Toen de dokter mij tien maanden geleden vertelde dat mijn mama een erg agressieve vorm van kanker had die onmogelijk te genezen viel heb ik dat niet verteld op mijn blog. Ook toen de woorden ‘nog een maand of zes te leven’ vielen heb ik gezwegen. In december waren er een paar berichtjes die naar haar ziekte verwezen, en er was een moment waarin alles zo uitzichtloos en wanhopig leek dat ik overwoog om gewoon overal mee op te houden. Niet meer bloggen. Niet meer schrijven. Enkel proberen te begrijpen wat mij en mijn familie compleet onverwacht overkwam. Hoe we van een gezonde jonge mama naar een mama met nog maar weinig toekomst waren gegaan, van een heel normaal leven naar een leven dat compleet op zijn kop stond.
Ik heb uiteindelijk wel verder geschreven. Niet alleen omdat mijn mama de grootste fan van mijn blog was, ook omdat ik het zelf nodig had. Ook omdat er tussen de donkere momenten door heel veel mooie momenten waren, en hoewel ik die niet in het openbaar heb beschreven hebben ze mij wel enorm geïnspireerd en gemotiveerd om te blijven genieten en stil te staan bij wat we wel nog hadden.
De afgelopen tien maanden waren zeer zwaar, maar ook zeer intens. Dankzij mijn beroep heb ik de kans gehad om elke dag met mijn mama door te brengen, en ik ben even dankbaar voor de mooie dagen als voor het feit dat ik haar tijdens haar mindere dagen heb kunnen bijstaan. En ik ben mijn mama dankbaar voor de manier waarop ze met haar courage en fantastische gevoel voor humor heeft getoond wat echt belangrijk is. Elkaar graag zien en goed voor elkaar zorgen. Al de rest is bijzaak.
Mijn mama is tot op de laatste dag thuis kunnen blijven en is zondag razendsnel geveld door een longontsteking. Het ging zodanig snel dat het uiteindelijk de meest menselijke manier was die in haar situatie mogelijk was, en het heeft haar bespaard van enkele erg harde weken die nog in het vooruitzicht lagen. Het is een enorme troost voor mij en de mensen die haar hebben gekend dat ze niet heeft afgezien en tot een uur voor haar dood helder en pijnloos was, en niet kon vermoeden dat alles plots zo snel zou gaan.
Ik ben boven alles dankbaar voor het feit dat ik zesentwintig jaar de meest geweldige mama heb gehad die ik me kon inbeelden, en ik besef dat het geen zin heeft om kwaad te zijn om de dingen die we niet meer zullen hebben en meemaken.
Ik wil iedereen heel hard bedanken voor alle kaartjes en smsjes en mailtjes en andere blijken van medeleven. Ik heb nog niet de tijd gehad om ze allemaal te beantwoorden, maar ze worden ten zeerste geapprecieerd. En ik zal blijven schrijven, al was het maar omdat zij dat zeker zo zou hebben gewild.
Ik wens jou en je familie heel veel steun & sterkte, de komende dagen, weken, maanden… Ik heb mijn papa verloren toen ik 30 was, en ken de pijn die je doormaakt. Maar je weet, zolang iemand je herinnert, ben je nooit echt weg.
Liefs,
Viviane
Misschien een magere troost, maar zoals Viviane zegt: jullie herinneringen zullen haar levend houden. ‘k Had een heel goeie band met mijn oma, die dertien jaar geleden gestorven is, en telkens ik iemand iets over haar gekke toeren vertel, wordt ze voor mij weer eventjes levend…
Je kan het zo mooi verwoorden dat je een steun kan zijn voor iedereen die hetzelfde meemaakt of meegemaakt heeft. Ik wens je jouw mama altijd bij jou.
Ik vind je zo dapper. Mijn oma stierf kortgeleden. Ik had een heel goede band met haar. Ze was ook ziek.
Sterkte meisje.
Ik denk dat hier weinig aan toe te voegen valt. Zeer mooi geschreven. Je moeder zou ongetwijfeld trots op je zijn.
