De Standaard van vandaag.
Fjoew. Ik kan niet zeggen dat ik geen reacties had verwacht op mijn stuk van gisteren, maar wat volgde nadat ik op ‘publiceer’ had gedrukt was toch nog iets anders. Terwijl ik had verwacht om me nog een dagje op mijn gemak in de zetel te wentelen rinkelde mijn gsm al een half uur later de eerste keer. De mensen van Reyers Laat, of ik ’s avonds naar de studio kon komen. Ik legde uit dat ik een longontsteking had en het daarnaast liefst hield bij wat ik hier had geschreven. Ik werk in de media, ik weet hoe televisie werkt, en ik vond het onderwerp te delicaat om in een paar zinnen zo ad rem mogelijk in te gaan op vragen. Al helemaal in mijn toestand. Dus ik bedankte. De vrouw die het in mijn plaats deed deed dat trouwens beter dan ik het had gekund.
Daarna werd het stuk heel snel geretweet en gedeeld op Facebook, en bleef mijn gsm maar rinkelen. Krantenredacties die een interview wilden regelen, Ter Zake die in de namiddag wilde komen filmen, ik die beleefd dezelfde uitleg deed als bij het eerste telefoontje. Het rinkelen bleef maar komen, en uiteindelijk ging ik akkoord met een publicatie in De Standaard, en dinsdag dezelfde publicatie in Story. Omdat ik wil dat zoveel mogelijk mensen het onder ogen kunnen krijgen, en lezers van De Standaard vaak Story niet lezen en andersom.
De reacties waren ook vandaag weer overweldigend. Zo goed als allemaal positief, behalve hier en daar wat te verwachten dingen zoals mensen die de naam van mijn zoon stom vonden (‘wie noemt er zijn kind nu Dexter? Je zou voor minder beginnen huilen’), mensen die vonden dat daders ‘altijd begrip krijgen, en slachtoffers nooit’ (oke) en dan die ene mevrouw die me een hele namiddag ziedend van woede verweet dat ik de slechtste moeder was die ooit op deze wereld was gezet. Me rapporteerde bij Facebook. Me bedreigde met allerhande akelige dreigementen. Nou. Maar goed, al bij al viel ook dat mee, wetende hoe delicaat het onderwerp was.
Het allermooiste vond ik alle reacties van jullie en van lezers op de krantensites. Ik heb ze allemaal gelezen en ik vond ze zo kostbaar. Ik hoop dan ook dat moeders die het in de toekomst moeilijk hebben via zoekmachines op deze post zullen uitkomen en troost zullen putten uit al deze verhalen. Ik las dat de tekst ondertussen bij de familie en vrienden van de vrouw in kwestie is geraakt, ook. Ik weet dat ik vaak naar dergelijke verhalen heb gezocht op mijn zwaarste dagen en er veel aan had. Dus merci voor jullie kwetsbaarheid en lieve mails en smsjes en andere dingen die deugd deden. Ik ben nog niet toegekomen aan op alles antwoorden, maar er wordt aan gewerkt. Ik denk dat dit belangrijk was. En dat het iets los heeft gemaakt, ook. Ik hoop het ten zeerste.
Een ouderwets maar zéér treffend woord : lichtpunt. Jouw artikel.
Echt waar. Schoon en helaas herkenbaar. Thumbs up up up!
Allemaal super mooi en goed beschreven. Dat ze trots zou zijn, uw moeder. En dat hij trots zal zijn, later, die Dexter. En dat het hopelijk, al is het maar één iemand, maar liefst veel mensen kan helpen op het moment dat zij diep zitten. En hopelijk krijgt de vrouw goede ondersteuning, hulp én begrip, zodat ze het op één of andere manier toch te boven kan komen en kan verwerken wat gebeurd is :-(
Ik heb het niet gelezen in de krant, maar ik weet wel dat het heel veel moed
gevraagd heeft, om dat te publiceren. Je bent een topwijf!
Man toch, wat een complexe en bijna ziekelijke mensen lopen er toch rond om zoiets als reactie te plaatsen. Nog ‘s: het was een pakkende tekst, ik voelde het.
