Want ja, toen begon Dexter in de namiddag nadat ik de vorige post schreef weer hysterisch te verkrampen, en zakte de moed weer in mijn schoenen. Ondertussen zijn we een paar dagen verder, en weet ik het niet. De nachten lijken beter, maar de dagen zijn nog altijd slopend, zowel voor hem als voor mij. We moesten het tijd geven van de dokter, en we zijn nog maar een dag of drie verder.
Het is niet gemakkelijk om met een kindje dat veel krijst van de pijn goed te zijn in geduld. Tien dagen lijken vreselijk lang, op die manier. Maar ik bijt door. En probeer het niet te zwart te zien. En ik heb vreselijk veel aan alle mailtjes en berichtjes met tips en verhalen van mensen die er ook ooit tot over hun oren in hebben gezeten.
En als het echt niet meer lijkt te gaan, dan kijk ik naar zijn hoofdje en doe ik het nog een beetje gaan.
En kijkt: soms slaapt hij wel eventjes.
This too shall pass.
Blijf de moed erin houden… Ik herinner me nog dat ik tijdens mijn zwartste dagen echt het gevoel had dat er nooit een einde aan zou komen en dat zelfs de volgende week onmogelijk en hopeloos ver weg leek. Het feit dat het winter was en ik precies altijd in het donker zat met eindeloze slapeloze nachten hielp er ook niks aan. Maar je hebt 200% gelijk, this too shall pass. Niks duurt langer dan die eerste zes weken, dus op dat vlak, it can only get better. En ondertussen kan je maar 1 ding en da’s doordoen. Zoals je doet. En naar dat onvoorstelbaar mooi kopje kijken ja… Sterkte! En ik hoop echt dat de nieuwe melk binnen een dag of 2 ook overdag verschil gaat maken!
Als het echt wat te zwaar wordt, kan je hem een nachtje bij iemand laten zodat je een nachtje goed kan slapen. Maar ga je dan kunnen slapen van het gemis aan dat schattige baaske??? Da’s nog de vraag hé
Veel sterkte !
Wat hier ook goed hielp, was onze ‘wipstoel’ uit de Ikea. Geen echte schommelstoel, maar wel een waarin je zo’n beetje op en neer kon wippen. Een draagdoek vond ikzelf niet zo handig, ik kreeg altijd pijn aan mijn rug en nek. Ik zette me in die stoel, legde haar dicht tegen me aan, buik tegen buik, neuriede een liedje en begon te wippen. Zo viel ze dan in slaap. Ik zorgde dat er een boek klaar lag, of ik sliep mee.
Ik deed het enkel helemaal in het begin zo, omdat ze moeite had om zelf in slaap te vallen. Stilaan begon ik haar dan in het wiegje te leggen om te slapen, altijd wakker. Zo heeft ze het geleerd: rustig worden en zelf in slaap vallen. Toen waren we ergens tegen de zesde week aan, denk ik.
Mijn zoon was anders. Die kon al vrij snel zelf inslapen. Nu is hij bijna 7 maanden en hij ontspant zodra hij zijn bedje ziet, voor hem is dat echt een teken dat er rust volgt.
Het is echt zoeken, dat prille begin. Maar je zal zien: je zal hem leren kennen. Gun het dus tijd. Geen gemakkelijke tijd, tijd waarin je denkt dat elke minuut een eeuwigheid duurt. Ik ken dat gevoel. Maar ik kan alleen beamen wat hierboven staat: het wordt makkelijker.
Oja, probeer inbakeren eens. Helpt bij heel wat kindjes.
Wat wou ik dat ik dergelijke berichten 4 maand geleden had kunnen lezen.
Toen de baby blues me helemaal kapot had gemaakt. Nog nooit zoveel geweend als toen. Een eenvoudige “hoe gaat het met je?” deden me al weer grijpen naar de zakdoek.
Ik dacht het nooit te overleven, ik begreep niet dat er mensen waren die voor een tweede gingen en dan nog een derde. HUH????????
Maar toen, ging het opeens beter. Die eerste lachjes deden mijn hart smelten.
En nu is ze 4.5 maand en verloopt alles zo goed. Wij hebben nu een super gelukkig dochtertje dat al lachend wakker wordt en lachend gaat slapen en die sinds enkele dagen gewoon doorslaapt, wel 12u :-)
Dus ja, het gaat voorbij, al lijkt het niet zo wanneer je er midden inzit.
