Eind jaren negentig, een middelbare school in Ieper: in het veel te warme omkleedlokaaltje waren de meningen verdeeld. De enen hadden van mensen uit andere klassen gehoord dat we het wel zouden moeten doen, de anderen waren ervan overtuigd dat het wel weer volleybal zou worden, of handenstand. Ik hoopte keihard met de tweede helft mee. Een paar minuten later zakte de moed in onze baskets: ‘Meisjes! Allemaal verzamelen aan de deur, we gaan lopen!’
Als ik in die tijd ÈÈn activiteit moest kiezen waar ik een bloedhekel aan had, dan was het wel lopen. Lopen stond in mijn lijstje van hatelijke schoolactiviteiten zelfs ver boven mondeling frans, of een examen wiskunde afleggen. De wetenschap dat ik in de namiddag L.O. had, en hoogst waarschijnlijk zou moeten lopen, was genoeg om heel mijn schooldag en humeur te verknallen.
Er waren een paar factoren die die afkeer in de hand werkten:
*de looplocatie: lopen gebeurde bij ons nooit binnen de veilige muren van de school. Er werd gestart aan de uitgang van het gebouw, en er moest door de bewoonde wereld worden gelopen in een grote cirkel rond de school. Bejaarden en werklozen die in de omgeving van de school woonden maakten er dan ook een sport van om zich zo strategisch mogelijk op te stellen om heel de dag van het loopspektakel te kunnen genieten. Maar dat was natuurlijk nog niet vernederend genoeg. Zie punt 2.
*de loopkledij: geloof me vrij, over lopen heb ik me nooit illusies gemaakt. Niemand ziet er goed uit als hij een paar kilometer lopend moet afleggen. Maar het helpt al helemaal niet als je getooid bent in een onflatteus veel te wijd en wit t-shirt met het lelijke logo van je school op. En een korte broek is enkel mooi als je mooie, lange en vooral bruine benen hebt. Mijn benen behoren tot het andere uiterste. Op elk gebied.
*mijn fysieke conditie: een roker met kilo’s teveel laten lopen is als een gehandicapte in een vijver duwen: je weet dat het niet goedkomt. Terwijl de gazelles van de klas even gracieus als altijd na drie seconden uit beeld waren verdwenen, begonnen de minder gracieuzen aan een lange en uitputtende tocht langs aanmoedigende bejaarden en werklozen.
Lopen zorgt voor een vreemd soort verbondenheid in belachelijkheid. Want hoe populair je ook was en tot welk groepje je ook hoorde, alle kliekjes werden gescheiden tijdens het loopproces. Plots liep je tussen de mensen waar je anders geen aandacht aan besteedde, maar zij liepen al even belachelijk als jij, en ze hadden een even rood hoofd. En dus steunde je elkaar.
*het mentale aspect: Lopen is saai. Tijdens het lopen zoek ik steeds wanhopig naar onderwerpen om over na te denken, zodat er toch nog enig nut aan verbonden kan worden. Het enige waar ik op die momenten op kan komen zijn dingen als: ‘Zou mijn hoofd erg rood zijn?’, ‘Blijven ademen, Kelly’ en ‘Die oude rukkers zouden beter een beetje werken in plaats van in mijn gezicht te grijnzen, godverdomme!’
Toen ik afstudeerde heb ik gezworen om nooit nog een kilometer te lopen. Het afschuwelijke toeval wil dat ons appartement uitkijkt op mijn vroegere looproute, en gisteren betrapte ik mezelf erop dat ik even overwoog om het toch nog eens te proberen. Uit nostalgische overweging, en als aanvulling op mijn hometrain/fitnessprogramma om mijn overtollige kilo’s te verliezen. Ik beloof niks, maar ik ga in elk geval op zoek naar mijn versleten schoolshirt.
In het 4de middelbaar had ik het leukste LO-jaar van mijn leven. We mochten altijd voetballen of basketten of heel soms ook eens hockey’en.
Maar als er examens naderden, toen moesten we altijd lopen zodat hij toch ergens punten op kon geven. 10 toertjes in nog geen uur tijd. Ik had er altijd 7 ofzo maar dat was niet erg, ik kreeg iedere keer 75%. En de mensen die 3 toertjes hadden gelopen omdat ze achter het muurtje stonden te roken kregen enkel de waarschuwing op een voorzichtig toontje: “volgende keer iets beter he”
Kortom: Ik vond lopen ook saai behalve dat ene jaar :)
Op mijn eerste school was het vaak voetballen. Zo’n 4 keer per jaar moesten we eens lopen, Èn het was binnen de muren van de school.
Maar toen ging ik naar een andere school en moesten we inderdaad ook ineens buiten lopen. Meer nog, er was zoiets als bike & run. Je was dan met een teammate en moest elk om beurten afwisselen. Lopen, fiets, lopen, fiets. Aangezien onze LO groep oneven was en ik de nieuweling, had ik geen teammate en moest ik mijn fiets telkens parkeren voordat ik weer verder kon lopen en de anderen voorbij zag fietsen met hun teammate (die eigenlijk moest lopen) achterop.
hey,
Ik deed lopen wel graag omdat ik samen met mijn vriendin de beste was in lopen, we werden ook regelmatig in het lager+secundair geselecteerd om mee te lopen met het schoolteam.
Ik deed heel graag lange afstandslopen, terwijl mijn vriendin de betere was in korte afstand + sprint.
Ik deed ook regelmatig mee aan stratenlopen en pakte er nu en dan wel eens een medaille.
Ik heb nog 1x geprobeerd om weer stratenlopen te doen, maar het ging niet meer zoals vroeger.
Dus nu probeer ik het niet meer; spijtig
Tenzij op ne loopband, da gaat nog.
groeten
seefje
P.S. Bekijk zeker uw mail zo rap mogelijk
lopen ik kan niet lopen dat is niet goed voor mijn hart
ik herinner me nog de vreselijke coopertest: in dertien minuten zoveel mogelijk rondes lopen.
in het College was het keurturnen een must (maar niet voor mij). in het IVV was het elke keer voetbal of basket. dus gingen we met twee basket spelen :)
De Coopertest indeed, een ware verschrikking.
Wij moesten altijd lopen in de Brielmeersen, op een professionele court.. waardoor je’t niet eens op de veel te harde ondergrond kon steken.
Anyhow, er was een chick in mijn klas die veel te veel achter mijn gat aanliep en mij nadeed, maar toen ik brokjes op haar turnshirt zag hangen, na een ronde of 7 te hebben gelopen en ze heel koel en beheerst ‘nee’ antwoordde toen ik vroeg of ze gekotst had, was ik toch blij dat ik er bij was.
Sporten die uithoudingsvermogen vragen, sucken.
Wat is er mis aan lopen, al is het maar ÈÈn km.
Ik ken iemand die maar al te graag zou kunnen lopen.
Ik liet me meestal opsluiten in de kleedkamer als er gelopen moest worde,. Een lesuur lang bier drinken en sigaretten roken haha. Dat leuke leventje hield helaas op toen er almaar meer mensen zich bij mij lieten opsluiten. EÈn afwezige valt niet op, negen afwezigen wËl :(
Misschien kunnen we samen opnieuw beginnen, lil?
7 fucking kilometers … een hel … de coopertest was een lachertje in vergelijking met de horror die onze leraar LO ons aandeed !!!
Komt me wel erg bekend voor. Waarschijnlijk omdat ik jaren aan dezelfde school dezelfde looproute heb gedaan in diezelfde LO-lessen :p Onder het waakzaam oog van een LO-leraar met de ongelukkige naam Eli Peeters (no joke) dan nog wel. Good times.