Chapeau!!
Er zouden meer mensen moeten zijn gelijk gij, die zaken als deze op het internet zetten. En wat mij betreft zouden er meer mensen hun kind Dexter moeten noemen. Want dat zijn super coole kinderen – they live up to their super cool names!
Ik kan het niet. De tekst lezen. Bewonder je moed. Liefs.
Mijn nieuwe onderburen hebben een krijsbaby. Zo ééntje dat door merg en been gaat en waarvan je als mama weet dat het niet ok is.
Ik geef toe dat ik er heel gevoelig aan ben en er niet zo goed tegen kan. Iets met blootliggende zenuwen zoals je eerder zei.
De inmiddels zevenjarige dochter was een huilbaby en ook ik kwam het spook tegen op mijn meest donkere dagen. Ik durf ook gerust toegeven dat dat spook op de loer blijft liggen. Zo heel af en toe steekt het zijn hoofd om de hoek. Maar meer vertrouwen in je kunnen en het volgen van je intuïtie helpen om dat de kop in te drukken. De ene dag al wat beter dan de andere.
Ik begrijp het jammer genoeg dan ook ten volle en zal nooit oordelen over anderen die de wanhoop zo nabij zijn dat ze geen andere uitweg zien…
Ik vind het ongelooflijk hoe jij er telkens weer in slaagt om op zo’n mooie manier taboes te doorbreken door jezelf zo kwetsbaar bloot te geven. Chapeau voor een grote madam die mij al vaak inspireerde. Geniet van je crib en zijn bewoners!
Over twee maanden beval ik van mijn eerste kindje. Allemaal heel spannend en nieuw. Hoewel ik er ongelooflijk naar uitkijk, maakt het me soms ook bang. Ga ik dat wel kunnen? Ga ik dat goed doen? Wat als ik geen band met mijn baby krijg?
Ik vind het vreselijk wat er deze week gebeurd is, maar kan me toch voorstellen dat je je zo machteloos, moe, alleen voelt dat je geen andere uitweg ziet. Ik ben daarom blij dat dit nu onder de aandacht wirdt gebracht, mede dankzij het verhaal van jou! Door dit taboe te doorbreken gaan mensen misschien sneller op zoek naar hulp en is de omgeving misschien minder veroordelend maar eerder ondersteunend en begripvol. Jouw tekst gaf mij in ieder geval een gevoel van rust. Ik hoef niet dé perfecte mama te zijn. Ik mag toegeven dat het niet lukt! Alvast bedankt voor je moedige getuigenis en je prachtige tekst!!!
Beste
Ik ben zelf moeder van drie grote kinderen en had het geluk van gezonde en blije baby’s te hebben. Ik ben heel erg blij met en dankbaar voor mijn kinderen. Maar kinderen hebben is geen permanente roze wolk waar het elke dag is zoals in de reclamegezinnen. Ik wil je dan ook heel erg danken voor je getuigenis. Oprecht, gevoelig maar zonder sensatie. Ik weet zeker dat je hiermee veel moeders een hart onder de riem steekt! Beste groeten Kathy
“Een man die zijn baby verdrinkt, natuurlijk grijpt dat naar de keel. Maar voor we hem met alle zonden van Israël overladen, moeten we begrijpen wat een huilbaby, of liever een krijsbaby kan aanrichten in het hoofd van een jonge vader”…
Vraagje aan iedereen: zouden jullie een artikel van een mannelijke journalist met aanhef zoals supra even “moedig” en “pakkend” vinden? En ook “een mooie manier om taboes te doorbreken”? Is die man ook een “topvent”? Zou het sfeertje rond het artikel even emo blijven?
Ik vraag het maar…
Voor alle duidelijkheid: zelf vond ik Kelly’s artikel best goed en vooral eerlijk. En dat staat uiteraard los van mijn continue staat van verbijstering omtrent hedendaagse genderstereotypering (vrouw/man – slachtoffer/dader).
Jee philip. Daar heb je mogelijks wel een punt.
Hej,
Mooie woorden, mooi gezegd, je hebt de gave om mensen in hun hart te raken en te veranderen, steun te geven. Dat is niet aan iedereen gegeven.
