Zuchtend vatte ik de tocht aan die ik me net door Youri had laten aanpraten.
Tweehonderdzesentwintig treden spreidden zich voor mij uit.
Bergop.
Ik kon me nog vaag herinneren hoe we ons hadden voorgenomen om heel het weekend gewoon niks te doen, heejlegansen niks. Een beetje rondhossen in een witte badjas en savatjes, dat had ik me voorgesteld, maar bij 18 ‡ 19 graden in een te dikke trui en geladen met een grote zak zomaar nergens heen klimmen, dat was veel minder. In mijn ooghoek zag ik Youri de eerste trede bedwingen. En dan de tweede. Ik wist dat ook ik iets moest doen wilde ik niet hopeloos achterop raken, en dus nam ik een ongemerkte aanloop en stootte ik mezelf af, richting Leeuw van Waterloo! Voor Youri liep een oude man van zeker vijfenzestig, gehuld in een lange zwarte jas en met een zwarte oorklepjespet op het hoofd. Via zijn oortjes (valse witte) luistert hij naar de radio. “Die krijgt zeker een hartaanval, straks!”, riep ik naar Youri, die het niet meer hoorde omdat hij al volop in de climber’s high-fase terechtgekomen was. Dit, beste lezers, was elk voor zich.

Honderd treden later: nog steeds als op wolkjes zweeft Youri voor mij naar boven. Ik probeer puffend te verbergen dat mijn wangen ondertussen meer paars dan roze zijn en mijn geveinsde ’toch fenomenaal hÈ, dat napoleon dat allemaal kon’-glimlach niet te verliezen. Nog eens vijftig stappen verder ben ik er zodanig van overtuigd dat ik nooit ever boven zal geraken in dit leven, dat ik stilsta en ‘Youuri’ prevel. Hij stopt. Ik begin te ijlen dat ik eigenlijk toch weer niet zoooo graag dat uitzicht wil zien en dat ik een foto ga nemen en de camera nodig heb enzo. Terwijl ik betrekkelijk shaky van elke extra seconde stilstaan probeer te genieten merk ik de oude man weer op. Hij neemt de trappen alsof hij nooit iets anders heeft gedaan en is ons ondertussen al een tiental meter voor. Ik probeer te vergeten dat mijn bovenbenen aanvoelen alsof er bommen in exploderen en begin aan het tweede deel van mijn calvarietocht. Na drie trappen besef ik weer waarom ik daarnet gestopt was. Ik kan niet meer. Mijn kuiten doen zeer. En die leeuw kan mij ondertussen vierkantig gestolen worden. Maar ik ben er bijna ik ben er bijna ik ben er bijna denk ik. En stap stap stap. Stap STAP stap. STAP STAP STAP. Ik kijk op, enkel en alleen om te beseffen dat er nog eens vijftig treden op mijn zere benen liggen te wachten. Tot mijn grote vreugde zie ik dat ook Youri minder en minder zweeft en meer en meer sleept. Achter mij hoor ik het gepuf en geblaas van al even erg afziende klimmers. Maar de oude man, die is bijna boven. De oude man, die zweet zelfs geen druppel.

Als we bijna boven zijn kruisen we de oude man. Hij is in dezelfde beweging weer naar beneden aan het komen, zonder rusten. Ik gaap hem hijgend na en trotseer mijn laatste vijftien treden. Ik ben dood. Ik heb warm. Ik wil zitten. Na tien minuten uithijgen tussen een hoop chinezen en amerikaanders die net hetzelfde doen staat de oude man weer voor ons. Hij is opnieuw de trappen opgewandeld, om onmiddellijk daarna weer naar beneden te wandelen. Terwijl Youri en ik uitrusten op het monument zien we de ouderling wel zes keer naar boven en naar beneden gaan. Zes maal 226, being meer dan 1300 trappen.

Ik weet het wel zeker: het was god zelf. ‘Lilith, lilith’ sprak hij via zijn oortjes, ‘Hef je luie kont op en ga iets aan je conditie doen, kalle!’.
‘Allemaal goed en wel god’ zei ik, ‘maar eerst ga ik het monument van Waterloo omver duwen bij wijze van closure.’

En zo geschiedde.