Goeiemiddag allen.

Sinds begin deze maand ben ik vijf dagen per week te bewonderen als attractie-operator (lees: knopjesduwer en kindjestemmer) in Bellewaerde Park, net zoals de vorige twee jaar overigens. De laatste keer dat ik als kind het park heb bezocht moet eind jaren ’80 geweest zijn, maar ik meen me nog te herinneren dat het allemaal geweldig was. Groot is dan ook de cultuurschok wanneer je plots elke dag moet gaan arbeiden in een plaats die grotendeels is opgetrokken uit vage jeugdherinneringen en in primaire kleuren geschilderde gezelligheid.

Ik ben nu immers zelf de Meneer (of bij uitbreiding, le Monsieur). Ik mag graag denken dat de Meneer voor sommige kinderen een soort mythologisch figuur is, een indrukwekkende verschijning in een bijzonder foute groen-en-oranje bermuda-en-polo combinatie die niet enkel gezag heeft over hen, maar ook over hun ouders. De Meneer die met een mysterieuze glimlach het ingangspoortje van de attractie benadert, opgewacht door glinsterende kinderoogjes en nerveus gefluister, een groepje binnenlaat, dan verdwijnt in zijn bedieningscabine en met een simpel handgebaar de attractie in werking zet. De Meneer die, door zoveel routineuze elegantie en zwijgzame behulpzaamheid, het respect wint van iedereen die zijn pad kruist.

De realiteit is jammer genoeg iets minder poÎtisch. De job van een Meneer komt neer op twee dingen: geduwd en geschopt worden door kinderen en ouders alike, en proberen te overleven in een hok van anderhalf vierkante meter waar het ofwel vriest ofwel warm genoeg is om schoenzolen te doen smelten.

Nog mooier wordt het wanneer ouders je aanwezigheid proberen te gebruiken als drukkingsmiddel. Genre “Willem, kom daaraf, de Meneer zegt dat het moet”, gevolgd door een vette knipoog in mijn richting en complete onverschilligheid van mijn kant. De Fransen doen er vaak nog een schepje bovenop. “Guillaume ! Le Monsieur va se facher !”, waarbij ik dan word verondersteld me boos te maken op een vijfjarig kind om een reden die ik meestal zelf niet ken. Gelukkig ben ik gezegend met een bijzonder boosaardig oog, wat volstaat om de meeste kleuters twee keer te doen nadenken. Pogingen om collega’s deze skill aan te leren hebben tot nog toe weinig vruchten afgeworpen.

Emoties faken. Ik kan het niet. Nu niet, vroeger niet, nooit niet. Het idee alleen dat ik mijn gezicht in een lach moet plooien, of mijn stem verheffen zonder dat het oprecht is. Laat staan bulderlachen om de zoveelste bezoeker die voor de honderdduizendste keer dezelfde dwaze grap maakt. Het zal wel een soort sociale handicap zijn, maar dan wel ÈÈn waarop ik bijwijlen een soort vreemde trots over voel. Iemand onder jullie die zich hierin herkent ? Misschien kunnen we wel een zelfhulpgroep oprichten, genre Fight club, elke vrijdagavond samenkomen en gezellig niet om elkaars grappen lachen. Of neen, laat maar.

Ik denk dat ik het hierbij laat voor vandaag – immers, morgen komen Kelly en Youri terug van hun avontuur in het Brugge van het Zuiden. En geen doordeweeks verhaal over vakantiewerk kan op tegen de stortvloed van schitterende foto’s en ditto verhalen die ons allen te wachten staat. AdiÛs, ik vond Blogpop geweldig dit jaar (afsluiter was wat lauwjtes, maar soit) en ik hoop van u hetzelfde.