Katten zijn eigenlijk helemaal niet leuk. Ik vraag me wel eens af waarom ik er twee heb.

Katten haren je hele huis onder. Ze haren op de stoelen, op de bank en op het dekbed. Ze haren zelfs op zichzelf, wat bij het wassen op zich nog geen problemen geeft, maar wat enige tijd later resulteert in prachtige haarballen. Die dan weer op je net gedweilde vloer terecht kunnen komen.

Katten mauwen je de oren van je kop. Zodra je thuiskomt zetten meneer en mevrouw Kat het op een gillen, omdat ze vinden dat ze eten moeten. En niet over een uurtje, niet over een kwartier of vijf minuten. Neehee. Direct graag, en vlug een beetje. Als ze de buit dan binnen hebben doen ze geen enkele moeite om enige dankbaarheid te tonen. In plaats daarvan gaan ze lekker buiten spelen en doen ze alsof je niet bestaat. Dat houden ze dan soms vol tot aan de volgende maaltijd, wanneer het hele circus weer opnieuw begint.

Katten hebben ook een bijzonder talent voor in de weg lopen. Ik weet niet of ooit een verband is aangetoond tussen huiselijke ongevallen en het hebben van een kat, maar het zou me niets verbazen als dat verband bestaat. Ook al is je huis nog zo groot, de helft van de tijd loopt je kat precies voor jouw voeten. En dan maar beledigd zijn over je afwezigheid als je in het ziekenhuis ligt.

Maar toch. EÈn blik van die twee harige monsters van me is genoeg om ze alles te vergeven. En wie de Gelaarsde Kat in Shrek2 heeft gezien, begrijpt wat ik bedoel. Lief!