Toen we ons appartement voor het eerst kwamen bezoeken waren we helemaal onder de indruk van het uitzicht: water, een Engels kerkhof en op de achtergrond de Ieperse kathedraal. Op een boogscheut van mijn oude middelbare school, qua nostalgie kan dat tellen.Wat we toen nog niet wisten was dat we er nog een leuker uitzicht bij zouden krijgen, eens we daar woonden. Wat we toen nog niet wisten was dat er een Eddy inbegrepen zat in de huurprijs van ons appartement.

Eddy woont bij ons in het gebouw, samen met zijn echtgenote. Hij is fabrieksarbeider, van middelbare leeftijd, en in tegenstelling tot de andere, gepensioneerde bewoners van het appartementsblok doet hij geen moeite om in het plaatje te passen dat de verhuurmaatschappij wil ophangen. Eddy is iemand die niet moeilijk wil doen als het makkelijk kan.

Eddyís allergrootste hobby is roepen naar het appartementsgebouw. Hele namiddagen loopt hij beneden rond, in short en t-shirt, wachtend tot er beweging komt op ÈÈn van de balkons. En als dat het geval is begint hij te roepen. Honderden verhalen vertelt Eddy, zijn stem perfect getraind op het overbruggen van een grote en hoge afstand. Over het kijk-en luistergeld, over de werken die nog volop bezig zijn aan de oprit, over het ophalen van de vuilniszakken.

Eddy is uitgerust met een blik die doet vermoeden dat hij heel boos is, maar dat is hij niet. Hij is heel gelukkig als mensen hem dingen toeroepen, waarop hij dan weer kan terugroepen. Uren aan een stuk, indien er voldoende bereidwilligen zijn om te luisteren.

Nu het zomer wordt, zien we Eddy steeds meer. Over en weer ijsberend, knikkend naar toevallige voorbijgangers, die een iets snellere pas aannemen als zijn booslijkende blik op hen valt. Wachtend tot iemand thuiskomt van het werk, of van een namiddagje winkelen. Want Eddy roept sinds een paar dagen niet enkel meer naar het gebouw, maar soms krijgt hij mensen zelfs zover om naast hem te komen zitten aan het water, om gezellig een eind weg te keuvelen.

Om de ÈÈn of andere reden vind ik Eddy te sympathiek voor woorden. Eddy doet me denken aan AmÈlie Poulain met een stoppelbaard en een ruitjesbroek.