Jaren geleden, toen computers volop hun intrede begonnen te maken in het Vlaamse land, besefte het gezin lilith (onder druk van de broer van lilith, en.. lilith zelf dus) dat het niet achter mocht blijven.Onze NES had toen al een paar jaar de geest gegeven, en van internet was nog geen sprake, maar we beseften wel dat er toekomst zat in dat ding, en dus moesten we er ÈÈn hebben. Punt.

We hadden nog nooit een muis van dichtbij gezien (behalve ÈÈn met vier pootjes, haha!), en dus was de keuze voor het goede exemplaar totaal geen sinecure. Na het inwinnen van een beetje informatie kwam de moeder van lilith thuis met een belangrijke vraag: “ Wat is Macintosh eigenlijk?“.
Lilith: ‘Macintosh is dat met dat appeltje in het logo. Jeweetwel, die ouderwetse computers.’
Moeder van lilith: ‘Maar wat is het verschil eigenlijk met een normale computer?’
Lilith: ‘Dat je er niks mee kan doen, dat je allemaal speciale programma’s moet kopen omdat de gewone programma’s er niet op draaien, en dat het binnen drie jaar waarschijnlijk niet meer zal bestaan.‘

Meer wist ik er ook niet vanaf, maar ik genoot van het feit dat iedereen verstomd stond van mijn computerkennis, en ik was god dankbaar dat we een “gewone computer” zouden kopen, zonder appeltje op.

Nu, bijna 10 jaar later, ben ik iemand die van zichzelf durft beweren dat ze serieus haar plan trekt als het op computeren (hoe gay klinkt dat, anyway?) aankomt. Tenminste, als het om Windows gaat. Op mijn werk houden ze van mij omdat ik altijd wel een optie weet zitten in heel dat dekselse computerding, waardoor dingen iets makkelijker kunnen dan de doorsnee computerbrokkelaar ooit had kunnen vermoeden. En ze houden natuurlijk om nog veel meer dingen van mij, maar daarover later ongetwijfeld meer.

Waar dit lange verhaal naartoe gaat, vraagt u? Ik tik deze tekst in op een iBook. Naast mij is een iMac bezig met mp3’s in te laden in iTunes om later af te spelen op mijn iPod. Ik surf met Safari, en ik bekijk mijn foto’s in iPhoto.

Ik heb het nog steeds moeilijk om het toe te geven, en toch is het zo: Apple-dingen zijn mooi en hip, en na een beetje oefenen en verloren lopen in een wereld zonder venstertjes niet eens zo moeilijk als ik dacht.

En toch gebeurt het dat ik ’s nachts badend in het zweet wakker word, radeloos roepend om mijn windows-taakbalk.