Ik weet niet hoe dat bij u zit, maar ik snap het hele spelletje “meisjes tegen de jongens” dat nogal wat mensen op deze aardkloot gedurende heel hun bestaan lijken te spelen nog steeds niet. Besefte ik toen ik net weer een hoop geslachtsgenoten lid zag worden van facebookgroepen als “God maakte eerst de man, en toen had hij een beter idee!”, of “Vrouwen hebben altijd gelijk, ook als ze niet gelijk hebben.”
Nooit goed gesnapt dat vrouwen voor een quizkandidaat supporteren omdat ze een vrouw is, eerder dan omdat ze over andere coole quizeigenschappen als (ik zeg maar wat…) een geweldige algemene kennis beschikt. Neens, ze moet godverdomme winnen, want zij heeft een vagina, en wij ook. Vrouwen steunen vrouwen, hip hoi!
Om het niet eens te hebben over het aantal vrouwen van diverse pluimage dat mij op verschillende werkplekken bijna door de grond heeft doen gaan van plaatsvervangende schaamte omdat ze zelfs in een professionele omgeving vinden dat er een soort vrouwen-tegen-de-mannen-spelletje moet gespeeld worden, met tenenkrullende onprofessionele en ja, ik durf het zeggen, ronduit debiele opmerkingen op ongepaste momenten tot gevolg. *cringe*
Ik weet niet of het aan mij ligt, maar ik voel mij helemaal niet speciaal verbonden met mensen die hetzelfde geslacht hebben als ik. Ik heb niet het gevoel tot een speciaal aangenaam clubje te behoren, op basis van het feit dat ik vrouw ben. En ik vind ook helemaal niet dat ik op een vrouw moet stemmen in het kotje, zoals nogal wat anderen dat wel vinden. Ik stem gewoon voor de goeie, ik. En dat is wat mij betreft nogal dikwijls een man. MET EEN PENIS. Als ik vrouwen zoveel leuker vond dan mannen was ik wel lesbisch geworden, denk ik dan.
Is dat erg, eigenlijk? :(