Het gebeurt heel regelmatig dat ik het zeg. Soms heel resoluut, op een toontje van dat-niemand-me-nu-durft-tegenhouden. Soms heel berustend, want wat moet gebeuren moet gebeuren. En soms heel opgelucht, om mezelf te belonen na een lastige dag, of een moeilijke opdracht :‘Ik ga badderen!’

Badderen geeft het geheel een stuk beter weer dan ‘in bad gaan’, vind ik persoonlijk. Ik heb dan ook een paar vaste badder-regels:

*ik kan niet badderen zonder dat ik iets heb om te lezen. Of het nu de Humo, de Flair of de laatste Harry Potter is (krampachtig proberend om de 766 pagina’s niet in het water te laten vallen), zonder leesmateriaal geen gebadder.

*een lauw bad is geen bad. Het water moet altijd bijna het kookpunt bereiken eer ik tevreden ben. Ik heb al meermaals tegen halve hartstilstanden aangezeten omdat het water veel te heet was, maar het is voor een hoger doel.

*het bad moet bijna overlopen, geen half werk voor ondergetekende.

*ÈÈn woord: schuim. Maak daar maar drie woorden van: gigantisch veel schuim.

Het maakt me kalm als ik zenuwachtig ben, en wakker als ik doodmoe ben. Toen bleek dat ons appartement een heel groot, ergonomisch verantwoord bad heeft kon mijn geluk niet op. Naast dat bad is er ook een douche. Ik gebruik hem minder dan ik vooraf had verwacht. ’s Morgens heb ik nogal eens last van tijdsgebrek en ’s avonds kies ik altijd voor het bad. Want nooit geeft douchen mij hetzelfde gevoel als een half uur badderen in mijn ergonomisch verantwoord koninkrijk.

En toch, nu we dit in huis hebben gehaald, begin ik af en toe te twijfelen.