Titicaca moet weer gebeld hebben terwijl we nog lagen te slapen. Of de stoedie nog vrij was en of ze eens kon komen kijken. Ik ga het kind maar ‘ns terugbellen want ik wil koste wat het kost mijn stoedie kwijtgeraken. En ja – ondertussen wakker. In tegenstelling tot de trippers in VenetiÎ zijn de omstandigheden hier iets minder gunstig:

– stinkende bakken frieten op de hoek van de straat
– een stropdragende, vals zingende Gentenaar op een terrasje
– veel te veel volk langs het water
– huilend kind (met tomantenroomsaus) langs de andere kant van de Korenmarkt.

Mijn liefje dringt erop aan dat ik met hem naar Samoerai Jack moet kijken op Cartoon Network… Ik groet u!