Youri en ik zijn allesbehalve het perfecte winkelteam, dat weten we al langer dan vandaag en daar hadden we ons eigenlijk ook al een beetje bij neergelegd. Dat ligt misschien wel een beetje aan mij: ik vorm met niemand een goed winkelteam, ik winkel gewoon het liefst alleen. Mijn winkelstijl is niet bepaald gezellig. Ik trek me terug in mijn eigen wereldje en ga van winkelrek naar winkelrek, ruimschoots de tijd nemend om alles in me op te nemen. Zelf kan ik daar best van genieten, maar o wee als ÈÈn of andere verkoopster zich in een straal van twee meter rond mij begint te bevinden. Dan voel ik me bekeken en wil ik weg.
Nog erger is het als iemand mee gaat winkelen. Geen leuke winkelnamiddagjes met vriendinnen voor lilith, ik word namelijk gigantisch zenuwachtig als er iemand achter me aan loopt in een winkel. Dan begin ik me op te jagen, ren ik van het ene rek naar het andere en zeg ik na drie seconden met een boze blik ‘hier hebben ze niks!’, waarna ik boos uit de winkel stap, de volgende in. Na drie winkels stop ik er gewoon mee, mijn winkelpartner verweesd achterlatend.
Deze namiddag waren Youri en ik alletwee vrij, en we wilden het nog een kans geven. En ging me dat even goed. Als twee ijsschaatsers die volledig op elkaar waren afgestemd hielden we in elke winkel net voldoende afstand om niet op elkaars zenuwen te werken. Na een kwartier rondgelopen te hebben in de Brooklyn keek ik zelfs even verbaasd op: geen Youri te bespeuren. Na even zoeken zag ik hem op een veilige afstand staan, subtiel rondkijkend om te zien of hij al weer dichter mocht komen. Dat mocht hij, want hij moest met mij naar het pashokje om te zeggen of het t-shirtje dat ik in mijn handen had even mooi was als ik het aanhad. Hij vond van wel, maar de eerlijkheid gebiedt te zeggen dat hij dat meestal wel vindt.
De enige domper op de winkelvreugde was het feit dat alle kledingstukken die ik mooi vond tot de wintercollectie behoorden. Ik heb superschoenen gezien, maar voor de winter. Fantastisch mooie en zachte truien ook, wintertruien. Aangezien ik alles dat ik koop onmiddellijk wil dragen en ik van plan ben om tegen de winter nog een pak kilo’s te verliezen bleef mijn portefeuille dan ook meestal in mijn zak. Behalve voor dat superleuke kille zomeravond-truitje met bollen op. Om onszelf voor al dat prombleemloze winkelen te belonen trakteerden we elkaar op een fluogroen limoencakeje van de Hema. Zomerse cakejes, die direct geproefd konden worden.
Oh my god, is da eetbaar???
anyway, ik ben meestal een roadrunnertype als ik ga shoppen, dus ken ik het gevoel wel …
Is het zwart en heeft het gele en blauwe bollen, met semi middellange mouwen?
Oh nee, anders hebben we hetzelfde!
Dat betekent de apocalyps.. :(
Winkelmadammen zijn trouwens de ergste want ze kijken je altijd aan met een blik ‡ la ‘Kindeke, heb jij niets beters aan te doen dan die jutezak?’.
En ze zijn altijd blond en luidruchtig, en dragen teveel schmink.
En nee, ik heb niks nodig, ik kijk gewoon even rond.
Als ik hulp zou nodig hebben, dan zou ik het wel vragen verdorie.
Een foto van dat bollentruitje misschien?