Als een opgejaagd hertenjong trippelde ik door de winkelstraat. Dat doe ik wel vaker, de laatste tijd, bemerk ik, en als ik het doe dan zie ik dat alle shoppers rondom mij het ook doen. Met schichtige ogen die maar heel af en toe razendsnel van links naar rechts schieten, en voor de rest van de tijd starend naar de grond zijn gericht. Vroegah was dat wel anders, senjor! (de eerste die mij op een mac-keyboard de tilde kan aanwijzen is een ware held. Wat zeg ik? Een held en nog zoveel meer, zelfs!)
Een paar jaar geleden kon je nog gewoon onschuldig door een winkelstraat lopen, gewoon zomaar, om te winkelen. Je hoefde niet constant door je wimpers te kijken om te zien wie je volledig aan het belagen was vanuit d’ ÈÈn of and’re hoek ofzo, want er was niemand. Het klinkt voor de jongere generatie misschien redelijk weirderello (*doet pistoolbeweging*) maar vroeger werden wij nog helemaal niet om de drie stappen besprongen door cameraploegen en enquÍteurs hoor.

Dus ik keek op, en drie hoofden keken mijn richting uit. De vraag was niet of ik zou besprongen worden, maar wel door wie. Door de jongen, het meisje of de vrouw van middelbare leeftijd.
‘Mag ik jou even iets vragen?’ vroeg de vrouw van middelbare leeftijd.
‘Ik heb een trein te halen’, wees ik schaapachtig naar de eerste de beste richting die in me opkwam. Dat blijkt nu bij nader inzien niet eens richting station geweest te zijn, maar het kon de mevrouw duidelijk niet boeien. ‘Twee minuutjes’ keek zij me smekend doch doortastend aan. Ik rolde met mijn ogen. ‘Oke’ zei ik met een toontje van ‘hey ik ben heus niet al te opgetogen over heel het verkoopsproces dat zich voor de schoenwinkel tussen ons aan het ontspinnen is, mevrouwtje’. Ik ben zelf telemarketeer van lijf en leden, maai mot je niks waismakeuh!

‘Kent u BCD?’ vroeg de vrouw van middelbare leeftijd, die nu wel heel dicht bij mij kwam staan.
BCD? Ofwel kende ik het niet, ofwel maakte een knaller van een black-out zich van mij meester. Maar hey wacht man, waren dat niet de tweede, derde en vierde letter van het alfabet?
‘..en dus stellen wij u een paar vragen om te weten of wij u een kortingkaartje mogen overhandigen’
Ik lachtte vriendelijk naar de mevrouw. Nog nooit had ik een enquÍteur gezien die zo erg op Mieke Vogels leek.
‘Hoeveel besteedt u gemiddeld jaarlijks aan boeken, cd’s, dvd’s en dergelijke?’ vroeg Mieke Vogels begrijpend.
Ow, deze enquÍte kende ik!
In de winkelstraten van Gent ben ik honderden keren gevraagd naar mijn cd-aankopen, en nog nooit was iemand erin geslaagd om mij een abonnement aan te smeren. NOOIT!

‘Ik ga wekelijks naar de bib’ loog ik.
‘Cd’s koop ik al een paar jaar niet meer’. Ik overwoog om haar een knipoog te geven die verwees naar illegale downloadpraktijken, maar ik zag snel in dat Mieke op dat vlak waarschijnlijk nog een stuk of zeven golflengtes achterkwam.
‘En dvd’s koop ik enkel voor verjaardagen enzo’.
‘En bij mij verjaren er nu ook weer niet zooo veel’.
‘Maar u kunt wel 20 procent korting krijgen op uw aankopen. Zou dat niet interessant zijn?’ zei de mevrouw en ik trok een pijnlijke grimas.
Ik gaf haar een blik van ‘Let’s not go there, Vogels’ en wij namen onverrichterzake afscheid van elkaar.

Dat betekent dat de tussenstand van deze week als volgt is:
* telefonische lastigvalling : 1 (Luminus)
* winkelstraatlastigvalling: 1 (BCD, or whatever)
* mensen telefonisch lastiggevallen: 62 (werk)

Het zou een teken kunnen zijn.
Maar weet iemand ook waarvoor?!