‘En? Zijn jullie de volgende?’. Om te trouwen, that is. Alsof we het concept ‘in het huwelijksbootje stappen’ plots een heel goed idee zouden vinden als we het uit de mond van heel velen hoorden. Neen, beste trouwlustigen, ik moet niet zonodig in een huwelijksboot.
Het hele gebeuren zal allemaal wel heel mooi en romantisch zijn, maar samen in het gras onder de zon liggen is dat ook, en het vergt heel wat minder organisatie. Dat was dan ook de reden dat ik zaterdag op het huwelijk van Joke en Andy geen traan heb weggepinkt, en dat ik dat wel deed bij het huwelijk van Tailor en Ridge. Ridge heb ik enkel de kerk zien binnenschrijden. Ik heb niet gezien hoe Stephanie Forrester zich weken vooraf zenuwachtig moest maken omdat de hapjes nog moesten besteld, het trouwboeket nog moest samengesteld en de uitnodigingen nog moesten gepost worden. In het echte leven is een huwelijksfeest meestal zo hectisch dat de lovebirds en hun organiserende familieleden zo goed als geen tijd hebben om even naar adem te happen, laat staan om elkaar graag te zien op de mooiste dag van hun leven.
Maar, goed georganiseerd was het allemaal zeker. Bij aankomst in het ouderlijke huis mocht ondergetekende plaatsnemen op een stoel om onder handen te worden genomen door een professionele make-upster. Ik overwoog even om me te laten schminken in een prinses, en Youri te overhalen om zich te laten metamorferen in een piraat, maar uiteindelijk werd ik geschminkt in mezelf met lippenstift op. Tien minuten later was ik weer mezelf en had ik mijn blikje cola light geschminkt in een blikje cola light met lippenstift op. En toen was het nog heel vroeg. Dan vlug vlug naar de bloemenwinkel, waar het bruidsboeket op ons lag te wachten. ‘Trouwen jullie deze namiddag?’ klonk het uit de mond van de bloemist. ‘Wij trouwen niet.’ klonk het antwoord beslist.
Boeket afgegeven aan de bruidegom, geholpen met het rechttrekken van de trouwjurk van de bruid, die er, het moet gezegd, adembenemend mooi uitzag, en dan was het moment aangebroken waarop we met z’n allen in de limo mochten. Er was champagne, maar die moesten we wel betalen, en er was airco, maar die moesten we wel vinden. Voor de rest viel het me vooral op dat er nu ook weer niet zo’n gigantische beenruimte is in een limo, en dat er lichtjes in het plafond zaten. Ik kon daar maar geen reden voor vinden, en dus gaf ik mijn bedenkingen erover op. Ik wilde bij het uitstappen aan het stadhuis gratieus zwaaien naar de nieuwsgierige omstaanders, maar zelfs als ik uit een witte limo stap ben ik lomp, en dus probeerde ik vooral om niet tegen de grond te gaan. Het is gelukt. Barely.
Bij het betreden van het stadhuis bleek dat het niet de bedoeling was dat iedereen at random de zaal binnenliep, wat ik nochtans het simpelste vond. Er waren namelijk regeltjes om de zaal binnen te lopen, en iedereen wist dat die regels gerespecteerd moesten worden. Dat gaat nu eenmaal zo met regels. Wat die regels dan precies waren kon niemand echt met duidelijkheid zeggen, maar gelukkig snelde een meneer met een grote grijze snor ons snel ter hulp. Een zucht van opluchting ging aan mij verloren.
De rest van de namiddag spendeerde ik met foto’s nemen (een huwelijksfeest is een hoogdag voor mensen als ik, die wel eens een camera durven boven te halen) en me zenuwachtig maken omdat we nooit op tijd op de geheime avondbestemming zouden geraken. Niet dat Youri en ik de organisatie op ons hadden genomen, maar worst case scenario-believers als we zijn wisten we het wel zeker: het busje dat ons naar het station in Rijsel zou brengen zou zeker een half uur te laat zijn, iedereen zou treuzelen en er nog een kwartier over babbelen, we zouden de TGV missen en het was allemaal kapot. Verslagen zaten we in de zetel.
Ondertussen was er een kleuter in de vijver gevallen, gelukkig zonder veel erg. Terwijl iemand die anecdote aan het vertellen was rekende ik snel uit hoeveel vertraging de bus mocht hebben om de TGV niet te missen. Controle en informatie zijn heel belangrijk voor lilith als haar zekerheden wegvallen.
‘Jasper is in het water gevallen! klonk het door de gang. Net toen ik wilde zeggen dat we het al gehoord hadden drong het tot me door dat de kleuter van daarnet niet Jasper was. Want Jasper, dat was het jongentje dat al heel de namiddag had geprobeerd om het record chips in een vijver gooien te nailen op zeventien zakjes zout en drie zakken paprika. En hij was achterover gevallen. Maar het was allemaal niet zo erg.
Het busje kon nu echt wel binnenkort gaan komen dus graaiden we alle bagage samen onder het achtergrondgeluid van mensen die ondanks alle voorbereidingswerken toch nog last-minute dingen begonnen te veranderen. ‘Moet die koffer echt mee?’ ‘Zou ik toch geen andere schoenen gaan halen?’. Ik zag en onderging.
Nog vijf minuten, en de medereizigers maakten nog geen aanstalten om aan de deur te gaan staan. Aan de deur gaan staan zou zo oke geweest zijn, maar beginnen freaken zou stom zijn, lilith, gewoon ademhalen en zen wezen, mijn kind. ‘Er is weer een kindje in de vijver gevallen! En Miguel is erachter gesprongen!’. Soms kunnen worst case scenario’s niet tippen aan een realiteit van kletsnatte getuigen die in sneltempo nog andere kleren moeten zoeken, tantes die voorstellen om het kostuum in drie seconden nog te laten drogen in een droogkast, mensen die van het ene op het andere moment hun schoenen verliezen en busjes die nu echt wel mogen gaan komen.
Ik was dan ook de gelukkigste mens ter wereld toen we anderhalf uur later aankwamen in het station van Marne-La-VallÈe. Want jahaa, het avondfeest vond plaats in het Disneylandhotel! En een mooie blonde bruid heeft in Disneyland nog veel meer bekijks dan zeven Sneeuwwitjes samen, dat bleek wel heel snel.
Het eten was gigantisch lekker en veel, en de avond werd fantastisch afgesloten met het bekijken van de puntentelling van het Eurovisiesongfestival. Ik had dus toch gelijk, en duizenden Europeanen met mij.
De volgende dag in het park liet ik mijn camera voor wat hij was, ik had een overdosis fotografie opgelopen tijdens de drukke dag voordien. Voor zij die willen weten hoe je een weekendje Disneyland best doorbrengt hebben we nog een extraatje: de ultieme Guide to Disneyland Resort Parijs die we een tijdje geleden maakten voor mijn ouders.
Een voorsmaakje van de huwelijksfoto’s vind je hier.