Erg actief zijn onze medebewoners niet meer. In de herfst van hun leven vinden ze nog het meeste genoegen in het zitten op hun balkon. Dag in dag uit zie je in het voorbijrijden dan ook dezelfde mensen zitten in dezelfde tuinstoeltjes, soms lezend, soms iets drinkend, maar meestal gewoon wachtend tot iemand van dezelfde verdieping ook op het balkon verschijnt. Dan begint immers het allerleukste in het bestaan van een bejaarde bewoner: balkongesprekken.

Wij brengen niet bijster veel tijd door op ons balkon. Als het mooi weer is zijn we meestal niet thuis, en anders durven we wel eens vergeten dat er ook een balkon in de huur inbegrepen is. Maar vanavond lonkte het mooie weer ons nog even naar buiten, en we gingen welwillend op het aanbod in.
Al na enkele seconden hoorden we de vertrouwde stem van bovenbuurman Lucien. Lucien heeft ooit een microfoon ingeslikt, en zijn volume overstijgt het geluid van een gemiddelde bejaarde met ettelijke decibels. Om maar te zeggen dat luistervinken niet nodig is, niemand ontkomt aan de woorden van Lucien. Een paar minuten later hoorden we hoe de deur van het appartement naast dat van Lucien openschoof. We wisten wat komen zou: balkongesprekken.

‘Aha buurman, zo laat nog op stap?’, kwinksloeg Lucien bulderend. Er ontspon zich een gesprek over het weer, en over de warmte en het weerbericht. Youri en ik begonnen stiller te praten, uit vrees in het gesprek betrokken te worden. Want ook al konden ze ons niet zien, bejaarden ruiken de aanwezigheid van jonge gastenvlees vanop kilometers afstand. Na enkele minuten begon Lucien aan een lange en vermoeiende uitleg over muggen in de keuken, en hoe je daar best iets aan doet met gebruik van velcro. Iemand had het niet begrepen, en na een ‘wablieft?’ begon het verhaal opnieuw, maar nu nog een stuk luider.

Op dat moment stopte er een busje van reizen Flamingo voor het appartement. Wahei, daar kwamen twee andere bejaarde medebewoners uitgestapt die terugkwamen van vakantie. ‘Welkom thuis!’ begroette Lucien de verloren zonen uit naam van heel het gebouw. Vanop straat werden hele reisverhalen over gletsjers de wereld in gestuurd, en Youri en ik begonnen ons steeds meer te amuseren. Toen de reizigers in het appartement verdwenen werd het stil. Ik keek uit over het water en zag rook uit een tuintje komen. En ja hoor, daar werd een gesprek over barbequÎn aangevat, dat naadloos overging in informatie over de gasontploffing in WalloniÎ. Youri begon te giechelen als een meisje, waardoor het hondje van de schuinbovenonsburen ons opmerkte en begon te blaffen. ‘Stil!’ deed een mevrouw die waarschijnlijk het baasje was, ‘straks denken die mensen dat je een stoute hond bent.’ We deden alsof we niks hadden gehoord en trokken ons terug in de veilige omgeving van onze crib. Het was mooi geweest.