Category Archives: Shopaholic

stinkertjes

stank.jpgEerst verdacht ik de kassamadam in het Kruidvat ervan over een ongelooflijk onaangename ademgeur te beschikken. Toen we het Kruidvat uitwaren klaagde ik tegen Youri over de vieze geur die uit de Colruyt kwam, en dat dat toch eigenlijk niet kon voor een winkel die eten verkocht, zo’n lijkgeur. Maar toen we de Colruyt al lang voorbij waren en ik de geur bleef ruiken begon ik te twijfelen.

Was ik het? Ik had net een hele dag besteed aan het schilderen van de gang, en net voor ik vertrok had ik nog wat verf afgebrand van de deurposten, maar kon ik daar zo erg van stinken? Ik had juist nog een verse trui aangedaan. In de Carrefour bleef het stinken, en ik werd helemaal ongemakkelijk. Ik bleef maar aan mijn trui en aan mijn t-shirt ruiken, maar die roken gewoon naar wasverzachter. En Youri rook ook gewoon lekker naar Youri.

Thuisgekomen in een misselijkmakende wolk van rotte eieren en lijken vonden Youri en ik de boosdoeners.
Ik had alle opties overlopen, maar dat het het plastiek van mijn net aangekocht lieflijk bloemetjessetje uit het Kruidvat bleek te zijn bracht me toch even compleet van mijn melk.

blomtje_kl.jpg

lilith en de keihomo’s

dipakai.jpgIk slenterde met een karretje vol boeken achter me aan van gang naar gang, nog vers blij om het koopje dat ik net had gedaan. Vier scrapbookboeken waar je normaal makkelijk honderd euro voor neertelt in je boekentrolley laten verdwijnen voor een euro of tien, dat noem ik pas een boekenfestijn.Verblind door blijheid was ik zo maar een gang in gelopen, niet bewust van enige rubriek of stijl. Toen ik plots het bord “MEDISCH EN NEW AGE” voor me zag opdoemen was het eigenlijk al te laat: ik stond tot aan mijn knieÎn in de chakra’s, iedereen dacht dat ik zo iemand was en ik schaamde me dood.

Na een korte inspectie bleek ik de enige in de gang te zijn zonder slunsekleren en teenringen, en ik durfde wedden dat de andere New Agers mij een dikke vette faker vonden en naar elkaar snoven als ik even niet keek. Ik moest zo snel mogelijk uit de gang weg geraken wilde ik niet aangeklampt worden door een druÔde, kaballah-monnik of door friggin’ Maria Duval, en liefst voor youri of mijn broer in de gaten kregen dat ik ¸berhaupt ooit in de esoterische gang was geweest. Ik werd nog liever doodgevonden met de Da Vinci Code in mijn handen.

Beslist trok ik aan mijn boekenkarretje, zette mijn meest onzweverige stap in en probeerde me niet te laten afleiden door boeken als “Praktisch pendelen voor beginners” en “Helende bloesem- en kleurenkaartjes”. Ik was er bijna, toen ik in een bottleneck terechtkwam veroorzaakt door een groepje van vier naar patchouli ruikende sandaaldragers die elkaar duidelijk in het geniep aan het helen waren. Wilde ik niet met mijn boekentrolley over hun uit principe ongepedicuurde tenen rijden dan kon ik niet anders dan wachten. En dat deed ik.

Gedurende drie minuten die wel uren leken werd ik ondergedompeld in mindblowing enthousiasme over een pakket helende keien dat te koop werd aangeboden aan wat blijkbaar idioot weinig was voor zoveel heling in zo weinig keien. Ik stond erbij en staarde naar twee langharige mannen die met de seconde homoseksueler begonnen te doen over desbetreffende keien en er zelfs over aaiden. Ik verwacht van mannen dat ze, als ze dan toch iets moeten doen met keien, die het liefst vervoeren met een grote camion terwijl hun bilspleet zichtbaar is en al.

Ik kuchte.
Ik kuchte als in “hallooow homo’s, ik moet langs met mijn trolley”.
De keienhomo’s keken me aan, legden hun keitjes in hun trolley en gingen aan de kant. Op een wel zeer verdacht homoseksuele manier, vond ik.

Snelsnel rende ik de volgende gang in met mijn trolley, weg van de oorkaarsen en wierrookstokjes, en nooit eerder klonk “WETENSCHAP EN COMPUTER” zo zoet.

mysterie alom

girl_detective2.jpgToen ik me opgaf om mystery shopper te worden had dat eigenlijk vooral te maken met het feit dat ik vond dat ik niet mysterieus genoeg was. Ik kan echt stikjaloers zijn op mannen en vrouwen waarover mensen zeggen dat ze zo mysterieeeus zijn en alles!, vooral omdat ik weet dat niemand dat ooit over mij zou zeggen. Ik ben zo mysterieus als een glazen deur.

