Ik ben verliefd.

Het begon als iets dat zo hard moest groeien dat het er bijna niet inzat. Omdat ik nog niet was geworden wie ik nu ben. En wat ik nu ben. Verliefd dus.

De vonk sloeg keihard over toen collega M. (ook wel gekend als zij van Oostblog) ochtend na ochtend ter redactie verscheen met een rood samengeplooid ding in haar hand. Het soort samengeplooid ding waarvan ik, telkens ik er minstens tien zag staan in een statie near me, altijd dacht “wat een geklooi toch, met die kleine plooivelootjes”.

Ik zeg het, het moest groeien.
En het groeide.
En ik zag zowaar ineens in waarom ik mijn leven niet meer kon verder zetten als ik niet nu en rap en vandaag nog een vouwfiets zou gaan kopen, YOURI!

Noodzaak was het, als in trein ende vouwfiets, een combinatie waarmee ik keihard overal ter wereld kan geraken in een aanvaardbaar tempo. En ik ben de benenwagen gewend, dus zelfs met tegenwind is een fiets al supersonisch wat mij betreft. Dat ik daar nu eens niet eerder was opgekomen, al die eindeloze uren dat ik aan een mistroostig bushokje in Reetveerdegem stond te wachten op een bus die maar niet kwam, en waarvan ik ineens helemaal niet meer zeker was of het wel de juiste bus zou zijn en de bus mij dan niet zomaar ineens in één steek door naar Bangladesh zou brengen. En hoe zou ik dan thuis geraken? IN GODSNAAM?!!

Maar ik ben dus verliefd. Nog erger dan in de fietsenwinkel, toen ik zei: “Ik wil die roze.”
Vanmorgen moest ik immers in the middle of nowhere een brulboei van een voetbalman gaan interviewen, en ik fietste, in de zon, langs velden en wegen, en ik was zowaar gelukkig. En ik wou dat er een liedje bestond. Over roze Brompton vouwfietsen. Dan had ik het gezongen, ik zweer het u.

“Hoi”, zei de brulboei toen ik aanbelde.
“Leuke fiets heb je”.
En ik zei: “Ik weet het.”