Inderdaad heel mooi verwoord…
Veel sterkte nog de komende dagen, weken, …
Ik hoop dat een van m’n lievelingsgedichten wat troost mag brengen.
Liesbeth
Do Not Stand At My Grave and Weep
Do not stand at my grave and weep
I am not there. I do not sleep.
I am a thousand winds that blow.
I am the diamond glints on snow.
I am the sunlight on ripened grain.
I am the gentle autumn rain.
When you awaken in the morning’s hush
I am the swift uplifting rush
Of quiet birds in circled flight.
I am the soft stars that shine at night.
Do not stand at my grave and cry;
I am not there, I did not die.
Heel veel sterkte.
Innige deelneming…
Erg veel zinnigs kan ik nog steeds niet uitbrengen. Al ben ik wel blij dat je dapper verderblogt.
Liefs en knuffels,
Daphné en Valéas
Ik ben er zeker van dat je mama enorm trots op je is.
Zo helder, zo mooi, zo herkenbaar. Daarin ligt echt je kracht. Houd moed en veel sterkte de komende tijd
Mijn woorden klinken vast holler dan de uwe, maar toch: sterkte.
*geeft schouderklopje*
Lieve Lilith, je mama is ongelofelijk trots op jou.
48 jaar is veel te jong, maar denk aan de leuke en toffe momenten samen.
En probeer later een even coole, lieve en toffe mama te zijn voor de kindjes die je ooit zal krijgen. Weet je, je mama leeft verder, in jezelf, het product van de liefde van je ouders.
Wat mooi heb je dat neergescheven l. En dat zou je mama ook gevonden hebben. Inderdaad, 48 jr is veel te vroeg, ik ben er zelf maar vijf jaar meer af, ik probeer dus ook een beetje te begrijpen hoe jij, je familie en zijzelf zich gevoeld moet hebben. Het is niet eerlijk, maar er moet verder gegaan worden. Te weten dat je het samen met Jouri zo goed doet zal voor haar een hele geruststelling zijn geweest.
Bloggen en schrijven werken therapeutisch, schrijf het dus maar allemaal van je af, het zal deugd doen. Lilith, je hebt waar talent, blijf het zeker gebruiken!
Wat heb jij dat prachtig en sereen geschreven! Het is alsof jullie elkaar alles hebben gezegd wat gezegd moest worden. Ik ben ervan overtuigd dat deze mooie herinneringen de leidraad zullen blijven in jouw toekomst.
Sterke tekst. Nogmaals sterkte in deze moeilijke tijden.
Lilith, you are my hero!
Dat heb je heel mooi en pakkend verwoord. Je had een geweldige mama, schrijf je. Wel, jij bent een geweldige dochter. Je mama moet bijzonder trots op je geweest zijn.
Sterkte… Ik kan me niet voorstellen wat je nu moet voelen, denken,… Ik kan me enkel de angst voorstellen om je mama te moeten verliezen, de donkere dagen, de betere dagen; bij mijn mama werd iets meer dan een jaar geleden kanker vastgesteld, en zij doet het nu gelukkig weer vrij goed, al blijft het toch altijd leven met een donkere schaduw boven je kop en is je perspectief van oneindigheid serieus veranderd… Maar toch, ze is er nog, en die chance heb jij helaas niet meer… Veel te kort, veel te vroeg, veel te…
Moedig hoe jij hier zo sereen mee kan omgaan. Denk niet dat ik dat zou kunnen. Chapeau!
Wat mooi geschreven, zo pijnlijk herkenbaar. Ik was 18 (nu 11 jaar geleden) toen mijn mama na een strijd van 6 maanden geveld werd door kanker. Jouw verhaal lijkt zo herkenbaar, maar is daarom niet minder anders. Gun jezelf de tijd om dit te verwerken, durf egoïstisch te zijn met je verdriet. Mensen hebben er vaak zo weinig begrip voor of geduld mee. Het is nu aan jou, zorg goed voor jezelf!
