Het zag er weer heel gezellig uit op de weide van Rimpelrock, het festival voor de vijfenveertigplusser. Vorig jaar had ik me al voorgenomen om dit jaar binnen proberen te geraken, en toen ik het net als nieuws-item zag passeren was het weer van dat:‘Fuck, vergeten!’

Maar aan de andere kant, hoe had ik kunnen weten dat het vandaag weer Rimpelrock was? Ik heb nergens een affiche zien hangen, ik heb niemand horen vragen of ik dit jaar naar rimpelrock ging, en ik heb geen abonnement op de Libelle. Ik voel me best een beetje uitgesloten van al de fun. De opdracht voor volgend jaar is dus duidelijk: ik dien te infiltreren in een bejaardennetwerk. Want rimpelrock is gewoon gigantisch underground!

Gedurende het hele jaar doen bejaarden alsof ze niks anders te doen hebben dan kwijlen op hun hemd en tv kijken, maar als je even niet kijkt zijn ze wel volop bezig met andere bejaarden ronselen voor een groovy festival in de Limburg. Ze bestellen hun kaarten via de underground ticket-service van Grootmoeder’s Koffie. Ze proppen hun festivalrugzak vol met de Pim koekjes en King menten die wij niet willen opeten als we op bezoek gaan. En ze doen alsof ze niet meer goed kunnen lopen, maar ik heb ze wel zien shaken tijdens het optreden van Nicole en Hugo! Zij die echt rolstoelgebonden waren zag ik dan weer een heel andere betekenis geven aan Rock ’n Roll.
En wij, wij mochten weer niet mee. Erger nog: we mochten het pas weten nadat het achter de rug was, want bejaarden hebben blijkbaar een deal met VTM als het over publiciteit voor het festival gaat: pas als de laatste groovy opa is vertrokken mogen er beelden worden uitgezonden.

Maar niet met mij! Volgend jaar hul ik me in een kleed met rozen op en schaf ik mezelf een festivalbandje in kruisjessteek aan. Ik moet en ik zal rimpelrocken!