Als het buiten rook naar nat hout en grijze ochtenden dan mocht je er donder op zeggen dat de goedheilige man dra zijn intrede zou maken in het land. Aan de ronde eettafel bij ons thuis werd elk jaar weer werk gemaakt van een brief vol zelfgeknipt-en geplakte fotootjes uit speelgoedboekjes. Ik was een vrij doorsnee kind en dus plakte ik prentjes van barbie’s en barbie’s droomhuis naast afbeeldingen van een dokter bibberspeldoos en een microscoop waarmee je mieren honderden keer kon vergroten. Soms schreef ik er nog een paar grappige achtjarigenmopjes bij, in de hoop de sint nog vrijgever te stemmen. Als alles klaar was ging het geheel in een mooie envelop richting ‘Sint, Spanje’. Tot zover had ik een bijzonder mooie, zorgeloze kindertijd.

Dat was echter maar gedeeltelijk zo. Hoe zorgeloos de ene helft van mijn kind-zijn dan ook mocht wezen, gevuld met lieveheersbeestjes zoeken en kampen bouwen in het bosje naast ons huis, het was altijd weer de voorbode van een donkere, trieste periode. Want een paar uur later werd het onoverkomelijk weer nacht, en als het daarna weer dag werd wist je gewoon dat het niet kon blijven duren. Het hele systeem zat zo vernuftig in elkaar dat er gewoon niks aan kon worden gedaan. En dat was een ramp voor het zorgeloze kind in mij.

‘Vlak voor je gaat slapen moet je denken aan de troetelbeertjes’, sprak mijn vader voor hij aanstalten maakte om mijn slaapkamer te verlaten. Hij liet het licht aan, want ik was als de dood voor donker. Mijn ouders hadden het ooit wel eens geprobeerd met een nachtlampje, maar ik werd oververmoeid van een hele nacht paniekerig staren naar het kleine lichtje. In mijn slaapkamer mocht het nooit nacht worden, zo zat dat.

Onder de felle lichten probeerde ik met de moed der wanhoop alleen nog maar te denken aan alle beertjes die troetelland rijk was, maar elke nacht ging het mis. Hoe hard ik in mijn droom ook op zoek ging naar de beertjes, altijd belandde ik op de ÈÈn of andere manier weer in een labyrinth. Ik liep en ik liep, want ik wist dat hij er was, en dat hij plots weer op mijn schouder zou komen tikken. Dat deed hij elke nacht opnieuw, en ik werd het nooit echt gewoon. Dus bleef ik lopen, langs de muren van het eindeloze doolhof waarvan de uitgang altijd weer ergens anders leek te liggen. Ik wist dat hij me aan het zoeken was. Na een paar minuten van gigantische paniek draaide ik dan een hoekje om en daar stond hij, in zijn bloot bovenlijf met zijn spierballen te rollen. Ik kan me niet herinneren dat hij veel meer deed dan rollen, maar het was beangstigend genoeg om elke morgen zwetend en met een kloppend hart wakker te worden, doodgelukkig dat het weer dag was.

Na jaren van doodsangst heb ik het poppetje van mijn broer bij wijze van closure verkocht op de kinderrommelmarkt. Ik kreeg er 20 belgische frank voor, en mijn ouders spaarden dankzij mijn strakke actie fortuinen uit aan nachtelijke electriciteit.

Had jij als kind wederkerende nachtmerrie’s? Vergeet het zeker niet in de groep te gooien!

De blogpost is een verzoek van cms.