De vader van Youri had ons gewaarschuwd: we moesten en zouden onze camera meenemen, want het winkeltje waarnaar we op weg waren was te ongelooflijk om niet vast te leggen op de gevoelige plaat. Wij hebben onze camera overal en altijd bij, dus het zou er niet aan mankeren.

In het Moeskroense straatje zag ik helemaal nergens een winkeltje, maar de ouders van Youri waren er al op inspectie geweest, en dus volgden we hen gedwee. Op wat een doodgewoon Moeskroens rijhuisje leek stond in grote, lelijke letters ‘FIBREX’. ‘Hier is het!’ sprak de vader van Youri met blinkende ogen, alsof hij na weken van geheimhouding eindelijk zijn cadeautje mocht overhandigen. ‘En je moet hier bellen om binnen te mogen’ lachtte hij trots. Winkels waarbij je eerst moet aanbellen doen me net iets teveel aan de louche clubs aan de Kortrijksesteenweg denken, en dus liet ik het bellen aan hem over.

Een oud, onooglijk klein vrouwtje deed de deur open, gehuld in een versleten schort. Ze begroette ons in het Oud-Vlaamsch, waarna ze een stap opzij zette. Achter haar verscheen een beeld dat ik nooit meer zou vergeten: een lange, smalle gang die net breed genoeg was om ÈÈn na ÈÈn door te stappen, met aan elke kant duizenden rollen stof. De ogen van Youri’s vader zetten het weer op een fonkelen:‘Toen we hier vorige week kwamen waren er kindjes aan het voetballen in de gang’ vertelde hij. Ik greep in mijn tas. Hier moest ik foto’s van nemen, al was het maar omdat dit soort winkels binnen dit en vijf jaar waarschijnlijk nergens meer te vinden zou zijn. Bij het aanleggen van de camera knipperde er een rood lichtje: ‘VERVANG/VERWIJDER ACCU’ meldde het lcd-schermpje.

De volgende vijf minuten liep ik foeterend tussen de gangen, want achter elke hoek bleek nog een gang te zijn met nog eens duizenden meters stof in alle kleuren en patronen die ooit waren uitgevonden. Dit was waarschijnlijk de eerste en laatste keer in mijn leven dat ik dit soort madness zag, en net nu was mijn batterij leeg. Om dood van te gaan! Maar we waren gekomen om gordijnenstof te kiezen, en dus herpakte ik mezelf. Ik ken welgeteld niks van gordijnen en omdat Youri net iets meer aanleg heeft voor het herkennen van mooie dingen had ik hem op weg naar het winkeltje gezegd dat hij mocht kiezen. Zeven discussies later koos ik. Niet met de volle zekerheid, maar er moest gekozen worden, en gordijnen zijn gordijnen.

Nu, ongeveer een maand later hangen ze er. En wat ziet de crib er mooier, gezelliger en anders uit. Alsof we samen met de gordijnen een nieuw appartement cadeau hebben gekregen. Heel erg bedankt aan de ouders van Youri, die alles heel vakkundig in goede banen hebben geleid.

Nog even dit: de uien waarover ik het in mijn vorige gordijnpost had blijken bij nader inzien kooien te zijn.