Hoofdschuddend klikte ik eergisteren ik de televisie uit. Ullrich en Basso bakken er niets van, in de Tour (om van dat stelletje loosers van een Mayo, Zulbeldia, Hamilton en Heras nog maar te zwijgen). Of in elk geval te weinig om het meneer Armstrong zÛ lastig te maken dat in Parijs eindelijk eens een ander op het hoogste treetje mag staan. De Tour is er de afgelopen vijf jaar niet opwindender op geworden.
Het is saai als je van tevoren al weet wie er wint. In de Tour is dat elke keer weer die eeuwige Texaan. Elke keer hoopt iedereen dat het eindelijk eens Armstrong is die valt, op achterstand wordt gereden of moet lossen in de bergen. Maar niks hoor. Het zijn altijd de anderen. Alsof er een engeltje meerijdt op Armstrong zijn stuur.
In mijn vriendenkring gaan weer voorzichtig stemmen op om volgend jaar de Tour weer te bezoeken, bij voorkeur op Alpe díHuez. Maar ik weet niet of ik daar nog wel zin in heb. Misschien ga ik liever ergens kijken waar het nog spannend is.
Tennis bijvoorbeeld. Noem mij maar eens ÈÈn tennisser die zes jaar achtereen Wimbledon heeft gewonnen. Of een EK voetbal, waar je je geld net zo goed kunt zetten op een favoriet land als Frankrijk als op een complete outsider als Griekenland. En won in 1992 Denemarken het EK niet, terwijl dat land alleen maar mocht meedoen omdat de Joegoslaven het te druk hadden met oorlog voeren?
Er zijn zat evenementen te noemen die duizendmaal spannender zijn dan de Tour. De Ronde der Rondes wordt in saaiheid eigenlijk alleen maar overtroffen door de Formule 1. Daar hoef je ook niet naar te kijken, want ëSchumií wint toch altijd. Bovendien is er geen touw aan het wedstrijdverloop vast te knopen.
Toch weet ik nu al dat ik volgend jaar gewoon weer voor de bijl ga. Ook dan zal ik gewoon weer meedoen aan minstens twee wielrenpoules, ook dan zal ik zo veel mogelijk van de Tour op tv willen zien. Vooral de bergritten. Want de Tour, dat blijft iets magisch. Zelfs als je bij voorbaat al weet dat Armstrong wint.
En misschien komt het dit jaar vÛÛr Parijs toch allemaal goed, qua spanning, als Armstrong een dezer dagen uit de Tour wordt gezet vanwege dopingÖ
Wielrennen is gewoon saai *punt*
De tour is helemaal niet saai :)
De dominantie van Armstrong is een feit maar wei weet kan “basso” nog wat spanning brengen.
Nice blogging “blue eye”
G.
Jaja en tennis werd op den duur ook de Belgische tennismeisjes tegen de rest… nU is het weer spannend met die Russische meisjes :-)
Oh en nog zo een spannend event : de Olympische spelen (ge hebt daar meestal toch ook wel uitschieters of verrassingen)
Severine
Nee nee, de Belgische tennismeisjes op eenzame hoogte aan de top, dat heeft geen zes jaar achtereen geduurd hoor. Met Armstrong in de Tour is dat nu wel zo…
De Olympische Spelen worden inderdaad ook erg mooi!
De spanning vervalt bij de euforie waarmee de US Postal ploeg de rest aan flarden rijdt. Leuk om te zien hoe een tactisch ge-oliede machine dat wel is.
Maar vanaf de moment dat Lance aan de top hangt, weet je dat er niets meer in de Tour zal gebeuren. Tenzij nog een klassefli(e)ts van de Master himself.