‘Kelly zingt graag alleen en luid, maar niet correct’. Zo staat het op het oudste rapportje dat bij mijn ouders thuis te vinden is. Het rapportje van de tweede kleuterklas in Bensberg, Duitsland. Ik moet er altijd heel hartelijk om lachen, om dat ene zinnetje. In gedachten zie ik het kleutertje dat ik toen nog was in een hoekje zitten, hard zingend en met haar beentjes zwaaiend, terwijl de rest van het kleuterklasje haar ietwat onbeholpen aanstaart en sommige kleutertjes elkaar een por geven: ‘Wat zingt dat gekke meisje in godsnaam?!’

Dat is dÈ herinnering die ik graag zou associÎren met mijn kleutertijd in Duitsland. Ik als eigenzinnig zingend kleutertje. Het jammere is dat hij niet telt als herinnering, omdat de beelden in mijn hoofd gecreeÎerd zijn door mezelf, naar aanleiding van dat leuke rapportje. Van het voorval zelf herinner ik me natuurlijk niks meer. Mijn familieleden zal het worst wezen: zij zijn in het bezit van een Duitsland-related herinnering die na twintig jaar nog steeds een kraker is op familiefeestjes. Die-keer-dat-Kelly-met-haar-hoofd-tussen-de-deuren-van-een-rijdende-schoolbus-terechtkwam.

Het was allemaal zo mooi begonnen: op weg naar huis had ik nog onbezorgd heel het repertoire van Matthias Reim zitten zingen. Het was dan misschien niet zo correct, maar wel lekker luid. Ik zat op de achterste rij, tussen de oudere en vooral stoerdere kleuters. Zij konden namelijk al zelf hun schoenveters knopen. Dankzij mijn gezang liet ik iedereen helemaal vergeten dat ik nog maar vier was, en zij al vijf. Kortom: het was een mooie dag. Toen de bus stopte pakte ik mijn hippe kleuterboekentas. De oudere kleutertjes stormden naar de schuifdeuren, maar ik had tijd. Ik was een volwassen en relaxte kleuter. Ik voelde me zo heel erg vijf dat ik was vergeten dat mijn lengte verraadde dat ik nog maar vier was.

Ik was vier en zodanig klein dat de buschauffeur niet had gezien dat er nog een kleutertje onbezorgd op de deur aan het afwandelen was. Door het raampje zag ik mijn moeder, en net op het moment dat ik mijn hoofd door de deur stak om uit te stappen werd ik een vreemd gevoel gewaar in mijn hals. Luttele seconden later bleek dat het de deuren waren, die zich rond mijn nek hadden gesloten. Ik wilde ‘verdammt, du blinde busfahrer!’ roepen, maar ik bracht geen geluid meer voort. Op dat moment zette de bus zich in beweging, onder het geshockeerde oog van een dozijn wijzende moeders. Want! Zelfs in Duitsland gebeurt het niet elke dag dat er een blond kinderhoofdje door de deuren van een rijdende bus komt piepen, o nein!

Na een paar wilde meters slaagde mijn moeder erin om de buschauffeur zo luid toe te roepen dat hij stopte. Want ook dat is de taak van een liefhebbende moeder. Even later werd de arme man in de boeien geslagen en afgevoerd naar een concentratiekamp in Dachau. We hebben hem nooit meer teruggezien.

Deze blogpost is een verzoek van Carree.