Dit klinkt zo bekend, het is net alsof ik mezelf hoor spreken… Bij mijn dochter net hetzelfde voorgehad. 14 weken heeft het geduurd, dokters stuurden me weg, osteopaten stuurden me terug naar huis, het was een kind dat veel aandacht nodig had, dat was hun uitleg. Een kennis van K&G kwam ik toevallig tegen en ze had zo medelijden met me en ze zei probeer nutramigen eens, voor kindjes met koemelkeiwitallergie. Je moet het tijd geven zei ze, het duurt toch minstens tussen de vijf à zeven dagen tot alle sporen van vorige voedingen verdwenen zijn uit het lichaam…en wonder boven wonder hadden we na 6 dagen een heel ander kind, geen gekrijs meer, geen constant dragen in de draagdoek, geen uren meer radeloos rondlopen, gewoon een rustig, blij kindje dat na 15 weken geen pijn meer had. Ik hoop in ieder geval dat de rust heel snel terugkeert bij jullie! Sterkte, het komt wel goed!
Het ziet er alleszins een megaschattig ventje uit. En zoals christa zegt, eens ‘uitbesteden’ helpt ook wel. Je hoeft hem nog niet eens achter te laten, maar eens vriendin of familie vragen om eens namiddag te komen om op de kleine te passen en dan jij ondertussen eens op het gemak een douche of bad pakken, eens eten met twee handen, eens alleen naar de bakker,…
En het wat tijd geven, maar ook niet te veel lijkt mij – als iets werkt, dan merk je op een paar dagen wel verschil.
Je hebt waarschijnlijk al van honderden mama’s hun verhaal gehoord. Daarom dat ik ook even getwijfeld heb of ik wel zou reageren. Toen ik door de hel ging met O dacht ik dat niemand mij begreep en dat niemand het zo zwaar had als ik. En elke keer een mama aan haar verhaal begon, werd ik ongelooflijk boos.
Ik had (en soms nog: heb) zo’n janker in huis. Hij huilde de hele tijd. Werd er echt gek van. Moest mezelf meerdere keren per dag in de wc opsluiten. Die roze wolk was hier ook echt een donderwolk. Op 3 maanden bleek hij iets aan de nieren te hebben en toen dachten we dat we het gevonden hadden. Maar nee, hoor… dat kind bleef huilen. Dag en nacht. Ook de osteopaat kon niets doen. Dan maar dieet gevolgd… misschien was hij allergisch. Ook niets. De onthaalmoeder besloot dat hij zwaar gehandicapt was en zette hem op straat. Ik werd thuisblijfmama en de kinderarts vertelde ons dat hij helemaal niet gehandicapt was, maar gewoon wat gevoeliger was. Tjah.
Ondertussen is O 27 maanden. Hij heeft heel soms nog huilbuien, maar meestal… is het een zalig, makkelijk, gevoelig, intelligent kind. Als ik tegen hem zeg: “We gaan een dutje doen, want anders ben je straks te moe om naar de speeltuin te gaan.” Zegt hij gewoon ok. Echt waar. Terwijl andere moeders nu worstelen met hun puberende peuter kan ik gewoon genieten.
Wat ons geholpen heeft:
– het boek van Sears over the high-need baby
– aanvaarden dat het een janker was (nadat we zeker waren dat er niets medisch aan de hand was)
– luisteren naar hem. Hij wou op 4,5 maanden zitten en tjah… we hebben dat hem ook gewoon laten doen, terwijl iedereen zei dat een kind van 4,5 maanden niet rechtop kon zitten. Hij zat echt rechtop op 4,5 maanden. Zonder hulp. Hij liep op 10 maanden. Elke keer hij zo’n mijlpaal haalde, ging het iets beter. Hij werd steeds rustiger.
– de draagdoek
– youtube. Ja, zelfs op 3 maanden.
– het geluid van de stofzuiger, wasmachine, afwasmachine
En voor jezelf… niet doen zoals mij en naar de buitenwereld toe doen alsof alles naar rozen riekt. Dat hou je niet vol. Blog er maar veel over en hou je niet in.
Hoop dat je er wat aan hebt. Heb mijn verhaal zo kort mogelijk gehouden. ;-)
Sterkte!! En als je eens verhalen wil uitwisselen met een andere mama van een janker…
Och, zo goed om lezen dat het een paar dagen kan duren, met die nutramigen, want ik heb echt wel het gevoel dat het koemelkallergie kan zijn. Zeker nu hij ook overal uitslag begint te krijgen. Dus ik wacht nog even af om conclusies te trekken, nu slaapt hij na een zware ochtend ineens weer al een uur of twee…
@iedereen: jullie verhalen zijn zo herkenbaar, doet echt veel deugd. :) Inbakeren doen we ’s nachts, en dat helpt wel een beetje, ik zal het overdag ook eens meer moeten proberen.
this too shall pass, dat somt het wel perfect op . Ik na u verzekeren dat dit ten eerste over gaat en zeker, dat je dit binnen x-aantal tijd ZULT VERGETEN (’t is tijdelijk : )
Als ge uw man dringendnodig hebt thuis tijdens kantooruren, JUST CALL HIM, ik heb ALLE begrip.
