Weetwel, ons koopje van de week uit de kringloopwinkel?
Weetwel, weetwel?
Onze originele fifties frigo met vakjes voor vlees en boter kaas en eieren en al?

Meet onze nieuwe drankkast. (l)
Met dank aan onze allerliefste schoonbroer en bevallige assistente voor de goede zorgen. Heel onze crib fleurt er zowaar van op.

Echt waar: toen de eerste bedragen in de comments verschenen heb ik zwaar gefronst. Honderdachtentachtig euro? TWEEHONDERDVIJFTIG?! Voor boeken? Come on! Dat was toch echt wel een beetje veel. Zo veel dat ik tijdens de middagpauze nog tegen Youri aan de telefoon vroeg of hij die idioot hoge bedragen had gezien. Dat mensen zeker dachten dat wij rijk waren ofzo. En dat dat zeker aan zijn MINI Cooper lag. Toen de bedragen in de namiddag kleiner werden dacht ik: “Aha, dat zal er al meer op lijken”. U moet weten dat wij de vorige keer in Gent aan ongeveer honderd euro lagen met twee. We hadden heeeel veel mee, maar de boeken zijn er meestal zo goedkoop dat je je al serieus moet laten gaan om aan een hoog bedrag te geraken.

Dachten we.
Maar toen kwam ik in het kookboekendepartement terecht. En ik pleurde The Big Book of Basics in mijn knalgeel mandje. En de Complete Aziatische Keuken, het Grote Boek met Desserts, Kook Ook en The Complete Mexican, South American and Caribbean Cookbook. En daarna nog wel een hoop dingen. Toen kwam ik Youri tegen met een mandje vol boeken, en we zouden uiteindelijk gestrand zijn op iets van honderdvijftig euro. Ware het niet. Dat Youri de laatste twee jaar al ontelbaar veel keer heeft staan kwijlen op dit boek, dat even gigantisch is in omvang als in prijs. “Zou ik een keer zot doen?” vroeg mijn dierbaarste. En ik zei: “Ach”.

Het is niet omdat het in spiegelschrift staat dat het minder waar is.
Wij hebben gisterenavond een compleet overdreven 227,28 euro over de balk gegooid.
Dat wil zeggen dat Crowolf mij zijn adres mag bezorgen voor de goodiebag. En dat Anna mij mag vertellen of ik er een beetje patent uitzag toen ik rond vier uur uit de trein sprong in Kortrijk. Als dat niet het geval was moet ze zich echter niet verplicht voelen om in detail te gaan.

En nu u toch bezig bent met raden: van wie is het, sinds gisterenavond acht uur?
Extra tip: het heeft iets te maken met de zilvergrijze bolide.
En het was het onderwerp van enkele flinke discussies, deze week.
En er was een zoektocht, en veel telefoontjes voor nodig.
En het heeft rode zeteltjes. (l)

Zoow, ik heb net een dollar of vijfentwintig richting Flickr verstuurd voor het verlengen van mijn Pro-account. Sinds Miss White mij in 2005 verraste met zo’n account (waarvoor zeer bedankt) heb ik hem zelf al twee keer verlengd, en telkens met plezier. Die verlenging is ook steevast het moment dat ik me voorneem om weer wat meer foto’s te nemen, en een keer werk te maken van het opleuken van mijn fotosets, en van mijn tags en al. U kent dat wel.

Ik betaal eigenlijk zo goed als nooit voor dingen op internet, bedacht ik me net.
Flickr elk jaar, en één keer een online workshop scrapbooken en eens een maand last.fm.
En liedjes op iTunes, heel af en toe.

Voor de rest: geen roste kluite.
En jullie, eigenlijk?

Als kind heb ik uren zitten turen in de grote kabouterboeken van Rien Poortvliet. De tekeningen van vossen en kabouters hadden iets magisch, en als de oude kaartenbakken van mijn toenmalige bib nog bestaan dan kan je erin terugvinden dat ik de boeken van Poortvliet door de jaren heen meerdere malen heb ontleend. Daarnaast vond ik de reizende kabouter uit Amélie Poulain om de één of andere reden geweldig cool. Nu ik zelf ook een tuintje heb moest het er dus ooit van komen, mijn eigen tuinkabouter. Ook al vond Youri tuinkabouters doorgaans een beetje stom, en duurde het daardoor allemaal wat langer.

Toen ik deze namiddag plots op een verzameling oude, stoffige en nog in belgische frank aangeprijsde Rien Poortvliet-tuinkabouters stuitte in een tuincentrum, en die ook nog eens spotgoedkoop waren wist ik het wel: ik moest en zou een Rien. Een grote Rien-tuinkabouter. En mijn vader, die wilde ook wel zo’n ongelooflijk coole Rien. En zo kwam het dat wij deze namiddag met twee grote tuinkabouters in de wagen en een glimlach op ons gezicht wegreden van het tuincentrum.

Ik heb een Rien!
En meer foto’s op Flickr.