Ik las de term “mystery shopper” twee jaar geleden in een boekje en ik dacht: dat is het! Tegen die tijd had ik mijn droom om detective te worden al opgegeven wegens een totaal gebrek aan opdrachten en dus was het tijd geworden voor een nieuwe uitdaging. Zo eentje waarvoor ik mijn oversized zonnebril en zijden sjaal weer uit de kast kon halen, met name.

Ik had me voorgenomen om vanaf het moment dat mijn mysteryshop-carriËre uit de startblokken schoot door het leven te gaan als Rebecca, de nietsontziende shopaholic, en na elke opdracht als in het niets te verdwijnen, zodat winkeliers zouden zeggen: “Heej, waar is die vrouw nu plots heen?!” en dat hun dubbeltje dan zou vallen. “Ow neej, dat zal toch geen mystery shopper geweest zijn?!” Ik weet niet hoe het komt, maar in mijn fantasie praat iedereen altijd met een overdreven Gelderlands accent.

Al bij al bleek dat mystery shoppen an sich serieus tegen te vallen wat mysteries en geheimzinnigheid betreft. Het spannendste dat ik al heb mogen doen in die twee jaar mysteryshoppen is controleren of de posters waarop interimbureau’s hun vacatures zetten netjes zijn, of de bureau’s in het reisbureau er proper bijlagen en of winkeldame’s in belgacomwinkels voldoende oogcontact maken met mensen als ik. De antwoorden waren respectievelijk ja, neen en perhaps. Tijdens rollenspellen mocht ik nooit Rebecca de shopaholic zijn, maar altijd lilith de gemiddelde klant. Interimbureaus en belgacomwinkels nodigen uiteindelijk toch niet uit tot flaneren met een zonnebril ook niet. Of je zou Sergio Quisquater moeten heten natuurlijk haha.

En toch blijf ik het doen, dat mystery shoppen. Telkens ik een opdracht krijg heb ik toch het gevoel dat ik een schakel ben in een geheime organisatie met een ultrageheim plan, en telkens ik een opdracht vervul lach ik een beetje in mijn vuistje. ’s Avonds maak ik alle mensen die niet vriendelijk tegen me zijn geweest af door negatieve antwoorden in te vullen op mijn vragenlijstje, en roep ik “Eat this, biatch.”

Na elke opdracht word ik ook nog eens gequoteerd door de geheime organisatie, en vanmorgen kreeg ik een mailtje binnen: negen op tien voor mijn vorige opdracht, keirls!

Ik ben dan misschien niet mysterieus, maar wel mysterieus genoeg om tot de beste mysterieshoppers van mijn generatie te behoren, uiteindelijk.

[RANT WEEK] zonder komkommers

komkommergesneden.jpgHet meisje legde een bruin broodje met groentjes en komkommer op de toonbank, terwijl ik toch wel uitermate expliciet had gevraagd naar een bruin broodje met groentjes en zonder komkommer, en zij daarop ja had geantwoord. Ik vraag me af waarom ik ¸berhaupt nog probeer om specificaties toe te voegen aan mijn broodjesbestellingen en daarbij mijn best doe om zo duidelijk mogelijk te zijn, als ze bij Panos nog steeds geen ene fuck geven om wat hun klant (en dat was ik!) op zijn broodje wil.

Dus daar stond ik dan, en aangezien ik geen zin had om van mijn oren te maken (“Excuseert u mij, maar ik dacht toch echt dat ik een minuut geleden de moeite heb gedaan om ZONDER KOMKOMMERS te zeggen, TRUT“) nam ik het broodje en droop ik af. In gedachten plaatste ik bij wijze van wraak een monsterbestelling bij het meisje van de komkommers, bestaande uit een wit broodje van zo’n 480 gram met kip, zalm, tonijnsla en ganda ham, met wortels, sla en enkel eigeel, dat niet in stukken en brokken uiteen valt nog voor u het in mijn handen geeft, asjeblieft.

Ik kan sowieso al niet veel verdragen van Panos-meisjes. Hoe ze immer tegen elkaar staan te fezelen terwijl ze mijn broodje klaarmaken, ik word er compleet nuts van. En altijd dat arrogante “de volgende”, en als de volgende dan niet snel genoeg antwoordt die blik van “smeer ze dan zelf hÈ uw broodjes”. Dat snakken en bijten en kattig doen als iemand een chocoladekoek bestelt en die door het plastiek van hun toonbank wil aanwijzen. “Ik zie niet waar u wijst, hoor, meneer“. Waarom hangt er dan een doorzichte plastieken toonbank op wijshoogte aan uw winkel, mevrouw?

Maar de kans bestaat dat ik eigenlijk gewoon stikjaloers ben op hun machtspositie in de broodjesbranche, en op alle broodjes en muffins die zij ’s avonds aan hun vrienden kunnen uitdelen omdat ze toch over waren.

Ongeduld om Freddy

Ik geef het toe: het is niet de eerste keer dat ik ergens in december ongeduldig begin te worden om mijn agenda voor het volgend jaar te beginnen gebruiken. Ik durf zelf meer zeggen: dat is ten huize crib een telkenmale wederkerend fenomeen.

