Dinsdagnamiddag: ik zit in een zetel die zo doorzeten is dat het lijkt alsof je er in kan blijven wegzakken tot aan de andere kant van de wereld, en ik heb net gezegd dat ik geen koffie lust. Elk meubel in de woonkamer ziet eruit alsof het al zeven keer is doorgegeven van grootmoeder op kleindochter, en de laatste kleindochter zit voor mij, klein, stil en zo verlegen dat het bijna pijnlijk is. Ik probeer allerhande manieren uit om de verhalen uit haar te krijgen die ik nodig heb, maar niks lukt. Na een kwartier zijn we nog niet verder gekomen dan een paar hakkelende zinnetjes die zo stil zijn uitgesproken dat ik me bijna geneer voor mijn stemgeluid, dat in de habitat van deze timide kunstenares veel te luid klinkt.

Soms prevelt ze zo stil dat ik geen woord versta, maar ik wil het haar niet aandoen om te vragen of ze de vorige zin even kan herhalen, en dus knik ik. En ik voel dat dit nergens heen gaat. Bijna geef ik op, voor de eerste keer in al mijn interviews. Ze wil me even wat tonen, zegt ze, en ze loopt de oude trap op die in het midden van de sobere woonkamer staat, om terug te komen met haar fotoboek. En dan gebeurt het: ze vertelt. Nog altijd erg stil voor gewone mensen, maar luid voor haar doen.

Ze vertelt verhalen over de kinderen waarmee ze ooit workshops heeft gedaan met klei, over haar werkstukken die de vreemdste invloeden blijken te hebben, over de stoelen die ze maakt van weggegooide rolluiken. Soms lijkt het alsof ze zich betrapt voelt, klapt ze even helemaal dicht en verontschuldigt ze zich voor haar melancholie, en het feit dat ze zo moeilijk kan vertellen waar ze naartoe wil met dit leven. Dat heeft ze nooit goed gekund, fluistert ze.

Als ik bij haar vertrek bedankt ze me zo erg voor het gesprek dat ik even denk dat ik mijn hand niet meer zal terugkrijgen. Nadat ik haar de tekst voor controle heb doorgemaild vind ik een stil berichtje op mijn antwoordapparaat: ze vindt het echt heel, heel mooi.

Deze namiddag, een bar waarin ik heb afgesproken voor alweer een interview. De seconde dat mijn onderwerp komt binnengewandeld zuigt ze alle aandacht naar zich toe: bloedmooi, groot, erg zelfzeker en ondanks al het vorige uitermate vriendelijk en charmant. De volgende twee uur zal ze me amuseren en verbazen met het gemak waarmee ze me heel haar leven uit de doeken doet. Ze is even oud als de timide kunstenares, maar staat aan het hoofd van drie zelfopgerichte dansscholen. Ik hoef bijna niks te vragen: ze blijkt perfect te weten wat een journalist nodig heeft om een goed stuk te kunnen schrijven, en ze vertelt het me zoveel naturel dat ik het gesprek bijna letterlijk zal kunnen uittikken. Bij het afscheid geeft ze me een zelfverzekerde hand en een stralende glimlach, waarop ze het complex uitfladdert, en iedereen, inclusief mezelf onder de indruk achterlaat.

Best een interessante bezigheid, journalist spelen.