Twee maanden en een week. Zolang is het geleden sinds ik de deur van het ouderlijk huis achter mij dichttrok en hier kwam wonen. Ik had een beetje gevreesd dat ik heel erg zou moeten slikken eens dat moment er was, maar het was ’s morgens vroeg en ik was nog niet uitgeslapen genoeg om het allemaal ten volle te beseffen, geloof ik.

De weken ervoor waren heel spannend geweest, want het was helemaal niet gepland dat het allemaal zo snel zou gaan. Tot we dit appartement zagen, naar elkaar keken en wisten dat dit het was. Alle goedbedoelde waarschuwingen ten spijt plaatsten we onze handtekening onder een contract, en toen was het plots echt.

Als kind dacht ik dat je volwassen was toen je tien werd, want ik kon maar tot tien tellen en dat was dus ‘de meeste leeftijd’. Op de dag dat ik tien werd zou ik in een huis gaan wonen dat eruitzag als de huizen waarin mensen uit reclamefilmpjes wonen. En plots was ik twintig, zat ik op kot, en besefte ik dat het allemaal nog zo simpel niet was om een huishouden te runnen. Zelfs als je in het weekend weer naar je ‘echt’ huis mag.

Toen we vanavond de ondergrondse parking inreden bedacht ik me plots dat we het samenwonen best goed onder de knie hebben gekregen. Zelfs mensen die elkaar verrassen met dit soort cadeautjes kunnen best verantwoordelijk zijn. Ook al is de grootste opluchting nog steeds dat het niet altijd een vereiste is.