‘Lilith?’
‘Ja?’
‘Wat ben jij daar eigenlijk allemaal aan het doen?’
Terwijl ik verderrommel tussen de dweilen en de Ajax-schoonmaakdoekjes kijkt Bill me met grote ogen vol verwachting aan. ‘Ik ga kuisen’ zeg ik, schouderophalend. ‘YEEEEEHEEEES!!!’ roept Bill, terwijl hij zijn rechtervoorpootje in een zegevierende beweging naar zich toe trekt.

Bill is verzot op kuisen. Of beter: Bill is verzot op mensen die kuisen. Dagen kan hij ernaar zitten uitkijken, en als het grote moment dan is aangebroken stort hij zich als een wildeman op borstels, trekkers en zwabbers. Ondertussen probeert hij ook nog eens vol overgave zijn record ‘om het meest schuim uit een emmer water wegkatapulteren’ te verbeteren. Even later zit hij door het dolle heen vanop de rand van het bad te supporteren als ik de badkamer onder handen neem, en als ik een plekje vergeet is hij de eerste die het ziet. ‘Lilith, de kranen!’ roept hij dan vanuit zijn comfortabele positie op de eerste rij.

Maar de allerleukste plek van het huis om schoon te maken, daar hoeft Bill geen seconde over na te denken. ‘Lilith, lilith!! Wanneer begin je aan de slaapkamer?! Is het nog lang? Hoe lang dan?! Doe de slaapkamer, lilith!!’ Ik hou de slaapkamer altijd voor het laatste, omdat ik weet dat hij er zich zo in kan opwinden. Eens de deur naar this is where the magic happens geopend is er geen houden meer aan. Zingend springt hij van de ene kant van het bed naar de andere, wachtend tot ik eraan kom met het lekker ruikende beddengoed.

Wat dan volgt is een gevecht op leven en dood: ik grijp het dekbed, waarna Bill aan de andere kant begint te trekken. Ik roep dat hij niet mag, hij lacht me vierkant uit terwijl hij al zijn gewicht in de strijd gooit. Als het me dan toch lukt om het dekbed mijn kant uit te trekken maakt hij een vreemdsoortige konijnensprong waarna hij zich plots tussen mij en het dekbed bevindt, en het sleuren helemaal opnieuw kan beginnen. Na tien minuten lukt het me uiteindelijk meestal om verse lakens op het bed te leggen zonder dat er zich een kat tussen de matras en het hoeslaken bevindt.

‘Leuk hÈ, lilith, kuisen’ straalt Bill als ik me uiteindelijk moegestreden in de zetel laat ploffen. ‘Bwah’ zucht ik uitgeput, terwijl ik me bedenk dat een scheiding van drie dagen misschien toch niet zo’n slecht idee was.