Olraait, aangezien jullie het duidelijk allemaal willen hebben over de buurvrouw en wat voor een slechte er ik wel ben, en ook wel een beetje omdat ik het verschot van mij af moet schrijven: het ijzingwekkende verhaal van de nacht van zondag op maandag.

Na Top Gear trekken Youri en ik richting bedstee, en net als we bijna dromenland binnenvallen horen we een betrekkelijk luid gestommel, al weten we op dat moment niet meteen waar. Dat gestommel wordt luider, en op het moment dat ik denk door te hebben wat het gestommel veroorzaakt (‘iemand die erg snel een trap oploopt, nvdr.’) horen we een werkelijk ijzingwekkend getier. Als we ons in een stripverhaal hadden bevonden zou er zeker een grote en dikke “EEEEEEEK” boven het hoofd van de schreeuwster (die naar wij eruit konden opmaken van het vrouwelijk geslacht was) hebben gezweefd, maar in het echt klonk het toch meer als een “AAAAAAAAAAAH!”. Aangezien mijn hart zich op dat moment volledig richting mijn keelholte had gekatapulteerd kon ik alleen maar “Wat gebeurt er?!” richting Youri prevelen, die het duidelijk ook niet wist.

Onze over en weer schietende gedachtenstroom werd onderbroken door nieuw gestommel, en weer een geweldig luide schreeuw, waarbij dezelfde “AAAAAAAAAAAH!” weerklonk, gevolgd door een meisjesnaam (X2). Ik dacht, tussen enkele zware hartritmestoornissen door, de volgende zaken:

* de baby, de baby, er is iets met de baby!
* de baby heet helemaal niet ‘meisjesnaam’!
* er is iets met de buurvrouw! De schreeuwende is de buurvrouw niet!
* de buurvrouw heet helemaal niet ‘meisjesnaam’!
* ze zijn allemaal dood en de schreeuwende heeft ze gevonden! AAAH!
* ik moet gaan kijken of ik kan helpen!!!
* een familiedrama in mijn straat zeg!
* ik ga morgen de gazedde moeten kopen!
* ik ken helemaal geen EHBO.
* Sebiet hang ik vol bloed, maat.
* ze zullen de ambulance wel al gebeld hebben!
* binnen tien minuten is de ambulance hier!
* waar blijft die ambulance toch?
* wat is het plots stil.
* waarom is het zo geweldig stil?
* waarom komt er geen ambulance en blijft het zo stil?

En toen moet ik, schuddend en bevend en hartritmestoornissen en al, gewoon in slaap zijn gevallen.
Zonder te weten of wat we gehoord hadden wel van bij de buurvrouw kwam. Zonder dat we nog gewekt werden door ambulances of enig ander vreemd geluid. Zonder een clue, really.

En kijk, mocht de buurvrouw een beetje vriendelijker geweest zijn elke keer als ik een poging tot goeiendag zeggen heb gedaan in het verleden, dan ging ik het misschien wel een keer gaan checken, ja. Maar nu komt boontje volledig om zijn loontje. De rolluiken gaan nog steeds omhoog en naar beneden, though. En het licht in de tuin ook soms aan en uit.

Snap ’t ge’t plaatje?
Ik in elk geval al niet, maar u mag nu al met rotte tomaten naar mijn weinig terhulpschietende tronie beginnen gooien in de comments. (y)