Ik ben uit de Ustated Nights teruggekeerd in een verhoogde staat van oudejaarsavond. Zo gaat dat altijd bij mij, de mensen in mijn omgeving verschieten daar niet bijzonder hard meer van. Ik ben even weg van alles, en dan kom ik terug, en dan barst ik van de goede voornemens. Ineens wil ik dingen beter doen. En anders. Alles anders.

Lijstjes maak ik dan, op het vliegtuig, terwijl de rest van de passagiers parmantig ligt te snurken. Lijstjes vol bijzonder snode plannen. Met dingen op als “mijn haar zo rood kleuren als die serveerster in het Hardrock Café in Los Angeles” en “drie keer per week lopen”. En ineens die ene tattoo laten zetten die ik al een tijdje wil, en elk jaar vijftig boeken lezen, en al eens vaker bloggen. En nog een hoop grotere projecten waar ik echt al tijden aan wil beginnen. En elke week een nieuw recept uitproberen uit mijn tienduizend kookboeken.

En dan. Dan ontploft mijn agenda na twee dagen terug in de echte wereld compleet. Zonder dat ik het had zien aankomen. En kijk ik op het einde van de week met wazige ogen van een teveel aan deadlines naar mijn vliegtuiglijstje, en zie ik het nog net staan, in zwierige letters: een beetje meer tijd maken voor mezelf. Naast “meer dan twee keer per jaar bij de kapper geraken” en “een voornemen langer dan twintig minuten volhouden”.

Aja, en minder klagen en zagen stond er ook op, geloof ik. Net als beseffen hoe goed je het hebt, en door het leven huppelen in plaats van hele dagen te neuten op je blog, dammit nog aan toe, lilith.

Anyway, heb ik al gezegd dat mijn vader een nieuwe puppy heeft? Kijk dan toch!

Soms geeuwt hij in mijn richting, en doe ik van zo Fluffy I’m gonna die.

Ook op mijn lijstje: blogposts schrijven die actually ergens op slaan.