De afgelopen weken heb ik ze allemaal afgelopen. De Avance, de Shoes in the Box, de Brantano, de Verduyn, de Ken, de Mach 3, de Mano, de New Paris Londres, de Berca, en gisteren ook nog eens de Torfs, de France Arno en nog wel een stuk of wat andere schoenwinkels erachteraan. In mijn kielzog een bewonderenswaardig geduldige Youri, die mij ondertussen al zo vaak “het zijn geen zulke” had horen zeggen dat het niet meer te tellen viel op de vingers van alle winkelmeisjes van alle bezochte schoenwinkels samen. Eerlijk is eerlijk: als de rollen omgekeerd waren en ik Youri was en Youri mij, dan was ik hem uit pure frustratie en ongeduld zeker al te lijf gegaan met een vlijmscherpe pumphak. Maar niet Youri. Youri zegt dingen als “je gaat er wel eens vinden, lilith”.

En vinden deed ik ze.

Gisteren rond een uur of vijf in de winkelstraat van Oostende, meerbepaald. Blij dat ik was: omdat de bottekes die tot op dat moment alleen in mijn hoofd hadden bestaan werkelijk door iemand gemaakt waren. Omdat schoenwinkel Maury ze had ingekocht en op ooghoogte in hun etalage had geplaatst, for me to see. Omdat Youri het glansrijke moment zou mogen meemaken dat ik ze kocht, na al die weken achter mijn gat lopen, en omdat hij zou inzien dat ik geen lastige schoenenkoopster was, maar iemand die kan wachten op het juiste moment en het juiste paar geweldige rooi bottekes. Omdat het model even perfect was als de kleur. Geen bordeauxrood of rozerood, maar knalrood met een ronde top en een goede hiel. Snakkend naar adem zei ik tegen Youri dat ik me ervan bewust was dat de bottekes van mijn dromen niet bepaald goedkoop waren, maar dat dit wel DE BOTTEKES VAN MIJN DROMEN waren. En hoeveel keer kom je die tegen in je leven? Eén keer? Twee? Sommige mensen waarschijnlijk nooit!

Een half uur later liep ik met een lip tot op de grond door de winkelstraat van Oostende. Zonder de bottekes van mijn dromen. Mijn droom was bloederig aan stukken geslagen door een kutverkoopster en de boodschap dat ze die “enkellaarsjes” enkel nog in maatje 38 hadden, alle andere waren onmiddellijk uitverkocht. Even had ik overwogen om ze toch te kopen en mijn slagschepen maat veertig met eeuwenoude chinese inbindtechnieken in te snoeren, maar ik koos uiteindelijk voor plan B: de winkel uitstappen en twintig minuten aan een stuk kwade dingen roepen over bottekes en voor het ongeluk geboren en kutverkoopsters en altijd hetzelfde! Wat een mooi moment had moeten worden was veranderd in een complete anticlimax zonder bottekes. Op de weg naar huis was ik er zo het hart van in dat mijn maag aanvoelde alsof iemand er een houten klomp tegen had gegooid.

“Maar hey“, doorbrak Youri de oorverdovende stilte in de zilvergrijze bolide. “Als je morgen nu eens naar een andere Maury zou bellen om te kijken of ze ze daar niet meer hebben?” Ik knipperde even met mijn wimpers. Geniaal was het! Ik vond het het beste idee dat ik de laatste jaren had gehoord. Ik had hem wel kunnen zoenen, zo fenomenaal fantastisch vond ik Youri op dat moment, en dat kwam goed uit want hij is al een paar jaar mijn leaf, en die mag je zoenen zoveel als je wil.

Bij thuiskomst ging ik aan de slag met blaadjes en opzoekingswerken en stylo’s, en rond een uur of negen kon ik wel gillen van de spanning omdat ik alle telefoonnummers van alle Maury’s van het land had verzameld, klaar om mijn zoektocht naar de rooi bottekes voor eens en voor altijd af te ronden. Ik was er zo klaar voor. Het zou me lukken, en ik zou zeer binnenkort door het leven gaan als het meisje met de extreem geweldige rooi bottekes.

Maar dan kende ik mezelf nog niet.

“Youri?” fluisterde ik gisterenavond, toen we al eventjes in bed lagen.
“Ja?“, klonk het van aan de andere kant van ons bed.
“Ik ga ze toch niet kopen geloof ik, de bottekes.”
“Ik heb eigenlijk al een paar botten, en het zijn ook goede.”
Toen werd het even stil in onze slaapkamer.

Dat die jongen mij nog niet vermoord heeft in mijn slaap, ik snap er werkelijk geen snars van.

Ik ben altijd een beetje teleurgesteld als ik naar de foto’s kijk die de laatste maanden in onze iPhoto-bibliotheek zijn terechtgekomen. Het zijn er niet alleen weinig voor ons doen, ze zijn ook redelijk standaard, eerder evenementfoto’s dan zomaarfoto’s. En ik hou niet van evenementfoto’s.
Op mijn favoriete foto’s staan dingen waar normale mensen geen foto’s van nemen. Geen feestjes of partijtjes, maar een keuken die helemaal overhoop ligt of youri en ik die gezellig boeken zitten te lezen op een lome zondagnamiddag. Dat zijn de foto’s die ik graag zie, en dat zijn de verhalen die ik wil vertellen.

