Hoe graag ik ook dingen koop voor mezelf (die broek! dat t-shirtje! die jip en janneke-stempels!), ik koop nog veel liever dingen voor iemand anders. Als ik in een winkel sta en plots bij een voorwerp glimlachend aan iemand moet denken, dan neem ik het gewoon mee. Vervuld van ‘wat zullen ze dit leuk vinden!’

Het wat-zullen-ze-dit-leuk-vinden gevoel vind ik veel leuker dan het heb-ik-dit-echt-wel-nodig gevoel, en youri weet perfect waarover ik het heb. Zo kwam het dat we vorig jaar uit Londen terugkeerden met zakken vol cadeautjes. Een gigantische knuffelzachte Winnie De Pooh met kerstmuts waarmee ik een half uur had staan draaien in de Disney Store en uiteindelijk niet KON laten liggen. Twee t-shirts voor mijn broer die niet eens t-shirts nodig had, maar die vast heel hard zou grijnzen om zijn ‘Fonzie van Happy Days’-shirt, en heel stoer zou staan met zijn knaloranje ‘A Clockwork Orange’-omhulsel. En dat deed hij, met glans. Samen met nog tientallen andere zakken vol hebbedingetjes staken we het kanaal over.

Het uitdelen van de cadeautjes was zelfs nog leuker dan het kopen. Telkens als het leek dat iedereen nu echt wel alles had gekregen werd er nog een zakje bovengehaald, en nog eentje. Ja, we hadden overdreven, maar wat een lol hadden we beleefd aan het uitkiezen, het vergelijken en het giechelen in ons vuistje, omdat we wisten dat de krijgers het leuk zouden vinden. En wat een lol hadden we bij het zien van alle verbaasde/ontroerde/grijnzende blikken van de cadeau-ontvangers. En het was nog niet eens kerst. Het was allemaal zo leuk geweest dat we vergeten waren om iets voor onszelf te kopen.

Vorige week kreeg ik weer hetzelfde gevoel. Ik zag iets dat leuk zou zijn voor mezelf, maar eigenlijk nog veel leuker voor iemand anders. Het ligt al een paar dagen klaar om te geven, en dit weekend maak ik er werk van om het cadeautje ter plekke te krijgen. Ik ben nog niet eens halverwege het proces, en ik vind het nu al weer fantastisch.