@Philip: Als een vader op een pakkende, eerlijke manier zijn verhaal vertelt, ga ik er vanuit dat heel veel mensen ook enorm mee zouden leven en steun zouden kunnen hebben aan het verhaal.
Ik kijk net naar terzake. Maar ik vind dat er toch een groot verschil is tussen een postnatale depressie en omgaan met een huilbaby en daar depressief van worden.
Ik denk dat het risico op wanhoopsdaden naar het kind toe toch groter is bij een huilbaby-situatie dan bij een postnataal depressieve moeder met een ‘normaal’ kindje. De combinatie van de twee is uiteraard helemaal gevaarlijk natuurlijk.
Terzake heeft het precies enkel over de moeder en haar probleem, niet over de baby en hoe volslagen abnormaal zijn gedrag is of hoe normaal het is om daar horendol van te worden. Niemand kan tegen hard geluid dat uren duurt denk ik, dat zal wel een bestaande folteringstechniek zijn.
De schuld/ oorzaak wordt helemaal bij de moeder en haar hoofd gelegd. Ik had wel graag gehoord hoe onleefbaar het leven van de moeder in kwestie wel niet was, want daar bleek sprake van een huilbaby.
Niet?
Ik las je stuk vanochtend via een forum en dit stukje nadat ik je stuk van gisteren nog eens na las. Ik ben moeder van 2 dochters die allebei zo’n 12-16 uur per dag huilden op hun piek, en de emoties die je omschreef, waren zeer herkenbaar. Ik heb je stuk op facebook gedeeld met als commentaar dat het hopelijk bijdraagt aan meer begrip in situaties waarin ouders tot vreselijke wanhoopsdaden overgaan, omdat ik zelf nog elke dag dankbaar ben dat er al die tijd steeds weer voldoende factoren waren die ons overeind hielden en ons behoed hebben voor een drama zoals de verdrinking van dit babytje. Want zonder een hoop geluk dat een aantal kernfactoren ons hebben behoed voor hele erge dingen, hadden we het niet gered en had het verhaal van deze moeder ons verhaal kunnen zijn.
Wat Soetmin zegt, daar sluit ik me ook helemaal bij aan trouwens: er moet echt aandacht komen voor wat een uren en uren huilende (krijsende) baby met je doet.
Mijn ouders belden net dat ze dit stuk gelezen hadden en zich eigenlijk vandaag pas realiseerden wat het met ons gedaan heeft. “Het grenst aan het traumatische”, antwoordde ik ze. En dat is zo.
Ik word door de buitenwereld gezien als een sterke en stabiele persoonlijkheid, en dat ben ik ook. En toch heb ik dingen gedacht als: Had ik dit kind maar nooit gekregen. Of: waarom wilde ik dit eigenlijk zo graag?
Dat doet een huilbaby dus idd met je. Ook als je sterk bent en emotioneel stevig in je schoenen staat.