Maar dit jaar ben ik simpelweg niet meer te houden.

freddy_kl.jpg

Als u in 2006 iemand ziet lopen met een exclusieve fijngetunede Freddy Maertens- moleskine-agenda, dan ben ik het wel.

En de winnaar is…

veiling.jpgSommige mensen in mijn echte en virtuele omgeving vinden het al een tijdje nodig om zich op onbewaakte momenten vrolijk te maken over ebay-terminologie. En dan vooral de ebay-terminologie die ikzelf enthousiast gebruik, als daar weze: op ebay koop je niets, je wint het. Ik vind: daar hebben ze een goed punt, want ebay is immers een veiling. Toch? En winnen geeft zo’n lekker warm gevoel aan het hartje.

Neen, zeggen de disbelievers in mijn omgeving: als je iets wint dan hoef je er niets voor te betalen! Als je moet betalen koop je iets. Badablablabla, zeg ik dan. En ook soms “Bladabladablie”.

Gelukkig zijn er ook van die momenten dat discussies niet eens nodig zijn.
Zoals vandaag.
Ik heb namelijk zoiets fantastisch verkregen op ebay dat zelfs winnen de lading nog niet voldoende dekt.

a0_1_b_kl.JPG.jpg

Het is een fucking Meli Maze-shirt, for christuses sake!

Merci GB, merci GB, mËËËËËerci!

G.B.betaalt vanaf vandaag 53 producten integraal terug.
Lilith’s allerliefste schoonzus en schoonmama hebben vandaag files van 45 minuten getrotseerd aan de kassa van de lokale GB-supermarkt, maar het resultaat mag er wezen.

DrieÎnvijftig producten maal vijf, dat ziet er een beetje zo uit:

vreten_kl.jpg

Tijd voor allerliefste schoonzus twee om te beginnen met het overpennen van barcodes and such..
Bedankt meiden en G.B., we kunnen weer voort hiero! *steekt duim omhoog*

All this, en niet eens getest op konijnen ook niet

body_kl.jpg

“Invent Your Scent is a collection of nine beautiful fragrances based on naturally inspired, simple scents to be blended or worn alone. With Invent Your Scent Eau de Toilette fragrances you are your own perfumer. Experiment to your heart’s content and create your very own bespoke, signature scent by combining two or three of the nine, sophisticated fragrances in this collection.”

Voor al wie net als ik niet kan kiezen, nu in de Body Shop!

lilith wandelt de toekomst tegemoet

Nu hebben ze dus bij Carrefour de meest futuristische actie van deze eeuw ondernomen.
Heus, de supermarktsector is niet meer zo omver gegooid sinds Aldi besloot om haar kassa’s op te drijven. Nu ik erover nadenk stellen die kassa’s zelfs niks voor in vergelijking met wat Carrefour nu heeft geÔntroduceerd. Carrefour pwned Aldi big time in de strijd om de meest futuristische soepermarket.

We stonden dus in de buurt van de roze en blauwe scheermesjes.
“Het zijn.. schermpjes”, zei Youri, en ik hoorde hoe hij zijn verbazing wegslikte.
“Neen hoor, dat is om je benen te ontharen, schattebol”, wilde ik zeggen, maar toen kruiste mijn zorgeloze blik zijn starende ogen. Dit zag er niet goed uit.
“Waar dan waar dan?” vroeg ik terwijl ik overal keek, maar nergens schermpjes zag. Dat kwam doordat er schermpjes zaten waar ik ze het allerminst had verwacht.
Toen ik Youri’s trillende vinger volgde zag ik het: de schermpjes zaten waar de kaartjes altijd waren!

future.jpg

“Wow”, zei ik.
Toen werd het heel stil tussen ons.
Toen gingen we trekken aan de schermpjes, maar ze kwamen niet los.
Toen gingen we dus nog harder trekken, want blijkbaar maken schermpjes dingen los in mensen, hoor. Dat je eraan wil trekken en ze in je handen wilt nemen, bijvoorbeeld.
Maar het waren dus beveiligde schermpjes. Wel honderdduizenden, voor elk product eentje.

“Zou het dan zo zijn,” vroeg ik, “dat als iemand in het hoofdkantoor in Brussel een cijfer verandert, alle schermpjes in alle winkels automatisch veranderen?”
Ik trok grote ogen.
“Misschien”, zei Youri, maar ik zag dat hij moeite had om dat te geloven.
“Waarmee wordt dat dan doorgestraald?”, vroeg hij, aan niemand in het bijzonder.
Ik krabde in mijn haar zoals ze dat in strips zo mooi doen, maar bleef het antwoord schuldig.
“Vroeger waren het nog gewoon kaartjes”, verzuchtte ik, en ik ving een huppel aan door een rayon met wel duizenden witte, onlosrukbare technologische vernuftjes.