Om gek van te worden is het.
Ik zeg: “Hey youri, dat huisje waar ik het net over had, dat kost 5 miljoen”
Youri:“Euro?!”
Ik:“Nee natuurlijk niet, frank”
Youri: “Hoeveel euro is dat dan, 5 miljoen frank?

Geloof het of niet maar mijn teerbeminde weet niet hoeveel 5 miljoen belgische frank is. Hij weet dan weer wel hoeveel 125.000 euro is. Of 714 euro. Of zelfs 14018 euro.
Zegt hij.
Ik geloof hem niet.

“Ik geloof je niet” zeg ik dan. “Ik weet zeker dat je omrekent, liegerd.”
“Hoe kan ik nu weten hoeveel 5 miljoen is van geld dat niet meer bestaat? doet hij dan met zijn ogen.
“Het bestaat wel nog het bestaat wel nog het bestaat wel nog!”, roep ik dan verbolgen.
“In ons hart!”

Ik vind het nogal snobistisch allemaal, hoor, doen alsof je de belgische frank al weer bent vergeten en hem nergens meer voor nodig hebt. Niet meer weten hoeveel 5 miljoen frank is is als zeggen dat je meedoet aan Star Academy om niet bekend te worden. En laat het duidelijk zijn: er was niks mis met onze belgische frank. Alleen al daarom blijf ik tot in het einde der tijden elke euro omrekenen. En ook omdat we in den tijd vijfenzeventig frank betaalden voor een belegd broodje, en tegenwoordig 2 euro 90. Denk daar maar eens over na, met jullie vooruitgang ook altijd!

Ja, inderdaad, het is warm en ik heb daar absoluut niet over te klagen.
De vogelkens fluiten, mijn zonnebril past als gegoten, en ik heb zelfs net de eerste ananas van heel mijn leven gekocht.
Ik heb er al veel gegeten in mijn leven, maar zelf gekocht: ho maar!

Zo zie je maar weer.
Niks te klagen over hier.

(Maar is het nu echt nodig dat iedereen plots om de twee minuten aan iedereen vraagt of ze zich een beetje kunnen verwarmen?)

Als een opgejaagd hertenjong trippelde ik door de winkelstraat. Dat doe ik wel vaker, de laatste tijd, bemerk ik, en als ik het doe dan zie ik dat alle shoppers rondom mij het ook doen. Met schichtige ogen die maar heel af en toe razendsnel van links naar rechts schieten, en voor de rest van de tijd starend naar de grond zijn gericht. Vroegah was dat wel anders, senjor! (de eerste die mij op een mac-keyboard de tilde kan aanwijzen is een ware held. Wat zeg ik? Een held en nog zoveel meer, zelfs!)
Een paar jaar geleden kon je nog gewoon onschuldig door een winkelstraat lopen, gewoon zomaar, om te winkelen. Je hoefde niet constant door je wimpers te kijken om te zien wie je volledig aan het belagen was vanuit d’ ÈÈn of and’re hoek ofzo, want er was niemand. Het klinkt voor de jongere generatie misschien redelijk weirderello (*doet pistoolbeweging*) maar vroeger werden wij nog helemaal niet om de drie stappen besprongen door cameraploegen en enquÍteurs hoor.

Dus ik keek op, en drie hoofden keken mijn richting uit. De vraag was niet of ik zou besprongen worden, maar wel door wie. Door de jongen, het meisje of de vrouw van middelbare leeftijd.
‘Mag ik jou even iets vragen?’ vroeg de vrouw van middelbare leeftijd.
‘Ik heb een trein te halen’, wees ik schaapachtig naar de eerste de beste richting die in me opkwam. Dat blijkt nu bij nader inzien niet eens richting station geweest te zijn, maar het kon de mevrouw duidelijk niet boeien. ‘Twee minuutjes’ keek zij me smekend doch doortastend aan. Ik rolde met mijn ogen. ‘Oke’ zei ik met een toontje van ‘hey ik ben heus niet al te opgetogen over heel het verkoopsproces dat zich voor de schoenwinkel tussen ons aan het ontspinnen is, mevrouwtje’. Ik ben zelf telemarketeer van lijf en leden, maai mot je niks waismakeuh!

‘Kent u BCD?’ vroeg de vrouw van middelbare leeftijd, die nu wel heel dicht bij mij kwam staan.
BCD? Ofwel kende ik het niet, ofwel maakte een knaller van een black-out zich van mij meester. Maar hey wacht man, waren dat niet de tweede, derde en vierde letter van het alfabet?
‘..en dus stellen wij u een paar vragen om te weten of wij u een kortingkaartje mogen overhandigen’
Ik lachtte vriendelijk naar de mevrouw. Nog nooit had ik een enquÍteur gezien die zo erg op Mieke Vogels leek.
‘Hoeveel besteedt u gemiddeld jaarlijks aan boeken, cd’s, dvd’s en dergelijke?’ vroeg Mieke Vogels begrijpend.
Ow, deze enquÍte kende ik!
In de winkelstraten van Gent ben ik honderden keren gevraagd naar mijn cd-aankopen, en nog nooit was iemand erin geslaagd om mij een abonnement aan te smeren. NOOIT!

