Toen ik me opgaf om mystery shopper te worden had dat eigenlijk vooral te maken met het feit dat ik vond dat ik niet mysterieus genoeg was. Ik kan echt stikjaloers zijn op mannen en vrouwen waarover mensen zeggen dat ze zo mysterieeeus zijn en alles!, vooral omdat ik weet dat niemand dat ooit over mij zou zeggen. Ik ben zo mysterieus als een glazen deur.

Ik las de term “mystery shopper” twee jaar geleden in een boekje en ik dacht: dat is het! Tegen die tijd had ik mijn droom om detective te worden al opgegeven wegens een totaal gebrek aan opdrachten en dus was het tijd geworden voor een nieuwe uitdaging. Zo eentje waarvoor ik mijn oversized zonnebril en zijden sjaal weer uit de kast kon halen, met name.

Ik had me voorgenomen om vanaf het moment dat mijn mysteryshop-carriËre uit de startblokken schoot door het leven te gaan als Rebecca, de nietsontziende shopaholic, en na elke opdracht als in het niets te verdwijnen, zodat winkeliers zouden zeggen: “Heej, waar is die vrouw nu plots heen?!” en dat hun dubbeltje dan zou vallen. “Ow neej, dat zal toch geen mystery shopper geweest zijn?!” Ik weet niet hoe het komt, maar in mijn fantasie praat iedereen altijd met een overdreven Gelderlands accent.

Al bij al bleek dat mystery shoppen an sich serieus tegen te vallen wat mysteries en geheimzinnigheid betreft. Het spannendste dat ik al heb mogen doen in die twee jaar mysteryshoppen is controleren of de posters waarop interimbureau’s hun vacatures zetten netjes zijn, of de bureau’s in het reisbureau er proper bijlagen en of winkeldame’s in belgacomwinkels voldoende oogcontact maken met mensen als ik. De antwoorden waren respectievelijk ja, neen en perhaps. Tijdens rollenspellen mocht ik nooit Rebecca de shopaholic zijn, maar altijd lilith de gemiddelde klant. Interimbureaus en belgacomwinkels nodigen uiteindelijk toch niet uit tot flaneren met een zonnebril ook niet. Of je zou Sergio Quisquater moeten heten natuurlijk haha.

En toch blijf ik het doen, dat mystery shoppen. Telkens ik een opdracht krijg heb ik toch het gevoel dat ik een schakel ben in een geheime organisatie met een ultrageheim plan, en telkens ik een opdracht vervul lach ik een beetje in mijn vuistje. ’s Avonds maak ik alle mensen die niet vriendelijk tegen me zijn geweest af door negatieve antwoorden in te vullen op mijn vragenlijstje, en roep ik “Eat this, biatch.”

Na elke opdracht word ik ook nog eens gequoteerd door de geheime organisatie, en vanmorgen kreeg ik een mailtje binnen: negen op tien voor mijn vorige opdracht, keirls!

Ik ben dan misschien niet mysterieus, maar wel mysterieus genoeg om tot de beste mysterieshoppers van mijn generatie te behoren, uiteindelijk.