Een paar dagen geleden moest ik naar Brussel. Aangezien ik nog steeds de moeite niet heb genomen om mijn rijbewijs te behalen betekent dat in mijn geval per trein en voeten proberen te geraken waar ze mij verwachten. Echt paniekerig maakt me dat al jaren niet meer, want toen ik nog in Gent studeerde sprong ik constant van de ene trein op de andere bus om een of ander figuur te gaan interviewen. En dat lukte altijd zonder problemen, ik en mijn stratenplanboek. Omdat ik nogal neurotisch ben als het gaat om op tijd komen, calculeer ik altijd extra tijd in, voor mocht het gebeuren dat ik:
1.mijn trein mis (ik mis mijn trein NOOIT)
2.op een verkeerde trein terechtkom (not likely als je altijd zeven keer het spoor checkt voor je uberhaupt op een trein stapt)
3. zelfs aan de hand van mijn stratenplanboek en zin voor oriëntatie niet direct mijn weg vind (het kan altijd… denk ik dan)
Ze hadden mij verteld dat het 10 minuutjes wandelen was vanaf het station, wat voor mij zoveel betekent als “zorg ervoor dat je een half uur eerder dan de afspraak aan het station vertrekt.” Uit ervaring weet ik dat ik dan altijd nog 24 minuten over heb, mede door mijn gezwinde pas en vrees dat ik niet op tijd zal komen. Gewapend met mijn iPod, boek en goed humeur spoorde ik deze keer twintig minuten voor het uur van de afspraak Brussel-Centraal binnen, overmoedig geworden door al mijn goede “alleen-op-pad-in-een-vreemde-stad” ervaringen.
En toen ging het mis.
Een acute vorm van kaartleesblindheid trad op toen ik het station buitenstapte, en na een paar minuten van draaien met mijn boek en zoveel mogelijk straatnamen in een seconde proberen op te nemen gooide ik de handdoek in de Brusselse ring: ik zou het wel aan een vriendelijke voorbijganger vragen.
Vier vriendelijke voorbijgangers en een half uur later stond ik aan de Beurs, fakend dat ik het nog allemaal onder controle had en alleen geïnteresseerd was in mijn stratenplan omdat ik nu eenmaal niks anders te doen had, ondertussen beseffend dat ik nog meer verdwaald was dan die met haar dikke neus uit The Blair Witch Project…
Veertig minuten nadat ik uit de trein was gestapt kwam ik aan op mijn locatie, zeven illusies armer en zwetend als een verdwaalde reiziger die er alles aan heeft gedaan om op tijd te komen.
“Heb je het een beetje makkelijk gevonden?” was echt het allerlaatste dat ik wilde horen…
Ik weet nog steeds niet of ik de job heb.
1. Wat het rijbewijs betreft. Doen !!!!
2. Ik weet wat het is met een stratenplan in Brussel. Ik heb reeds hetzelfde meegemaakt.
3. Wat die job betreft. Eens komt het wel in orde.
Veel succes.
*nostalgisch*
Hha! Nu zou je met google maps in no time op je locatie zijn en ondertussen info kunnen krijgen over de omgeving en het weer..
Hoe de tijden veranderd zijn.. 2004 lijkt niet zo lang geleden en kijk.. Toch al zo’n 12 jaar verder! Zotjes!
Ik kan het me zo voorstellen! Met de auto geraak ik overal, maar als ik de trein zou moeten nemen en dan met een stratenplan de locatie vinden…. stressy!
Ik duim in ieder geval voor je!
Oooh wat een vreselijke ervaring! 2004 lijkt zo dichtbij en toch is het al een eeuwigheid geleden.. De iPod was er al, maar Google maps kwam te laat, damn! :-)
Dat doet mij denken aan die keer dat ik in Vilvoorde ging solliciteren. Dat moet ongeveer dezelfde periode geweest zijn. Ik had toen wel al mijn rijbewijs en had de route afgedrukt op een A4-tje naast mij op de passagiersstoel liggen.
Maar op de Brusselse ring ging het mis. Ik reed de verkeerde kant uit en vond niet hoe ik terug moest raken. In paniek en huilend van de stress heb ik vanop een parking mijn papa gebeld voor richtingaanwijzingen en daarna (zonder huilen) de sollicitatieplek.
Een uur te laat kwam ik aan. Ik mocht gelukkig toch nog deelnemen aan de schriftelijke proef omdat ik verwittigd had. Niet dat ik er iets van bakte. Ik had door alle ellende een enorme black-out en was al blij dat ik mijn eigen naam nog wist.
Dat verhaal vertel ik nog altijd als iemand mij vraagt wat ik vind van de GPS-technologie. Zonder ben ik gewoon verloren! ;-)