Ik zat tegenover mijn huisdokter en hoorde mezelf geamuseerd lachen om een zin die ik maar voor de helft had begrepen, en ik kon mezelf wel een saflet op mijn bakkes verkopen. De zin ging over de werking van de ziekenkas in dit land, en hoe oubollig, achterlijk en vooral duur die werking was. Wist ik wel hoe duur, eigenlijk??
(euhm, neen)
Zeer duur, zo bleek uit het vervolg van het verhaal dat wel eeuwen leek te duren.
Ik had kunnen zeggen dat het me geen reet interesseert hoe duur een ziekenkas is in vergelijking met wat men uitspaart door de generische geneesmiddelen, maar neen, dat deed ik niet. Integendeel: ik diepte ÈÈn van mijn meest complexe gelaatsuitdrukkingen op om de dokter toch maar het gevoel te geven dat hij zonet het interessantste feit in jaren had verteld: een mengeling van opperste verbazing en monkelend “zo zul je het altijd zien” glimlach werd zijn deel.
Er volgde een nieuwe stroom oninteressante parlÈ die maar niet wilde stoppen. Ik lachtte weer mijn verbaasd lachje en zei crap als “goh, het probleem is dat gewone mensen dat niet weten, zo’n dingen”,alsof ik dat immens hartverscheurend vond, terwijl ik enkel zo snel mogelijk naar huis wilde en pokkejaloers was op die gewone mensen die nu in hun zetel zaten zonder doortaterende dokter. Maar mijn dokter, die had ondertussen een zielsverwant in mij gevonden die luisterde naar zijn verhaaltjes, en nog geÔnteresseerd was ook. Nog even en hij zou me inviteren op een gespreksavond over de CM en de bond Moyson, met een vakbondsafgevaardigde als moderator.
Ik haat het als ik dat doe.
En ik doe het all the frigging time.
Ik ben echt veel te beleefd opgevoed, en daardoor kom ik altijd in situaties terecht waarbij mensen totale crap over mij uitgieten en ik overkom als de meest geÔnteresseerde toehoorder ooit. Nog even en ik begin notities te nemen, zo erg fake ik. Uuuuren heb ik al geluisterd naar saaie mensen die over saaie dingen vertellen waarmee ik niets te maken wil hebben, maar ik vind het te pijnlijk om te zeggen dat ik liever zou hebben dat ze zwijgen. Dat ze beter zouden stoppen als ze geen kick in ze balls willen krijgen.
Het is vooral verontrustend omdat ik er volgens mezelf absoluut niet uit zie als iemand die bij nachte nadenkt over de werking van de ziekenbond en het RIZIV, autobanden of zekeringen. En ik mag dan wel een extreem goede faker zijn in mijn eigen nadeel, toch vraag ik me vaak af hoe mensen met zo bitter weinig mensenkennis erin slagen om toch gewoon mee te draaien in deze maatschappij en al. En daarover praat dan weer niemand met mij, ook al vind ik zo’n vragen wel interessant.
Dat is jammer, maar ik sla er mezelf wel weer door.
Move on.