Lilith en ik waren het er vanmorgen over eens. Vandaag wordt niksdag. We sluiten ons op in the crib en we zappen, lezen, leegaarden, en doen alles wat helemaal onderaan de graad van inspanningen staat. Vandaag zijn we lui. De ideale manier om zo’n dag door te komen is door een hele zak vol goodies in huis te halen. Chips, winegums, chocolade en van die dingen. De meeste winkels zijn gesloten op zondag, maar lilith wist mij te vertellen dat er wel een winkel is die ook op zondag open is.

Vijf minuten later stond ik al voor de ingang van “Far West”. Omdat ik er nooit bij stilsta dat winkels meestal sluiten over de middag stond ik voor een gesloten deur. In drie kwartier wachten had ik geen zin. Terug naar huis dan maar. Een goed uur later probeerde ik opnieuw. Deze keer met succes, de winkel was open. De binnenkant leek op dat soort warenhuizen die je vindt in kleine zuidfranse dorpjes, en die ÈÈn keer per 2 maanden worden bijgevuld. Een nachtwinkel met rekken.

Ik verzamelde alles wat ik nodig had en begaf mij richting kassa. Voor mij stonden twee vreemde individuÎen. De Ène had blijkbaar al betaald, maar bleef gewoon staan. De andere was enorm zenuwachtig. Alsof hij een dode kat in zijn rugzak had, en doodsbang was dat de al even vreemde meneer aan de kassa zou vragen of hij even zijn rugzak wou openen. Hij kocht iets dat in een bruine zak zat. ik weet niet wat het was, alleen dat het 1.25 euro kostte. Aarzelend maakte hij duidelijk dat hij dit met Proton wilde betalen. Hij mikte bevend zijn kaart in het gleufje van de betaalterminal en keek de meneer aan de kassa aan. “Gewoon op OK duw’n,” zei die. Dat lukte nog net. Enkele seconden later klonk het bekende “piep-piep-piep” wat betekent dat je je kaart terug uit de terminal mag halen. “Verkocht!” riep de meneer aan de kassa, als een volwaardig veilingmeester. Nog altijd even zenuwachtig doet de meneer voor mij er een hele tijd over voor hij zijn kaart terug neemt.

Het is mijn beurt. Ik kijk naar de betaalterminal en zie alleen een sticker van Proton. Omdat ik bijna nooit cash geld bij me heb vraag ik voor de zekerheid of ik wel via bancontact kan betalen. “Bancontact?,” zegt de kassameneer veel te luid. “Neen!“.
Terwijl hij de zakken chips blijft inscannen zoek ik naar een oplossing. “Kan ik dan met Visa betalen?” vraag ik.
– “Ik zal het eens proberen.”
“Met Visa??”
– “Neen, met bancontact …”
Ik kijk vreemd, en steek mijn kaart in de terminal. Alles werkt perfect. Waarom zei hij dan …? Ach laat maar. Piep-piep-piep. “Verkocht!”

De meneer die twee plaatsen voor mij stond aan de kassa stond er nog altijd. Ik hou niet zo van vreemde winkelervaringen.