren of opengereten teentjes, en toch snakten mijn voeten naar frivole openheid en zon op mijn tenen. Daar moest na een week iets aan gedaan worden. Ik nam mijn missie serieus en trok vandaag richting schoenwinkels op zoek naar iets draagbaars, zomers en vooral draagbaars, en dus geen teenslipper. Aja.

Ik heb veel schoenen gevonden die ik leuk vond, maar allemaal waren het potverdrietjes teenslippers. Ik heb een compleet idiote obsessie met teenslippers. Mijn hart schreeuwt “jaaaaaah” maar mijn hoofd zegt “neen”. Het is als samenblijven met de man die je elke avond tot moes klopt: ik weet dat teenslippers slecht voor me zijn, en toch heb ik ze nodig, en dan vooral die fantastische met drie bloemetjes op die ik vandaag in een etalage spotte.

Mijn hoofd heeft het een beetje gehaald van mijn hart.
In plaats van de schoenwinkel stapte ik een apotheek binnen en ik kocht er “compeed”-pleisters tegen blaren. De deal was dat ik eerst mijn oude teenslippers nog een kans zou geven, en als mijn voeten het trauma te boven zouden zijn zou ik die compleet fantastische bloemekesslippers kopen. Klinkt goed, non?

Bij wijze van klein testje legde ik een compeed tussen mijn tenen en droeg ik mijn teenslippers toen Youri en ik net te voet een terrasje gingen plegen. Het ging goed, man! Het ging geweldig! Ik voelde geen zweempje zeer tussen mijn tenen, dankzij de pleisters. Maar halverwege de tocht kon ik niet langer ontkennen dat de onderkant van mijn voeten compleet in brand stond van de wrijving. En pijn dat dat deed! Met blaren en alles! Aaaaargh. Bij elke stap zetten de kloteslippers hun tandjes in mijn voetzolen, en om een lang verhaal kort te maken: het ging niet meer.

Heb ik even geluk dat ik een voorziend lief heb die het vorige trauma ook maar half te boven is gekomen, want Youri diepte zo maar eventjes mijn oude vertrouwde baskets op uit zijn rugzak, en zo zijn we toch nog zonder al te grote brokken thuisgeraakt. Ik mank me te pletter op dit moment, maar met de teentjes alles oke! Ik hoop van harte dat ik op schema zit.