Veel sterkte met dat toch wel heel mooie ventje.
Heb je niemand die af en toe een paar uurtjes van je kan overnemen? Anders wil ik wel es een beetje komen rondlopen met een kleintje in een draagdoek. Ooit wordt het beter. Maar hoe sneller hoe beter natuurlijk!
Lilith,
Geef de Nutramigen eventjes tijd. En misschien heb je wel gelijk met je allergie als je merkt dat hij pukkeltjes krijgt.
En als het echt niet meer gaat, zoek een goede kinderosteopate. Ik zou je de mijne aanraden maar een trip van Ieper naar Averbode met een krijsende baby op de achterbank … geen goed idee.
Mijn osteopate had Marie 1 keer behandeld en de uren na de behandeling dacht ik dat ze ons kind behekst had. Ze schreeuwde nog harder, gaf nog meer over en verkrampte helemaal. Maar de dag erna zag ik verbetering en na de 2de en 3de behandeling had ik een ander kind!
Laat maar weten als je haar contactgegevens wil, zij kan je mss wel een collega van haar bij jou uit de streek aanbevelen.
Bon courage!
Van mij geen deugddoende verhalen (wegens geen kinderen), alleen: ik duim. Keihard.
Oooh… Courage meid! Echt waar! Zo’n klein boontje dat ligt te krijsen van de pijn, het is zo hartverscheurend. Dan sta je daar hé, als mama, vol onmacht en pure wanhoop. This too shall pass, ’t is waar, maar liever gisteren dan vandaag hé…
Je hebt ongetwijfeld alle tips al gehoord, gelezen en uitgeprobeerd, dus ik vrees dat ik weinig kan toevoegen.
We duimen hier verder héél hard met jullie mee. Trouwens: schitterende foto! Zo’n mooi Dextertje! En zo’n mooie mama! Jullie vormen het perfecte plaatje! En lieve Lilith, ondanks de vermoeidheid en zorgen straal je puur geluk uit op die foto. Zo schoon…
Ik duim nog altijd heel heel heel voorzichtig, maar wel heel heel heel hard. Als ik al die ervaringen lees uit de vorige reacties, dan denk ik dat het écht wel in orde gaat komen.
Ik duim ook mee! Hopelijk helpt de nieuwe melk en heeft Dexter binnenkort minder pijn. Ik heb hier niet heel veel ervaring mee want Wannes was een redelijk makkelijke baby, maar ik heb evengoed huiluurtjes, koortsdagen en tandjes meegemaakt en weet wel hoe wanhopig je je kan voelen als je kindje de hele tijd weent en pijn heeft en je niet weet wat je er aan moet doen.
Haja, een paar uurtjes met hem in de draagdoek rondlopen: dat wil ik ook wel komen doen, let me know. Zoiets onnozel als uw haren wassen of eventjes alleen zijn en op adem komen, dat kan zot veel deugd doen. :) (Al weet ik evengoed hoe moeilijk het is om hem even te moeten missen…)
Dag Lilith,
Er is hier al een paar keer verwezen geweest naar een kinderosteopaat. Christophe Tylleman uit Nieuwkerke heeft zich daarin gespecialiseerd. Mijn schoonzus is met beide kindjes naar hem toe geweest en het hielp toch wel altijd!
Haar dochter heeft ook koemelkallergie en ze is tochook een paar keer naar hem toe geweest!
Hopelijk merk je vlug beterschap!
Koemelkallergie is een heel lelijk beest. Ik gaf de borstvoeding, en toch stonden mijn meisjes vol met eczeem en last van krampjes. Dit kwam gewoon omdat ik nog zaken met melkproducten at.
Van zodra ik stopte met melk, yoghurt, chocolade en dergelijke hadden ze weer een mooie gave zachte babyhuid en verdwenen de krampjes al sneeuw voor de zon.
Volhouden, al kan ik me levendig inbeelden dat het huilen je nader staat dan het lachen.
Tip misschien nog: als hij slaapt, probeer dan echt ook wat bij te rusten. Ik weet hoe hectisch die periode was, en dat je echt graag toch ook wil koken en je huishouden wat runnen, maar een huilbabietje is niet te onderschatten…
Hup Kelly hup. Ge doet dat goed.
Ik kan je helaas niet helpen met tips (wegens geen kids), maar ik blijf wel verder duimen!
voor de uitslag: als je hem wast met van die lekker ruikende babyzeep –> schakel over op de meest hypo-allergene reukloos wastablet dat je bij de apotheek kan vinden. Idem voor bodymilk. Been there, done that. 3x babytje gehad dat enkel de eerste dagen naar babyzeep rook, en dan pas opnieuw vanaf een maand of vier. En google es op baby-acné: is heel normaal en zeker met dit warme weer…
Nog geen verstand van baby’s hierzo, maar ik duim keihard voor u mee dat het snel betert!