‘Ik ga wekelijks naar de bib’ loog ik.
‘Cd’s koop ik al een paar jaar niet meer’. Ik overwoog om haar een knipoog te geven die verwees naar illegale downloadpraktijken, maar ik zag snel in dat Mieke op dat vlak waarschijnlijk nog een stuk of zeven golflengtes achterkwam.
‘En dvd’s koop ik enkel voor verjaardagen enzo’.
‘En bij mij verjaren er nu ook weer niet zooo veel’.
‘Maar u kunt wel 20 procent korting krijgen op uw aankopen. Zou dat niet interessant zijn?’ zei de mevrouw en ik trok een pijnlijke grimas.
Ik gaf haar een blik van ‘Let’s not go there, Vogels’ en wij namen onverrichterzake afscheid van elkaar.

Dat betekent dat de tussenstand van deze week als volgt is:
* telefonische lastigvalling : 1 (Luminus)
* winkelstraatlastigvalling: 1 (BCD, or whatever)
* mensen telefonisch lastiggevallen: 62 (werk)

Het zou een teken kunnen zijn.
Maar weet iemand ook waarvoor?!

* de CJP-voordelengids 2005, inclusief alle voordeelbons, interviewtjes en opsommingen van concertzalen (twee keer)
* een reclamefolder voor de nieuwe Honda FR-V
* het volledige Clickx Magazine van 9 oktober 2004 (van voor naar achter Èn van links naar rechts!)

Het is pretty amazing hoeveel informatie ik tot mij heb genomen tijdens een slapeloze nacht gevuld met koortserig en misselijk van en naar het toilet slenteren. Zo weet ik nu dat ik al jaren korting had kunnen krijgen in cinema en theaterzaal, had ik voor de dag gekomen met het embleemken van de CJP dat op mijn bankkaart staat. Jammer dat zo’n ontdekking immer in de herfst van je administratieve jeugd moet gebeuren, in het midden van de nacht en op momenten dat je ervan overtuigd bent dat je de volgende dag niet haalt.

En nu ik de morgenstond – wonder boven wonder – wel heb gehaald interesseren ze me plots niet meer, alle voordelen waar ik me vannacht zo krampachtig aan heb vastgeklampt. Bij nader inzien heb ik hoop geput uit een dode mus, want drie euro korting lijkt alleen maar veel als je niks anders meer hebt om voor te leven, zoals ik vannacht, helemaal alleen op het toilet.
CJP is een wederom typisch voorbeeld van een stelletje psychologische oorlogsvoerders dat rijk wordt op de rug van zieke mensen die in al hun ijlen niet meer weten waar in of waar uit. Ja, zo kan ik het dus ook.

Vorige week donderdag, Station Ieper:

Je zult het gewoon nooit anders zien. Een hele avond was ik beziggeweest met het voorbereiden van dingen die ik moest gaan voorstellen. Een soort plan, eigenlijk. Mijn eerste, echte plan. Hoezee! En het zag er best goed uit. Dat vond Youri ook, en dus nam ik me voor om met dat goed gevoel onder de arm richting Kortrijk te sporen. Ik was een vrouw met een plan, en hoeveel zijn dat er uiteindelijk nog, tegenwoordig? Weinig, als het van mij afhangt.

‘Ieper-Kortrijk’ sprak ik de volgende dag tien keer zwakker dan ik het me de avond voordien had voorgesteld door de gaatjes tegen de kaartjesverkoper. Aangezien het zelden of nooit voorvalt dat ik mijn aangeboren schwung verlies bij de aankoop van een treinticketje, was er duidelijk iets loos. Met een trillende hand greep ik het kaartje, ademde diep in en bevend weer uit, en liet me op het eerste het beste stationsbankje zakken. Intussen was de kleur van mijn gezicht van witter dan wit naar een soort doorzichtig groen geÎvolueerd.

‘Het komt wel goed’ sprak ik mezelf moed in toen ik tien uitputtende minuten later op de trein stapte. Ik werd nog bleker. Vier van de zeven wagons bleken gereserveerd voor een groep gillende schoolkinderen op schoolreis. En ik bevond me zo maar eventjes midden in dat zootje ongeregeld. En ik stond godbetert in de eerste wagon, en moest dus all the way naar wagon vijf lopen om van het gekrijs en getier van de kleuters verlost te zijn. En ik wist niet eens of ik daar nog lichamelijk capabel voor was.

Met een protesterende maag en een bonkend hoofd waggelde ik verslagen door de gangen. Nog drie wagons. ‘Chelsea!!! Stop met Casey pijn te doen!!’ Nog twee fucking wagons. In de voorlaatste wagon werd mijn waggel onderbroken door een stoere kleuter die zich in het midden van het gangpad had gepositioneerd: met blinkende ogen en gekruiste armen dacht hij me even te melden dat ik er niet door mocht. ‘Ga weg of ik kots je helemaal onder’ siste ik stil genoeg zodat geen enkele leerkracht het kon horen. Het had effect. Met grote ogen ging het jongentje aan de kant.

