Mocht u ooit op zoek zijn naar mijn zwakke plek, het is het moment. Ik heb best een hoge pijngrens, ik kan betrekkelijk goed tegen warm en koud, maar één ding mogen ze mij niet afpakken: mijn slaap. Daarvan heb ik grote hoeveelheden nodig, minimum acht uur per nacht, bij voorkeur tien. Als één of ander stom virus er dan plots voor zorgt dat ik twee nachten van drie nog niet aan twee uur slaap kom, dan kunt u zich voorstellen dat ik mij niet bepaald fris voel. Om niet te zeggen: compleet belabberd. En lastig, omdat mijn weekend zo’n beetje voorbij gaat zonder dat ik er bijster veel aan heb. En omdat ik weiger te slapen tijdens de dag, want zo ben ik dan weer wel.

Blijft over: compleet scheel van vermoeidheid in de zetel hangen zonder te beseffen waarnaar ik al een half uur zit te staren op televisie. Dat het dan ook nog eens een optreden van Belle Perrez blijkt te zijn. En een hoop scrapbookpagina’s die nog klaar moeten tegen volgend weekend. En morgen al weer een nieuwe werkweek en al. Swell.