Donderdag, spaghettidag. Niet dat we een vaste dag hebben waarop we spaghetti eten. Misschien eten we volgende week wel spaghetti op dinsdag. Of helemaal niet. Vandaag had lilith zin in spaghetti, en ik ook wel. Spaghettidag dus.
Als er in the crib spaghetti gegeten wordt dan ben ik daar meestal verantwoordelijk voor. En niet zonder reden. Mijn spaghettisaus rockt namelijk. Nergens vind je betere. Tenzij bij lilith’s mama, van wie ik het geheime basisrecept heb. Dankuwel daarvoor, trouwens.
Ik keek in de berging en zag dat enkele nodige ingrediÎnten (nee, ik ga ze niet verklappen) niet te vinden waren. Groot jolijt, ik mocht weer gaan winkelen!
Een groot kwartier later stond ik met een vol mandje aan de kassa van Delhaize. En weer kon ik het niet laten om te kijken. Naar de kassamevrouw. Naar de mensen voor en achter mij. Naar de dingen die ze kochten. Het intrigeert me. Zo had de mevrouw voor me wel een vreemde reeks op de band staan.
Een overzicht:
– 4 dozen kleenex
– 8 pakken bladerdeeg (opgerold)
– 4 doosjes Boursin
– 6 pakken peperkoek
– 8 flessen V8 groentesap
– 8 conserven met peren
– 6 flessen chocolademelk
– 3 potjes serderijzout
en dan nog een drietal afzonderlijke dingen.
“Misschien krijg je de vierde doos kleenex wel gratis?” dacht ik. Of zou je korting krijgen als je ineens zes pakken peperkoek koopt? Want ze waren niet samen verpakt. Nee hoor. Mijn conclusie was dat de mevrouw gewoon zeer graag peren eet, en er altijd moet van huilen. Kan gebeuren.
Achter mij stond ook een mevrouw. Ze was zeker dubbel zo oud, en dubbel zo breed. Ze was samen met een vriendin die al even oud leek. Veertig jaar meer winkelervaring dan ik. En toch kunnen ze het niet. Kassa-efficiÎntie. Ik leg, vriendelijk als ik ben, het balkje achter mijn laatste product. De band schuift, en er komt een opening van 20 cm. Alsof hun leven ervan afhangt beginnen de twee dames de inhoud van hun karretje te verplaatsen naar het stukje vrijgekomen band. Dat het stukje al snel vol ligt maakt hun niks uit. Dan maar stapelen. Alles op alles. Als de toren van yoghurtjes, boterkoeken en radijzen dreigt om te vallen besluiten ze om zoveel mogelijk in hun handen te houden. Ongeduldig kijken ze naar de handen van de kassamevrouw. Ze weten wel dat de band zal schuiven als ze er iets van wegneemt. “Gaat de kalle vooraan nog lang treuzelen,” zie ik ze denken. Ja nu! De band schuift! Een microseconde later ligt de band alweer vol, en staan ze al met nieuwe dingen in hun handen. Weer kijken ze richting kassamevrouw. Ja! Hij schuift nog! En veel deze keer!
Ik betaal en ga naar buiten. Helemaal verward. As usual.
leven en laten leven, zou ik zeggen. Delhaize shoppen rockt ;)
Take a chill pill, youti! ;)
Maar het recept van die saus….