Vanaf dat moment stuikte heel mijn planning in elkaar. Tijdens de voorstelling van mijn eerste echte plan verontschuldigde ik mezelf zeven keer om naar het toilet te spurten. Met een bleek gezicht probeerde ik het enthousiasme dat ik er de avond ervoor nog over had te reconstrueren. Het lukte met moeite.
De volgende avond zat ik kermend van de pijn in het publiek van de nieuwste show van Wim Opbrouck. Het etentje achteraf werd voor onbepaalde tijd gecancelled wegens slingerziek.
De planning van de rest van het weekend (broek kopen, Horeca Beurs bezoeken, langsgaan bij ons beider ouders,..) heb ik wonder boven wonder nog afgewerkt, weliswaar terwijl ik mezelf in honderd bochten wrong om te vergeten dat al mijn ingewanden liever waren thuisgebleven.

Ik was van zin om alle uitgestelde plannetjes gisterenavond in te halen, maar de enige activiteit die nog enigzins lukte was kriepen en in bed kruipen. Ziek ben ik, en nog niet lichtjes. Ik denk dat ik vanavond maar eens ga luisteren welk wicked plan de dokter met mij heeft.

Reclame op de achterruit van auto’s. Niemand let er op. Ik ook niet. Tot ik deze morgen achter een auto met een wel vreemde boodschap reed.

What the hell is “Belgian Butter Design“?

Vorige week kreeg ik een telefoontje. Of ik even naar de bank kon komen. Ik ben onlangs vijfentwintig geworden en dan moet mijn jongerenrekening omgeschakeld worden naar een betalende variant. Aangezien iedereen ooit vijfentwintig moet worden vond ik dat geen probleem.

Vandaag ging ik terug naar de bank om een nieuwe visakaart op te halen. Ik gaf mijn kaart af en na even zoeken vond de mevrouw 3 enveloppen. “Kan je ook eens je bankkaart geven?” vroeg ze. Ik haalde mijn flashy doorzichtige kaart boven en schoof hem onder het raampje. “Je krijgt ook een nieuwe bankkaart,” zei ze vrolijk. “Ah, die doorzichtige kaarten zijn enkel voor jongeren?“. De uitdrukking op mijn gezicht, als een kind dat zijn speelgoed moet afgeven, moet duidelijk geweest zijn. “ja, zei ze verontschuldigend.”

In de derde enveloppe zat wat ik vermoedde. Ook lilith moet haar flashy kaart inruilen voor een saaie oudemensenkaart. Had ze maar niet zo dom moeten zijn om een rekening te openen met een oude, onhippe man.

Het werd plots heel stil. Ik keek verward naar Youri, die me al even vreemd aangaapte als mijn vader en mijn moeder dat deden.

Het duurde een paar seconden voor ik doorhad dat de zin ‘ X heeft bruine ogen, maar ÈÈn oog is op dit moment blauw na een valpartij’ betekende dat de vermiste persoon in het opsporingsbericht gewoon een blauw oog had, en niet plots van oogkleur was veranderd na die valpartij.

Gezien in Rijsel. Vieze vuile Nikeairmaxen zijn weer helemaal in. Alsook witte sportkousen. Daarboven een veel te grote babyblauwe Hammer-style trainingsbroek. Vroeger vond ik trainingsbroeken nogal vervelend. Afgezien van het feit dat ze er afschuwelijk uit zien vallen ze ook niet over je schoenen. Nu hebben ze daar iets op gevonden. Steek gewoon de onderkant van je broek in je witte sportkousen. Probleem opgelost.

Draag een basket-shirt (als het even kan ook in het babyblauw) dat tot onder je knieÎn komt, met daarboven een al even grote witte trainingsvest. Rits alleen de onderste 10 cm dicht en laat de bovenkant op de buitenkant van je schouders rusten. Dubbelzijdige plakband lijkt me geen overbodige luxe.

Zweetbandjes rond je pols, bling-bling rond je nek en een muts op je hoofd. Boven die muts een sjaaltje, en helemaal langs de zijkant van je hoofd een truckerscap (again, babyblauw).

Nu nog hangen at the mall met je homies, en je bent weer helemaal hip.

Ik word oud, en dat vind ik niet eens zo erg.

Weinig ‘dag van de klant’-gevoel gisteren. Vroeger kreeg je al eens een roos om je te laten voelen dat je die dag koning was, maar gisteren bleven de cadeautjes uit. We bezochten zes winkels en nergens werden we ook maar een beetje vriendelijker behandeld dan anders, laat staan overstelpt met geschenken.

In de Suprabazar (of all places) dook de mevrouw dan toch met haar hand in een doos terwijl ik mijn code intoetste op de bancontact-terminal. Een spaarvarken. Een paars spaarvarken. Het ideale geschenk voor een klant die altijd en overal met bancontact betaalt, en dus nooit meer dan twee eurocent op zak heeft.