We zouden het over poÎzie gaan hebben. Dat was een leuk vooruitzicht, want ik begon het ietwat beu te worden om dag in dag uit Latijnse teksten over keizers te vertalen. Niet dat het met gedichten zoveel beter was: er waren twee soorten. Gedichtjes geschreven door verliefde tieners, die laat ons eerlijk zijn, niet van een enorme kwaliteit zijn, en gedichten van bejaarde mannen die hun eigen moeder omschrijven met zinnen als: zij was geen stenen bed, geen dierenkoorts, haar gewrichten waren jonge katten. Alsof het leven op zich al niet moeilijk genoeg is, en al helemaal voor moeders van omhooggevallen dichters.

Na een paar ‘Boem, paukenslag’-gedichten, waarvan ik ook al niet diep geraakt was, werd het plots stil. ‘Herman de Coninck’, begon mijn leraar Latijn, ‘heeft hele mooie, toegankelijke gedichten geschreven. We bladeren door naar pagina zeven.

Hotel Eden. Of iemand het wilde voorlezen. ‘Niemand? Dan doe ik het wel.’ sprak mijn leraar Latijn. Met meer gevoel voor overdrijven dan de Coninck ooit had bedoeld begon hij eraan. Ik heb de neiging om voor te lopen als ik de tekst bij de hand heb die iemand aan het voorlezen is, en dus zag ik het eerder dan iedereen:

En in bed, ik kwam al van ver aan-
gerend declamerend ‘Hier Ruk Ik Aan
Met Een Erectie Als Een Pompiersladder
Om Jouw Brand Te Blussen’.

Ik kleurde rood tot in mijn nek, want dat wilde ik echt niet horen uit de mond van mijn leraar Latijn, man! Ik hoorde het nog net, tussen het gegiechel van mijn klasgenoten door. Wahaaa! Erectie Pompiersladder! Enzo.

Later ging ik me iets meer verdiepen in die Herman de Coninck. Van mijn moeder kreeg ik een bundel met al zijn gedichten. Die gelukkig niet allemaal over erecties gaan. ‘Je moet niet schrijven over de grote dingen des levens’, schreef hij ooit, wel over de lippenstift die ze achterliet op de laatste sigaret die ze bij je rookte.’ Het is mogelijk dat mijn geheugen de exacte verwoording een beetje heeft veranderd, maar de boodschap is voor mij nog steeds heel duidelijk. Dat schrijven over niks bijzonders soms duizend keer mooier is dan schrijven over dierenkoorts.

o ik weet het niet

o ,ik weet het niet,
maar besta, wees mooi.
zeg: kijk, een vogel†
en leer me de vogel zien†
zeg: het leven is een brood†
om in te bijten en de appels zien rood†
van plezier, en nog, en nog, zeg iets.
leer me huilen, en als ik huil†
leer me zeggen: het is niets

Herman de Coninck