Mijn vader was fan, al jaren. Toen hij als blauwhelm zes maanden in ex-JoegoslaviÎ gekazerneerd was heeft hij zijn Stef Bos-cassetjes honderden keren afgespeeld, zo vertelt hij het altijd. En dat zijn favoriete nummer iets met ‘de wereld is veertigduizend kilometer lang’ is, dat herinner ik me ook nog.
Ik had het in die tijd niet zo voor zangers die in het nederlands zongen, behalve voor Boudewijn De Groot dan, maar dat was anders. Dat was kunst, kleinkunst. En het paste perfect bij wie ik in die tijd wilde zijn: iemand die naar oude L.P.’s luisterde bij kaarslicht. Stef Bos was toen toch vooral die kerel die ik kende van ‘gek zijn is gezond’ en ‘ik hou van de radio’. Ik vond het niet echt hoogstaand, in die tijd.

Jaren later, en ondertussen een jaar of twee geleden gingen mijn ouders voor de zoveelste keer naar een optreden van Stef Bos, en ik had niet echt veel beters te doen dus ging ik mee. Na amper drie minuten wist ik dat ik me al die jaren had vergist: de man die ik op het podium zag verwoorde dingen op een manier die ik bij anderen nooit zo treffend had gehoord. Hij leek er ook geen moeite voor te moeten doen: met zijn typische zware, doorleefde stem vertelde hij verhalen over Zuid-Afrika, en ik wilde er naartoe. Hij mijmerde over relaties die verkeerd waren afgelopen en over de redenen waarom dat elke dag duizenden keren gebeurt, en ik kon alleen maar denken dat ik dagen naar deze meneer kon luisteren zonder zijn woordenstroom beu te worden. Na een verhaal van een paar minuten eindigde hij lacherig met ‘Tot zover het verhaal van dominee Bos’. Ware Stef Bos op dat moment een sekteleider geweest, ik tooide mezelf in een wit gewaad en volgde hem naar waarever hij me mee wilde nemen.

Na het optreden kwam hij nog iets drinken aan de bar: een lange, magere man in een zwart pak en een heel wijze blik in zijn ogen vond ik hem. De mensen die net in zijn publiek hadden gezeten deden er alles aan om met hem in gesprek te raken, maar ik was onder de indruk vanachter mijn cola light.

Een tijdje geleden zag ik hem tijdens een talkshow op de nederlandse televisie, en opnieuw kon ik niet lang genoeg naar hem luisteren. ‘Vertel meer, Stef!’ had ik willen roepen, maar zendtijd is beperkt en zeker als er geen spectaculaire dingen gebeuren, of toch niet op het eerste zicht.

In februari komt hij weer naar Ieper, en ik ga weer kijken, dat spreekt voor zich. ‘Je moet van twee kanten komen om elkaar te ontmoeten’ zei hij twee jaar geleden, en ik hoop stiekem dat hij die avond van de andere kant komt.