Dit is een van de mooiste teksten die ik ooit gelezen heb. Sinds het overlijden van mijn vader twee jaar geleden, ook aan kanker, herlees ik regelmatig het volgende gedichtje:
10 mei 1994
Vanavond gehoord van je dood op een uur
dat de dag haast stilstond van vrede
maar onder een andere hemel verstreek een andere tijd
ontplofte het licht en je was verdwenen
hier in mijn schemer vonkt nog het oude volledige leven
en bekvecht het uitgesteld vlees met de geest
een verwonderde muze wacht op het donker en vlecht
nog een kraai en een nachtegaal tussen de regels
niets is voor niets geweest nu niets meer beweegt
voorgoed lig je vast in je taal en je tekens
in wat je steeds luider totaler verzwijgt –
Gerrit Kouwenaar
Toen mijn moeke meer dan een jaar geleden plots stierf bij een ongeval heeft dit gedicht een beetje troost kunnen brengen. Ik hoop dat het dat ook voor jou kan doen.
Handen
Ergens moeten uw handen nog bezig zijn
te zorgen dat ik niet verloren ga.
Woorden, aan dit besef ontstaan,
willen zingend en eeuwig zijn,
en zo de dood ontgaan.
Gerrit Achterberg
Ik wens je nog veel vrienden en familie om je te steunen, schouders om op uit te huilen, begrip van alle mensen om je heen, mensen die weten wanneer ze moeten luisteren en wanneer ze moeten vragen hoe het met je gaat en heel veel sterkte.
Als ik zo lees hoe je over je mama schrijft, dan kan ik alleen maar concluderen dat zij een pracht van een vrouw was. Blijf elkaar steun bieden, het helpt echt om de rouw te verwerken. Zelf ben ik daar ook hard mee bezig want gisterenavond stierf mijn schoonzus na vijf jaar strijd tegen kanker. Ze was amper 52 jaar.
Lieve Kelle,
Laat al die mooie herinneringen aan uw mama
het verlies wat verzachten
…
J.
Kelly en Youri,
Because you are so dear a friend
your cares are my cares too
And so as sorrow fills your heart
my heart goes out to you
And though my words cannot begin
to ease the loss you bear
I only hope it helps somehow
to know how much I care
En zijt maar zeker dat u mama heel heel trots was op haar gezin!
http://drs.punt.nl/index.php?r=1&id=399944
Hey Lilith, erg mooi verwoord. Je krijgt je gevoelens perfect op papier (of blog) gezet, ben blij dat je verder blijft schrijven.
Ben ook blij dat je mama niet heeft moeten afzien, want zoiets is hartverscheurend voor de familie. Ik hoop dat je je verlies om kan zetten in mooie herinneringen aan je mama.
Veel sterkte en een dikke knuffel.
Veel sterkte!
Mooi geschreven, meid. Heel veel sterkte en blijf vooral schrijven.
ik was hier al een hele tijd niet meer geweest en nu lees ik dit…
meis, wat een moed spreekt er uit je stukje en wat je erin vertelt.
wens je heel veel sterkte de komende tijd !
Lilith,
Veel sterkte in deze bijzonder moeilijke periode.
Mijn hart gaat naar je uit.
Neem alle tijd van de wereld die je nodig hebt om dit een plaatsje te kunnen geven.
Liefs,
Spinnekop (Pascale)
Weet dat ze over je waakt… altijd.
9 maart 2013
Maar allee zeg dat jij (en vooral je mama) zo een intrieste dinges moeten ondergaan op zo een jonge leeftijd. Als 26 jarige zou je leven een stralend floreren moeten zijn en als 48 jarige een heerlijke herkenning in je dochter. Doodzonde dat dit jullie is afgepakt.
Ik hoop dat je dit grote verdriet de baas bent geworden (ik huiver van de woorden: een plaatsje geven- honden en dingen hebben een plaats vlgs mij).
Zolang je mama in je hart zit is ze niet dood.
genegen groetjes
Gettie