Iets waar ik al maanden mee zit is dat ik op de foto van mijn treinabonnement als twee druppels water op Bucky Laplace lijk. Het was me eigenlijk nooit eerder opgevallen, tot ik met mijn broer op een trein belandde en op een bepaald moment toch echt wel mijn abonnement moest bovenhalen van de conducteur. Mijn broer gooide ÈÈn blik op de foto, en mijn wereld stortte in: “wahahaaa! Bucky Laplace!”

En inderdaad, hoe erg ik de gelijkenis niet probeerde te zien, er was geen ontkomen aan: dat witte vel, dat gitzwarte haar, die vieze blik, niemand heeft ooit meer op Bucky Laplace geleken dan ik op de foto van mijn treinabonnement.

Ik werd er zo ongemakkelijk van dat ik alle treinconducteurs uit het verleden begon te overlopen en me begon af te vragen of het potentiÎle kijkers van het Eiland konden geweest zijn. En of ze het dientengevolge hadden opgemerkt, en eens de wagon uit proestend en half hangend aan ÈÈn van die stalen baren van de deur op hun knie hadden geslagen met vlakke hand, tranen langs hun conducteurskaken lopend. Mijn conclusie was staalhard: dat kon. En het kan nog steeds, elke keer als ik mijn vervoersbewijs moet bovenhalen en een lichte tic zich van mijn rechteroog meestermaakt. Ik zie ze denken “Backy. Backy. Backy” en “Synalco go go go!”

Ik zou dan ook zeer graag de foto op mijn abonnement laten veranderen, zoals zovelen dat met hun achternaam deden ten tijde van Dutroux, maar ik weet niet of “teveel op Bucky Laplace lijken” voor de NMBS een goed genoege reden is. En ik durf het niet gaan vragen aan het loket, uit angst dat de Frankie Loosveld van dienst er al zijn collega’s bijroept om schaterlachend naar mijn foto te kijken, en te beginnen met een eindeloze reeks “het eiland”-quotes. Had ik op Tony Simoni geleken, het ware ook pijnlijk geweest, maar dan zou ik tenminste enkel onderworpen worden aan intellectuele kwinkslagjes en opmerkingen van mensen met niveau.

Het zou mijn leven tussen Ieper en Kortrijk net dat ietsje draaglijker maken.