Makkelijker

Ze ziet eruit alsof ze zestien is, maar ze is waarschijnlijk een stuk jonger. Ze loopt het wandelpad naar beneden, en plots staat ze stil, zonder duidelijke aanleiding. Een aankomende fietser kan haar met veel moeite ontwijken. Ze gaat met haar hand in haar rugzak.
‘Wat is het allemaal een stuk makkelijker geworden dan vroeger..’, bedenk ik me, terwijl het meisje een glimlach probeert te onderdrukken als ze de tekst op haar gsm-scherm leest.

Bij ons moest contact leggen veel directer. Als wij heel stiekem een beetje verliefd waren op die mooie jongen van een jaar hoger, dan konden we niet eens zijn naam intikken op Google, om te kijken of we via het net een beetje van zijn mysterie konden wegnemen. Wij moesten zelf sprokkelen, op de speelplaats, bij zijn vrienden, in het roddelcircuit bij de boekentassenrekken. Een driedubbele moord hadden we gepleegd voor de schat aan informatie die prille verliefden tegenwoordig gewoon van datingsites als look’n meet kunnen plukken, of uit msn-profielen kunnen afleiden.

Sterker nog: met een beetje geluk staat er in dat profiel ook een heuse foto-gallery met het object van affectie als hoofdonderwerp. Voorbij zijn de moeilijke momenten van zo onschuldig mogelijk om een pasfoto vragen als de foto’s van de schoolfotograaf werden uitgedeeld, zodat je zijn neus en ogen en oren de dag nadien uitgebreid met je vriendinnen zou kunnen bespreken. ‘Ik verzamel pasfoto’s’ was in die tijd een slinks maar effectief excuus. Iets verlegener types zouden in deze tijden ook geen hoofden meer uit klasfoto’s moeten knippen, voor in de portefeuille. Ogen en oren kunnen met photoshop worden uitvergroot, en uitvoerig worden besproken met vier vriendinnen in een msn-venster. Opslaan als, zo gaat verliefdheid nu.

Het was ook niet mogelijk om via-via zijn gsm-nummer te bemachtigen, en hem ’s avonds anonieme smsjes te versturen. Wij moesten aan vaste telefoonnummers zien te geraken, als we hem wilden uitnodigen om op zondagnamiddag naar de cinema te gaan. En dus bellen, niet in alle rust een weldoordacht tekstberichtje zijn richting uitsturen. Draagbare telefoons bestonden nog niet eens, dus kon je enkel bellen als je ouders zich niet in de buurt van het telefoontoestel bevonden, dat gewoonlijk strategisch in het midden van de woonkamer stond opgesteld. Bellen was bevend het nummer draaien, zenuwachtig luisteren hoe de telefoon overging, om dan aan de moeder aan de andere kant van de lijn met een piepstem te vragen of jongen x of y thuis was. Hij was thuis, ze zou hem even roepen, zei ze met een mengeling van nieuwsgierigheid en medeleven in haar stem. Haar kleine jongen was groot aan het worden, en ik heel klein, zo aan de andere kant van de lijn.

Na het bioscoopbezoek konden we niet even polsen op messenger of hij het leuk had gevonden of niet. Elke vorm van toevallig contact viel weg, eens thuisgekomen. En nog eens bellen zou veel te spannend/opdringerig zijn geweest. Smsjes en chatten op internet hebben dat niet.

Ik probeer me voor te stellen hoe al mijn kalverliefdes zouden verlopen zijn als ik nu 14 was geweest. Bij nader inzien waarschijnlijk niet echt anders, want ik had op die leeftijd de gewoonte om verliefd te worden op het soort jongens dat uit principe geen kabel had thuis. Het zou een gefrustreerd zoeken geweest zijn naar zijn onbestaand look ’n meet-profiel.

Reacties

  1. Eigenlijk geschift toch ? Ik kan me amper herinneren hoe we toen afspraken met vrienden. Alles mooi op voorhand gepland. Ik kan me echt niet voorstellen dat ik vanavond al afspraken maak met mensen voor volgende week …

Reageer zelf

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

You may use these HTML tags and attributes: <a href="" title=""> <abbr title=""> <acronym title=""> <b> <blockquote cite=""> <cite> <code> <del datetime=""> <em> <i> <q cite=""> <s> <strike> <strong>