Lieve Dexter,

deze week word je elf maanden oud. ELF. MAANDEN. Dat betekent dat je moeder mag beginnen nadenken over het feestje voor je eerste verjaardag, en in het verlengde daarvan online vilten kronen mag beginnen bestellen met cijfers op van 1 tot en met 5, omdat ze zelf te lui en te onhandig is om een papieren kroon voor jou in elkaar te knutselen. Die kroon is ondertussen aangekomen, en we hebben het getest: we zitten ook gebeiteld voor je elfde verjaardag, en je twaalfde, tot en met je vierenvijftigste. Hoe we het gaan oplossen als je zes wordt, of op andere verjaardagen met cijfers die we niet hebben kunnen kopen, dat hebben we nog niet uitgevogeld, maar we vinden er wel iets op, jongen. We vinden er altijd iets op.

Je bent zo groot geworden, ineens. Mijn kleine hulpeloze baby, die als een drilpudding ineen zakte als ik hem ergens neerzette, is helemaal verdwenen en werd ingeruild voor een kleine, rechtop zittende driftpudding. Je hebt je eigen karaktertje en je kan vreselijk boos zijn als de dingen niet gaan zoals jij ze in je kleine blonde hoofdje had zitten. Dan begin je vuur te spuwen en met je speelgoed te gooien en komen er indrukwekkende stoomwolken uit je oren.

Om dat te compenseren heb je ook een schaterlach uitgewerkt. Een heerlijke lach, die soms weerklinkt vanop de achterbank van de auto, waar je tegenwoordig like a boss in een echte autostoel zit in plaats van in een maxi cosi voor kleine kindjes. Die autostoel staat zo dat we elkaar aankijken als ik achter me kijk, en de laatste weken maan je me elke keer aan om mijn hoofd op en neer te schudden, door het zelf voor te doen. Dat, of met mijn ogen te knipperen. En als ik het doe, dan zie ik dit:

Ik moet niet zeggen dat ik ondertussen een zere nek heb van het headbangen, omdat ik je lach zo de max vind. En toch blijf ik schudden. Met nekpijn en alles. Omdat jij het zo mooi vraagt.

De afgelopen maand was je vooral enthousiast over stappen. Je moet en zal aan onze hand stappen, zodat zowel je vader en ik vrezen voor een lumbago. En als je stapt, dan wil je niet meer stoppen, en zou je liefst de wereld doorstappen. En terug, als we dan toch bezig zijn. Je probeert het af en toe alleen, voor een paar stapjes, maar dan ga je zo hard tegen de grond dat mijn hart tien seconden stopt met kloppen. Misschien toch nog even wachten met dat stappen voor echt, jongen. Zo snel moet het nu allemaal ook weer niet.

De afgelopen maand was ook de maand waarin we vier dagen zonder jou naar Barcelona gingen. En ik keihard mijn best moest doen om niet in elke zin tegen je vader te vermelden dat ik je toch wel al miste. Lieve Dexter, een jaar geleden was ik hoogzwanger, en had ik geen benul wat mijn nieuwe leven zou inhouden. Had ik geen idee dat thuiskomen na een citytrip plots een extra dimensie zou krijgen, omdat jij er zou zijn en ik als je moeder het privilege zou hebben om je keihard plat te knuffelen en mijn neus in je haar te duwen en te denken dat ik zo veel geluk heb dat je er bent. Dat je ons kindje bent. Dat we met jou door de Albert Heijn mogen sjezen.

Dat we jou in autootjes mogen zetten en op avonden dat het warm genoeg is een wandeling kunnen maken met jouw blije smoeltje als geweldige extra.

Hoera voor jou, baby. We zijn zo blij dat je er bent.

Dikke zoen,

je mama