‘Nee! Spring!! Spring! Oooh!’. Bij ons thuis was het spelen van videospelletjes nooit een eenzaam, asociaal gebeuren Het was dan ook een bezigheid die ons allemaal aansprak. Mijn broer heeft het vooral voor schietspelletjes, ik ben dan weer een rasechte platformgamer die haar figuurtjes overal doorheen loodst, mijn moeder houdt van Tetris en mijn vader was best een goede tennisser op de retro Gameboy.
Door de jaren heen heb ik me al aan een hoop games gewaagd, en niet altijd met evenveel succes, maar geen enkel spel haalt het van Super Mario Bros 3 op de NES.
Tegen blokjes springen waar grootmakende paddestoelen uitvallen, achter herfstblaadjes aangaan die ervoor zorgen dat je kan vliegen, op wolken lopen op zoek naar geld en prinsessen uit de handen van de vijand redden, ik was er wild van. Nerveus tokkelden mijn broer en ik op de kleine knopjes van de controllers, en als het ons allemaal teveel werd en we op van de zenuwen een hartstilstand nabij waren, was het tijd voor ‘tweespel’. Ik heb geen idee wat de echte naam was. Bij tweespel moest je het tegen elkaar opnemen. Ik Mario, hij Luigi. Ik hyper van de ene kant van het scherm naar de andere springend, hij iets doordachter opererend, zodat hij ook meestal won.
Na een tijdje waren we zo ongelooflijk goed geworden in tweespel dat we de uitdaging groter maakten: we lagen op onze rug op het bed van onze ouders, en speelden het spel ondersteboven. Als we naar links duwden ging Mario naar rechts, en omgekeerd. Ambiance verzekerd.
Op een bepaald moment was onze NES tot op de draad versleten, en toen hij uiteindelijk de geest gaf heb ik jaren geen interesse meer getoond voor consoles. Uit puur sentiment kochten mijn broer en ik een tijdje geleden wel een xbox, maar nooit kreeg ik het typische NES-gevoel terug. Enkel Tony Hawk kon mijn spelletjesplezier een beetje terugbrengen. En nu wil ik dus weer een NES. Met Mario op. In tweespel zou ik tenminste eens kunnen winnen van Youri. Namelijk.