Als er ÈÈn Westvlaamse stad is die mij een vakantiegevoel kan geven dan is het Brugge wel. Tussen de kleine straatjes en kantwinkeltjes voel ik me meer toerist dan goed voor me is, en de overvloed aan Japanse bezoekers helpt me de illusie vast te houden dat ik echt niet zo klein ben als men beweert.
Het was vanmorgen niet echt uitgesproken weer om naar het VenetiÎ van het noorden te trippen, maar het vooruitzicht op een grote rommelmarkt in een historisch decor maakte veel goed. En groot was hij, de rommelmarkt. In elk kraam was wel iets te vinden dat helemaal oke en retro was. Ik ben al een tijdje op zoek naar een grote houten kist om al mijn oude dagboeken in kwijt te kunnen, en terwijl je op andere rommelmarkten heel af en toe eens zo’n kist tegenkomt, hadden ze er in Brugge bij elk kraam zeven. Brugge versus andere rommelmarkten: 1-0. Tot ik prijskaartjes begon te zoeken. Die zijn er namelijk meestal niet, en dat voorspelt dan weinig goeds. Bij nader inzien koop je zo’n ding niet voor minder dan 500 euro. Geen probleem, hij had toch niet in de auto gepast… Nieuwe missie: meli-prullaria! Met zoveel kraampjes kon het haast niet anders dan dat er wel ergens een balpen of een petje met het meli-logo zou wachten om gekocht te worden.
Tijdens onze struintocht bleven we voorwerpen tegenkomen die onze ogen deden blinken: een echt duracell-konijn met een trommel! ‘Veertig euro, juffrouwtje’ ‘Maar hij is een beetje kapot..’ Het hielp niet, de marktkramer richtte zijn aandacht alweer op iemand anders die de prijs vroeg van iets dat veel te duur zou blijken. Een paar kraampjes later stond het plots vol met oude verpakkingen van het soort waar Youri een behoorlijke voorliefde voor heeft: waspoeder, filmrolletjes, viewmasters,.. Dingen die niet-Youri’s meestal volledig koud laten. ‘Vijf euro per doosje!’ Wij hadden gegokt op veertig cent. Een paar honderd meter verder begon het ons te dagen: er is iets helemaal aan het mislopen met rommelmarkten. Terwijl de marktkramers vroeger meestal gezinnetjes waren die van hun brol afwilden en dus de leukste dingen verkochten voor geen geld, wordt de markt nu volledig ingepalmd door professionelen, die niks anders doen dan goedkope dingen opkopen om ze veel te duur door te verkopen. Zo komt het ook dat je in ÈÈn kraam niet ÈÈn doosje waspoeder vindt, maar honderdzeventig verschillende soorten, die allemaal aan woekerprijzen worden verkocht. Oude, ruisende transistors, waar je vroeger een halve dag naar moest zoeken, liggen er nu met hopen, en geen enkele wordt verkocht aan minder dan 300 euro. Als je de prijs vraagt van een pluchen beer antwoordt iemand zonder verpinken 25 euro, terwijl je diezelfde beer een paar jaar geleden voor 15 frank had kunnen krijgen aan een niet-professioneel kraam.
Hoe leuk bepaalde dingen ook waren, wij weigerden 15 euro neer te tellen voor iets op een ROMMELmarkt. Of het had iets van de Meli moeten zijn. Na lang zoeken en weigeren om de moed op te geven zag ik plots iets geels blinken tussen een hoop pluchen beren. ‘Is dat..?!’ deed ik hoopvol. ‘Wat wil je weten, juffrouwtje?’ vroeg de niet professioneel uitziende eigenaar van het kraampje vriendelijk. ‘Is dat een bijtje?’ Bijna verontschuldigend zei hij:‘Ja, van de Meli’ Voor ÈÈn euro mocht ik het hebben. Even waaide de ware rommelmarktspirit weer op in het historische Brugge. De man was blij dat hij zijn pluchen bij kwijtwas, en ik had iets gekocht dat voor mij veel meer waarde heeft dan ÈÈn euro. Ik ben de aanhouder, en ik heb gewonnen!