Wat doet het deugd om dit te lezen… ik ben in augustus bevallen van een zoontje dat heel veel huilt en ben daardoor in een diepe put geraakt waar ik nu heel langzaamaan en met professionele hulp probeer uit te kruipen.. het gevoel dat je in je artikel beschrijft, geeft alles weer wat ik gevoeld heb/soms nog voel. . De confrontatie met het verhaal van de vrouw uit Kalmthout deze week in de media was enorm, alle verhalen van vrouwen met een postnatale depressie ik daarna las en op tv zag, deden me de ogen sluiten en diep slikken… en beseffen dat het ooit weer beter zal gaan, hopelijk…
Ik ben het volkomen eens met de voorbije twee reacties. Postnatale depressie en een huilbaby, dat zijn twee zaken die niet noodzakelijk samen hoeven te gaan, en die elk op zich voldoende aandacht verdienen, zelfs eisen. Wij zijn nog altijd zo dankbaar dat wij na de eerste zes weken via-via aan de nodige hulp zijn geraakt voor onze oudste die als pasgeborene daarom nog geen echte huilbaby was, maar toch wel steeds opnieuw een aantal uren aan één stuk huilde, ontroostbaar, elke avond, en duidelijk van de pijn (enfin, dat was toch onze interpretatie). Hadden wij toen geen alerte vroedvrouw aan huis gehad, die ons aanraadde om toch ’s met hem bij een osteopaat te gaan…wie weet… Ik durf er niet aan denken. Hij bleek effectief nog steeds erg veel lichamelijke last te hebben van een (zowel voor mij als voor hem) zware bevalling. Na acht weken (en zes sessies behandeling) kregen wij precies een ander kind: rustig, blij, lachend, zelden huilend, zalige slaper. Dat was voor mij trouwens ook de reden om meteen alle zogenaamde ‘hulp’boeken opzij te leggen, en al zeker niet meer domweg te geloven dat het allemaal maar ‘normaal is’ of (nog erger) dat je alles zelf kan en moet oplossen. Aan de hoogzwangere vrouw die reageerde wil ik dan ook nog vertellen: je hoeft niet bang te zijn. En hoogstwaarschijnlijk is alles gewoon ok met jou en je baby. Maar als jouw gevoel zegt dat er iets scheelt, of dat jij of je baby zich niet lekker in zijn vel voelt, blijf dan niet bij de pakken zitten en trek op tijd aan de alarmbel.
Ik zit hier te wenen achter mijn pc. Ik heb zelf geen huilbaby’s gehad maar toch herken ik veel in de verhalen en kan ik die mama uit Kalmthout begrijpen. Kinderen krijgen is heel heftig, zowel emotioneel als fysisch word je tot het uiterste gedreven. En je beseft dat niet vooraf. Ik denk dat daar veel meer over geschreven en gepraat mag worden. Dank Kelly voor je treffende stuk.
dat het iets los heeft gemaakt … ? zeker en vast!
een jaar geleden zat ik vier maanden thuis met mijn kersvers boeleke … dat in die vier maanden amper tevreden was, bijna nooit content, huilen en jammeren … niet eens een huilbaby maar toch … heb dikwijls gedacht … hoe doen mensen met een echte huilbaby dit …? Het enige dat me kon helpen was denken, … ooit gaat dit over … Merci voor voor je artikel, het gaat mensen helpen!
Kelly,
Ik geef niet snel complimenten, maar ik heb echt respect voor jou. Voor dit stuk in het bijzonder, maar ook voor je eerlijkheid en oprechtheid in het algemeen.
Liefs,
Ik heb zelf geen huilbaby gehad, maar een slechte slaper. Omdat de verbouwingen niet vorderden hebben we zijn eerste 6 maanden bij mijn ouders gewoond. Dat mijn moeder een zware alcoholiste was geworden en ik mijn zoon niet veilig in haar buurt kon laten, daar kwamen we pas achter nadat we ons appartement hadden opgezegd. 2 keer heeft ze ’s nachts het huis bijna afgebrand, 1 keer de ambulance moeten bellen, ’s nachts in onze kamer sluipen en het dekentje over zijn hoofd trekken… Ik heb die ganse periode nooit langer dan een uur aan een stuk geslapen. ,1,5 jaar later ben ik bijna terug bijgeslapen, ja, het kan donker worden. Werd er maar eens vaker over gesproken.
Ben door het artikel in de Standaard op je blog terecht gekomen en ben sindsdien redelijk verslaafd :) Alles heb ik nog niet kunnen lezen wegens jaren achterstand.
“Zo donker kan het worden”‘ kroop onmiddellijk onder mijn vel wegens zeer herkenbaar.
De liefde van mijn leven werd 13 jaar geleden geboren en net als bij jullie krijste dat brokje liefde uren en uren door merg en been. Zelfs na al die jaren kan ik het machteloze, eenzame gevoel van toen in 1 seconde oproepen. Een huilbaby is een aanslag op je hele lijf en leden. Dit stukje zou moeten opgenomen worden in de vele roze-wolk-baby-boeken die ik toen las. Die er enkel voor zorgden dat ik me de enige persoon op de héle wereld voelde die een baby had die huilmarathons hield.
Zelfs na al die jaren, recht naar het hart, dankjewel!