Een bejaarde man (ik schat hem 65) zit door het raam te staren, als bij de volgende halte een oudere vrouw tegenover hem gaat zitten. Ze legt haar fake millet-jas op de plaats naast hem. En om de ÈÈn of andere obscure reden is dat het enige dat de bejaarde man nodig heeft om uit te barsten in een erg luide en hevige tirade, waar heel de wagon moet van meegenieten.

Bejaarde man: “Phuh. Zo’n veste ekik ook. Ik en moen nooit zo’n veste niemeer en, madam! Zo’n veste, dat en es nietn weird!” De oudere vrouw schrikt van het luide stemgeluid van de bejaarde man, en knikt een beetje bedeesd, doch vriendelijk. Bejaarde man (onverstoorbaar): “Zo’n veste gelijk daj gij et, dat es alleene mor goed as’t min zevene es!” De vrouw heft haar schouders verontschuldigend op, en doet haar best om aan het gesprek te ontsnappen door in de METRO te lezen. Het mag niet zijn.
De bejaarde man wijst naar buiten, en de oudere vrouw voelt zich duidelijk moreel verplicht om zijn vinger te volgen en ook naar buiten te kijken, waar een groepje scholieren staat te wachten op de trein.

“GODVERDOMMEUH!“, aldus de bejaarde man, “ziet dat daar een keer staan, madam! Toen dakik die leeftijd adde moestekik nie op strate staan. ’t Was in de stal te doen! Te leeg da ze lev’n zij ze, en voor niks of niemanten geen respect niemeer, godverdomme!”
De oudere dame kijkt op. Dat vindt zij namelijk ook, en ze begint een verwaaide uitleg over dat de jeugd van tegenwoordig niks waard is, en dat er niks uitkomt en ook niks meer gaat uitkomen. Ik kijk door mijn wimpers en zie hoe het oude besje plots helemaal begint op te leven. Gedurende de rest van de treinreis komen flarden van het veel te luide gesprek door mijn HUMO-artikel gewaaid. En hoe meer woorden er komen, hoe meer het klinkt alsof ze uitgespuwd worden als een vieze ziekte.

… “En al die vuile frietekoten! Met al hun vetzakkerij! Ik ga nog liever dood dan dak ervan ete, madam! Wij adn vroeger geen frietekoten!”

…” wij mostn vroeger gans de weke dezelste kler’n droagn, en da gink em oowk, godverdommeuh!”

“… studer’n studer’n.. kstonne kik van mijn tien joar in de staln, en k klappekik ook frans!”

“… Ik en nietn tegen vreemdeling’n, mor ’t zen godverdommeuh profiteurs die te leeg zijn van nen poot uit te stek’n… In onznen tijd ging et genen woar zijn, madam…”

“… ik moetn nie wet’n van de jeugd, ik. Vuile leeghangers, dadde, die nie anders wiln doen dan achter bureau’s zitt’n! Bureau’s, dat es voe nietn nie nodig, ’t zijn al profiteurs!..”

“… Binn’n ier en viftien joar, der gon ging geweune belgn mi rondlop’n! Allemale vremde! Alemale!”

“… Medicament’n, ik en da nog nooit gepakt en ik gon da nooit pakn! Smeerlapperie es dadde! Ik gon nog liever dood dan medicament’n te moen pakk’n! Thee mee tijm en laurier, en ge kunt gij nie mer ziek kom’n, madam, da bestoa nie!”

“… Eerlijkheid es nog ’t belangrikste, madam! Mo ’t zijn de profiteurs die ’t allemale kapotmak’n! Ik: heel m’n leven geweirkt en een klein pensioentje, en dien die geen poot en uitgestokn eet: volle pot! GODVERDOMMEUH! De weireld is no de klot’n, madamtje!”

Waarop de oudere mevrouw stilletjes vertelt dat ze geen recht heeft op pensioen omdat ze in haar leven te weinig jaren heeft gewerkt.
Bejaarde man: “Oe is da nu toch meuglijk?! Oevele joar ej geweirkt? Get er toch mor 20 nodig veur pensioen?”
Oudere mevrouw: “Ik em er mor 17..”
Bejaarde man barst los: “Schande dadegij geen pensioen krijgt madam! SCHANDE! KLOTELAND DAT DAT ES! Kende gij niemand mee een lang arme? Ik kenne enen mee een lang arme, die da kan regel’n veur ui. Dadde volle pot trekt. ‘k ga ui zijnen nuumer gev’n! SCHANDE EST!”

Alzheimer en consequentie, het blijft een schrijnende combinatie.