lilith was onderweg

IMG_7295Afgelopen weekend staarde ik een kwartier naar een foto. Op die foto sta ik met mijn leuke man, mijn geweldige zoon van vijf en de mooiste dochter van de wereld, ondertussen vijftien maanden oud. Het voetje van mijn zoon steunt op een spade die groter is dan hijzelf, en die steekt dan weer in het stukje grond dat we vorig jaar kochten en waarop als u dit leest misschien al de eerste werken aan de gang zijn aan het huis van onze dromen.

De foto werd genomen door mijn schoonvader op onze eerste spadesteek, en toen ik hem onder ogen kreeg werd ik ongebruikelijk stil.

Zo stil, dat ik de telefoon waarop de foto stond een paar keer weg heb gelegd, om hem daarna weer vast te nemen en opnieuw naar de foto terug te keren. Alsof ik moeite had om te geloven dat hij echt was. De overheersende gedachte was: “Amai”. En hij kwam eerder uit de mond van de tienjarige Kelly die plots door mijn veel oudere ogen leek te kijken. “Dit is mijn leven”, dacht die Kelly van tien. “Dit is het echt”.

De foto bracht me met een flits terug naar de uren dat ik op mijn kinderkamertje had gedroomd van hoe mijn leven er later zou uitzien. Zou ik trouwen? Met welke man? Zou ik kindjes krijgen? Misschien ooit een huisje? Als kind leek dat nog vanzelfsprekend, dat het allemaal op mijn pad zou komen. Maar hoe ouder ik werd, en hoe meer zijweggetjes en hindernissen er waren, hoe vaker ik twijfelde. Er waren momenten waarop ik dacht dat ik nooit een lief zou vinden. Ik heb vele bange uren doorgebracht bij de gynaecoloog omdat ik maar niet zwanger raakte, en het niet duidelijk was of dat ooit zou lukken. Ik werd eerst heel dik, en toen weer slanker, nadat ik mijn maag liet verkleinen. Ondertussen verloor ik mijn mama aan kanker, en daarna mijn schoonmama. Het leken op het moment zelf allemaal enorme bomen die op mijn weg richting toekomst vielen. De ene boom een linde, de andere een onoverkomelijke sequoia. Ik keek naar de foto van op onze werf, en zag alle momenten voorbij flitsen waarop ik heb gedacht dat mijn leven over was. Toen mijn mama stopte met ademen. Toen ik een kindje kreeg dat maar bleef huilen en niemand me kon zeggen wat er scheelde. Toen ik zo depressief was dat ik ervan overtuigd raakte dat er geen zonnige dagen meer in het verschiet lagen.

En toch. Ergens onderweg heb ik altijd weer de juiste afslag genomen om te zijn waar ik moest zijn. Hier, met mijn kleine gezinnetje op ons charmante stukje grond. Ik heb elke hobbel en hindernis nodig gehad om hier te geraken. En ten volle te appreciëren wat ik heb.

(Als alles goed gaat beginnen ze vandaag aan de bouw van ons huis. De ideale dag voor deze column die in Femma verscheen)

Reacties

  1. Charlotte

    Dit, dit geeft mij op een vreemde manier hoop nadat alles dit jaar overhoop werd gegooid door het vrij onverwachte sterven van mijn mama. Een blog die niet minder dan verdomd veel deugd doet aan het zieltje.

  2. Hoe moeilijk het soms is, meestal krabbelen we allemaal wel weer terug recht. Geniet van elk klein moment met je fantastische gezinnetje!

  3. Lewis

    mijn god, springen de tranen hier in mijn ogen seg… Ik heb elke hobbel en hindernis nodig gehad om hier te geraken.. Pakkend!

  4. Ellen

    Ik hoop dat jij nog heeeeel lang zult blijven bloggen. Ik leer hier altijd zo veel bij. Ja, ook door zulke persoonlijke stukjes. Dank je voor het delen van je wijze (en mooie!) woorden ♥

  5. Ann

    Keppetje, het begint altijd OPNIEUW!!!!! Hoe slecht of deprimerend het ook allemaal lijkt, alles komt terug op z’n pootjes terecht…. Heel veel geluk op alle gebied! X

  6. Ik kan dat ook hebben. Door het huis lopen en denken: hé, ik woon in een HUIS ! En het is van ONS ! En man, alles LOOPT hier, niet altijd op rolletjes, maar eigenlijk loopt het redelijk fijn.
    Merci om ons te eraan te herinneren en te kijken : hé, het had ook anders kunnen zijn.

  7. Wauw. Wat fijn dat je op deze manier op je leven kan terugkijken. Ik heb het daar moeilijker mee. Ik heb echt bewondering voor je!

  8. Die foto is eentje die later op de schoorsteenmantel van jullie huis zal komen te staan en waaraan je zal terugdenken wanneer je nog meer van het hobbelige parcours dat het leven is hebt afgelegd. :-)

  9. Wow super! Het is jullie gegund. Ik kan zo niet teruggekkijken op mijn leven. Ik haal moed uit jullie ervaringen. Bedankt

  10. Amai, ik zit hier met tranen in mijn ogen… Het is je van harte gegund, dat geluk.

    Prachtig hoe dankbaar je bent, en hoe je erbij stil staat. Voor veel mensen is het vanzelfsprekend dat plannen en dromen uitkomen…

Reageer zelf

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

You may use these HTML tags and attributes: <a href="" title=""> <abbr title=""> <acronym title=""> <b> <blockquote cite=""> <cite> <code> <del datetime=""> <em> <i> <q cite=""> <s> <strike> <strong>