Verliefd zijn is best vermoeiend. Zeker de eerste weken dat je het bent, en de ander nog niet op de hoogte is. Zeker als je nog in de ‘we zijn gewoon vrienden, waarom?’-fase zit.

Ik ‘kende’ Youri ongeveer twee jaar toen de beslissing viel om elkaar nu toch maar eens te gaan ontmoeten. Daarvoor was hij altijd mijn internetbuddy geweest. Wat begon met een vraagje over Photoshop (ik klooide in die tijd al met eigen sites) evolueerde steeds meer naar hele avonden bivakeren achter mijn pc om toch maar met hem te kunnen chatten. Maar eens afspreken om te zien tegen wie ik dag in dag uit heel mijn leven vertelde? Waarom zou ik? Waarom zou hij? Voor elkaar waren we lettertjes op een scherm. IRL zouden we elkaar helemaal niet leuk vinden, en het zou teveel kapot maken. Het was ook voor niets nodig, het was goed zoals het was. En daarbij: wij waren niet het soort mensen dat heel het internet afvlooide naar een date.

De eerste keer dat ik hem zag was op het perron van Brussel-Zuid, klaar om de Thalys naar Disneyland te nemen. We hadden elkaar eigenlijk al moeten zien op de trein naar Brussel-Zuid, maar er was iemand onder een trein gesprongen en er was een klein misverstandje in verband met de wagons. Het eerste dat ik dacht was:‘Hij spreekt gewoon westvlaams!’, wat een redelijk stomme eerste gedachte was, ik wist namelijk al van in het prille begin dat hij een westvlaming was. Maar ik vond zijn accent leuk, en zijn knalgele trui. Niks in mij had kunnen vermoeden dat Youri iemand was die knalgele truien droeg. En ik was er niet eens rouwig om.

Hoe leuk Disneyland ook was, toen we afscheid namen in Kortrijk na twee dagen ging ik ervan uit dat we elkaar wel niet meer veel gingen zien. Misschien sporadisch eens, we waren tenslotte geen vrienden ofzo, we kenden elkaar vanop internet. Nog geen twee dagen later zagen we elkaar terug. Het was fantastisch weer en we hadden een excuus: terrassen en bijpraten over Disneyland, daar was nu eenmaal helemaal niks mis mee. ’s Avonds zette hij me af aan het station van Kortrijk. Ik zwaaide, hij zwaaide, zijn auto viel stil en ik moest lachen. Die avond begon het vermoeiendste deel. Het zoeken naar redenen.

Redenen om elkaar nog eens te zien. Manieren vinden om hem ergens mee naartoe te vragen zonder dat het leek dat het mij om hem te doen was, en niet om de plaats waar we heen gingen. Elke zaterdagmorgen weer hetzelfde liedje: zou er ergens een rommelmarkt zijn? Een groot buurtfeest met vuurwerk misschien? Een rally met oldtimers? Als ik na uren mijn hoofd breken eindelijk een reden had gevonden, moest ik ook nog eens al mijn moed samenrapen om te vragen of hij meewilde.

lilith:‘Ik verveel me.’
Youti:‘Ik ook.’
lilith:‘Er is hier rally dit weekend..’
Youti:‘Ga je ernaartoe?’
lilith:‘Ik weet het niet.’
Youti:‘Ik ben nog nooit naar de rally geweest.’
lilith:‘Rally is wel oke, gaan we naar de rally straks?’

Mijn hart klopte in mijn keel. Misschien wilde hij helemaal niet naar de rally. Misschien wilde hij wel naar de rally, maar niet met mij. Misschien vond hij rally wel even stom als ik. Hij ging mee. Achteraf bleek dat hij rally even stom vond als ik. Op een zondagnamiddag in Rijsel kwam ik op het idee om een foto te nemen van onze schoenen. Ik wilde eigenlijk een foto van Youri nemen, maar stel je voor dat hij me vroeg waarom ik een foto van hem wilde enzo. Ik mocht er niet aan denken.

Sindsdien doen we het overal: schoenfoto’s nemen. Onze schoenen, met op de achtergrond de plaats waar we zijn. Ook nu ik al lang geen reden meer moet zoeken om bij hem te kunnen zijn. Toen we deze namiddag achterstevoren op de grote glijbaan in Dadipark lagen kon ik een glimlach niet onderdrukken: het is meer dan een jaar later, en nog steeds kijken mensen ons vreemd aan als we ons in de vreemdste poses wringen met onze schoenen voor de lens. Ik ben stiekem heel blij dat het vermoeiend blijft.