Het totale gebrek aan dergelijke foto’s was te wijten aan het gebrek aan een kleine camera. Onze Ixus begaf het een paar maanden geleden zomaar, en toen dachten we dat het ook wel zou gaan met onze 300 D. Een geweldige camera, dat wel, maar niet direct iets om dag in dag uit in je handtas mee te sleuren wil je niet ten prooi vallen aan accute vormen van schouderverlamming. En dus werd de camera minder en minder bovengehaald en lukte dat enkel nog op speciale evenementen als doopfeesten en fotoshoots van fotogenieke nichtjes.

Die misérie is eindelijk voorbij. Sinds enkele dagen worden er weer volle bak foto’s genomen ten huize lilith. Het is weer een Ixus geworden, maar dan een nog veel coolere versie dan de vorige. En knopjes dat dat spel heeft, en face detection, en een image stabilizer en alles! Als u ons dus eventjes niet speurt: wij zijn foto’s aan het nemen ergens. Van de domste dingen eerst, want we hebben ’t één en ’t ander in te halen, vaneigens.

Van alle stickertjes die ik de afgelopen maanden als scrapbookverslaafde heb verzameld zijn de stickertjes die ik voor mijn verjaardag van J. heb gekregen op dit moment mijn allerfavorietste. Bloemen, vlinders, zilveren doodle-slingers, allemaal even cool en allemaal even niet-truttig. En allemaal van de HEMA. Ook de rol plakband en de stempels die ik voor mijn verjaardag heb gekregen zijn helemaal geweldig, en ook al allemaal van de HEMA. En ook de allercoolste fluogroene met felblauwe plastieken mand die zowat het middelpunt van mijn scrap-armoire vormt komt van de HEMA. Ik was al zo gelukkig toen ik hem zag staan, en toen ze me aan de kassa vertelden dat het die dag ook nog eens min vijftig procent was op retecoole plastieken manden was ik zo content dat ik de kassamevrouw wel had kunnen kussen. En nu nog steeds: telkens als ik naar mijn blauw met groene mand kijk word ik even heel erg gelukkig.

Ik ben helemaal verzot op de HEMA.

Ik hoef nog maar drie stappen in de winkel te zetten en ik word al omvergeslagen door dingen die ik allemaal wel wil. Knalgroene tuinkabouters, zeepklei, zakjes met vreemd snoep en salmiakkogels, opbergdingen in alle kleuren van de regenboog, vingerverf, stempeltjes, kinderchampagne en dingen om op je lichaam en gezicht te smeren, allemaal in ÈÈn winkel en allemaal even aantrekkelijk om naar te kijken. Ik kan in alle eerlijkheid zeggen dat ik helemaal enthousiast word van de HEMA-experience. Zelfs op een slechte dag trekken de washandjes van Jip en Janneke mij er weer doorheen.

Heel soms krijg ik hetzelfde gevoel als het Kruidvat plots een week hartige Sultana-koeken begint te verkopen, of scrapbookpakketjes voor geen geld, maar nooit voel ik me zo compleet gelukkig en geborgen als in de HEMA. Geen moment. Als ik zou kunnen, ik zou in de HEMA gaan wonen, mannen.

Soms vraag ik me af of ik een probleem heb.

Overgelukkig liep ik gisteren de Auchan uit met een grote doos in mijn armen. Met een smile die makkelijk van oor tot oor ging legde ik de doos op de achterbank van de auto, en verdrukte ik de gedachte om er even over te strelen. In de doos niets minder dan mijn zelfuitgeroepen verjaardagscadeautje: de Epson Picturemate 500.

De afgelopen weken heb ik, verstandige consument zijnde, de ene review na de andere gelezen, en op basis van die reviews was het klaar als een klontje: ik kon niet verder leven zonder de Epson Picturemate 500. Mijn voornemen om hem te vragen als kerstcadeautje veranderde plots in het geniale idee om hem voor mijn verjaardag te kopen, lichtjes ondersteund door een paar rijksdaalders van mijn ouders en grootouders. Toen ik ook nog eens op internet zag dat Auchan een korting van 50 euro gaf op mijn uitverkoren fotoprinter ging het plots snel: gisteren, zijnde tien dagen voor mijn verjaardag, printte mijn Epson Picturemate zijn eerste foto af. De kwaliteit overtrof mijn wildste verwachtingen, en de volgende uren heb ik verschillende malen gelukzalig gezucht om zoveel technologisch vernuft.

Ik bevind me momenteel nog in dezelfde roes als toen ik drie jaar geleden mijn iPod kreeg, of een paar maanden geleden nog mijn macbook. Diamanten zeggen mij dan weer niets, wegens te weinig knopjes en geen USB-aansluiting, vermoed ik.

Allez, bekijk hem, is hij niet de schattigste broodrooster look-a-like die jullie ooit hebben gezien?