Fantastische foto trouwens, zo’n schoontje :-).
foto: so cute, om op te eten….
Mijn zoontje heeft ook de eerste 8 weken van zijn leven gekrijst. Niet van de pijn, denk ik, maar van frustratie :o) Hij weende bij alles: verluieren, wassen, verteren, … Het leven in de “buitenwereld” vergt een enorme aanpassing voor baby’s, wat wij als volgroeide wezens toch vaak onderschatten en vergeten. En huilen is nu eenmaal hun enige communicatiemiddel de eerste maanden. Die eerste 2 maanden zijn zwaar, maar zoals iedereen reeds zegt, it only gets better! Na die eerste 8 weken is onze miniman beginnen lachen en hij is er niet meer mee opgehouden: het vrolijkste baasje dat ik ken! Ook bij mijn dochtertje gemerkt dat je die eerste 2 à 3 maanden gewoon moet overleven, daarna wordt het allemaal gemakkelijker. So, good times are coming!
Je doet dat goed daar! En wat een schattig ventje is Dexter! Nog veel succes, hopelijk kan je het “this too shall pass”-mantra snel weer opbergen!
Hoi Lilith,
Allereerst: proficiat met je prachtige mannetje! Ik zat net aan je berichtjes over het ontroostbaar huilen te denken en ik vind het vreselijk voor jou en de kleine man dat hij steeds zo’n pijn heeft. Ik wil je aanraden om naar een goede baby-ostheopaat te gaan, waarschijnlijk kan hij of zij je heel goed verder helpen. In Antwerpen schijnt een goede te zijn en in Geel en omstreken heb je ook twee goede (ik weet niet waar je woont?). Echt doen!
Ik weet ook nog een goede haptonoom (via http://www.geboorte-infocentrum.be/ Bel ze zeker eens voor meer advies, ook ivm osteopathie en zo), misschien kan dat ook helpen.
Ik neem aan dat er nu heel veel op je af komt en dat er veel mensen met goede raad zijn, maar probeer het, en draag hem ondertussen lekker knus bij je in de draagdoek, dat is inderdaad een topuitvinding! Veel sterkte voor jou en je ventje(s) en ik hoop dat je snel een oplossing vindt.
Groetjes,
Marèse
Houd de moed erin!
En vergeet niet dat er ook nog een “straffere” melk bestaat dan Nutramigen, ons zoontje verdroeg alleen ‘Neocate’. In die melk zijn de koemelkeiwitten nog meer ‘verknipt’ dan in de nutramigen. Maar vermits die melk heel duur is, schrijven ze hem pas voor als de nutramigen ook echt niet helpt. Voordeel is wel dat het ziekenfonds een deel terugbetaalt…
Echt goed dat je nu al de allergie-piste aan het uittesten bent, ik heb nogal lang in de ontkenningsfase gezeten en gewacht en getwijfeld, en dan duurt het ontzettend lang eer je via trial & error eindelijk de juiste oplossing vindt… Dus super dat je al bezig bent met een oplossing te zoeken, het enige wat je nu kan is idd uitproberen en het tijd geven (ook al lijkt dit oneindig lang te duren!).
(ps: denk je er niet over om, als dit allemaal voorbij is, eens een boek te schrijven om de roze wolk-mythe eens en voor altijd uit de wereld te helpen? ik zou hem aan al mijn pasbevallen vriendinnen kado doen ;)
nog veel succes!
ps: bij mijn zoontje heeft een osteopaat niet geholpen, maar het voordeel was wel dat hij na zo een behandeling helemaal rustig was en wel 1 of 2 uur achter elkaar sliep! En slaap is goed, nietwaar? Maar zie gewoon waar jij je goed bij voelt…
O! Veel sterkte! Dat zal wel overgaan. Zo’n klein bazeken, ’t is toch een beetje ’t Groot Lot dat ge trekt. Goed dat jullie al naar een andere arts zijn verkast! Da’s gelijk al het halve werk. Nu nog even door bijten.
Wij gaven onze dochter ook Nutramigen maar na testen bij de kinderallergologe geconstateerd dat het nog beter kon. Dan overgeschakeld op Neocate zoals iemand hierboven. Op twee jaar was Eva volledig koemelkallergievrij.
Ze heeft nog altijd eczeem. Doordat ik er zwaarder last van heb, kan ik beter inschatten hoe iets voelt en wat niet. Ik was haar met Balneum forte, een olie bij de apotheek verkrijgbaar en aangeraden door de dermatologe. Andere oliën prikken en veroorzaken jeuk bij haar en mezelf. Jeuk zorgt voor onmacht en wenen.
Heel veel moed!