Ik durf er wel eens geÔntrigeerd naar staan kijken, naar de manier waarop bejaarde mannen wandelen. Niet dat ik niet durf kijken naar hoe bejaarde vrouwen wandelen ofzo, maar oude mannen, die hebben er toch een serieus handje van weg. Oude mannen, die wandelen namelijk een funny walk.

Het gaat me niet eens zozeer om het tempo dat wordt gehaald, want oude mannen hebben een abonnement op artrose en artritis en vast ook nog op aderverkalking, en als dat geen excuus is om gezapiger te gaan leven dan weet ik het ook niet meer. En zo funny is dat tempo nu ook weer niet, eigenlijk. Of dachten jullie dat mijn humor zo armzalig is dat ik me bezig houd met trage bejaarde mannen uitlachen? Laat ik dit fabeltje dan maar voor eens en voor altijd de wereld uithelpen: zo bestaat lilith niet.

Het vreemde aan wandelende oude mannen is dat ze steevast met hun handen op hun rug stappen, hoofd een beetje naar voren, doch de rug kaarsrecht, alsof ze constant op zoek zijn naar een verloren eurocentje, of een leuke paddestoel. Bij elk stapje vrees je dat ze voorover zullen vallen, maar dat doen ze nooit, die oude krakers. Ze stappen alleen maar, op dat lekker gezapige tempo van ze. En altijd met die oude, rimpelige handen op hun rug.

Eerst dacht ik dat het een overblijfsel uit de concentratiekampen was: hup uit die trein, handboeien om en stappen maar in het rijtje, op weg naar de werkplaats. En dat dat toch altijd een beetje is blijven hangen in die oude grijzen hoofden. Maar toen bedacht ik me: er kunnen gewoonweg nooit voldoende handboeien geweest zijn voor alle kampleden, want ijzer kost geld, veel geld. En echt geÔnvesteerd zal er daar volgens mij ook niet geweest zijn. Dus besloot ik om aan mijn raam te gaan zitten wachten tot er nog eens een oude man voorbijkwam op het wandelpad. Ik moest en zou het mysterie doorgronden.

Ik wachtte en ik wachtte, maar voor oude mensen moet je tijd maken, want tijd hebben zij namelijk met hopen. Plots zag ik in de verte iets kleins en gerimpelds af komen tjolen, en dus zette ik me schrap. Jezelf schrapzetten kan je maar een paar seconden na elkaar, en na drie minuten besloot ik om gewoon ontspannen te wachten tot hij zich in het midden van mijn blikveld bevond. En ja hoor, daar kwam hij, bij elke stap bijna voorovervallend in het slijk der aarde. ‘Links voetje, rechts voetje, links voetje, rechts voetje’ ik zag het hem denken. ‘HÈ oude man! Waarom hou jij eigenlijk je handen op je rug, zeg?’ wilde ik roepen, maar ik werd tegengehouden door de ontknoping van het handenmysterie, dat zich vlak voor mijn neus begon af te spelen.

De man begon te vertragen. Bij oude mannen betekent dat gewoon dat ze een halve meter per uur trager beginnen te stappen, en dan staan ze plots gewoon stil. Beetje bij beetje begon de stilstaande oude man zijn voeten uit elkaar te zetten. Dat nam ongeveer twee lange tergende minuten in beslag. En toen gebeurde het: de man stak zijn oude buik naar voren en gebruikte daarbij zijn samengebalde handen om zijn evenwicht te bewaren. Hij had namelijk iets waargenomen dat hij van dichterbij wilde inspecteren. In zijn tegelijk naar voor-en naar achterleunende mannenhouding draaide hij zijn hoofd lichtjes naar boven en keek recht in mijn verbaasde ogen: hij had mij gezien!

‘HÈ oude man! Ik weet waarom je je handen op je rug houdt als je stapt! Het is gewoon voor je evenwicht!’ riep ik. ‘Punkers, allemaal punkers!’ hoorde ik hem grommen terwijl hij zichzelf traag maar zeker weer in beweging zette.