Ik had het natuurlijk zien aankomen toen ik op de kalender zag dat het eerste weekend van augustus eraankwam. Normaal gezien stond dat weekend altijd met fluostift aangestipt in mijn agenda, maar de laatste twee jaar bleef de fluostift stil. (er moet dringend een iets preciezere omschrijving uitgevonden worden voor een niet schrijvende stift) Geen gekleur en afgetel meer, gedeeltelijk door het feit dat ik geen agenda meer heb, maar ook doordat het me niet veel meer zegt, heel dat Dranouterse folkfestival dat jaren het hoogtepunt van mijn jaar was.

Ik heb dit jaar, net zoals vorig jaar overigens, geen tickets gekocht. Ik heb geen rugzak gevuld met kleren en goodies, en mijn tent ligt ergens te verkommeren in de garage. En toch kom ik er niet onderuit.

Een overzicht van mijn dag:

*08:30: ik sta gezellig te roken in de keuken als mijn collega’s enthousiast komen vertellen dat onze twee jobstudentjes maar om half zeven vanmorgen zijn vertrokken uit Dranouter, en nu nog dronken aan het werk begonnen zijn. ‘Ga jij eigenlijk?’ vraagt iemand. ‘Enkel de zaterdagnamiddag even’ zeg ik, waarna ik de tweede dranouteranekdote van de dag aanhoor.

*09:00: mijn baas komt zoals elke morgen het bureau binnen om ‘Goeie morgen, alles goed?’ te zeggen. Alleen zegt hij deze keer: ‘Goeiemorgen, klaar voor het folkfestival?’ Mijn baas behoort tot het selecte clubje dat ongeveer dertig ( ik zeg maar wat en ben geen betrouwbare bron) jaar geleden het festival opstartte. Mijn baas is de vijftig voorbij en heeft nog geen enkele editie gemist, dus ook deze niet.

*09:15: mijn baas is weg, en nu beginnen mijn andere collega’s over het festival. Sommigen zijn al eens geweest, anderen niet, en de verhalen blijven komen. Ik blijf stil. Of ik ga. Zaterdagnamiddag even, zeg ik voor de derde keer die dag, en het is nog vroeg.

*09:30: de jobstudenten komen binnengewaaid en vertellen wilde verhalen over de eerste folknacht. Of ik ga. Zaterdagnamiddag ga ik.

Zo gaat het de hele godganse dag door. Als het vier uur is barst het pas helemaal los, en lijkt het alsof heel het bedrijf rond festivalverhalen draait. Er wordt geen afscheid genomen met ‘prettig weekend’, maar met ’tot op het folk!’

Mensen uit mijn streek verafgoden het eerste weekend van augustus en hypen het de lucht in. Misschien wel terecht, want het blijft het gezelligste festival dat ik ooit heb gezocht, en ik heb enorm goede herinneringen aan nachtjes doortrekken op de weide. Maar de fun van elk jaar dezelfde folkrelated verhaaltjes uit de dranktent te horen is er voor mij helemaal af.

Ik belde mijn moeder net, die ook folkfestivaladept in hart en nieren is. Het heeft heel de nacht geregend op de camping, maar het is er wel heel leuk. Ow, en voor wie mij wil zoeken: ik ga zaterdagnamiddag een paar uurtjes.

Word ik oud als ik zeg dat ik veel meer uitkijk naar mijn week congÈ die net is ingezet en het ophalen van een klein harig katertje? Folk on!