‘Ik denk dat heel het gebouw vannacht heeft kunnen meegenieten van je ademhaling, dinge’ zegt Youri slaperig. Ik schraap mijn keel om te antwoorden dat ikzelf niks heb gehoord en ik voel dat hij ontstoken aanvoelt. Ontstoken met witte vlekken. Dat is de laatste dagen meer regel dan uitzondering, en om het af te maken brengen mijn longen bij het wakkerworden het geluid van een cappucino-apparaat voort. Lekker is dat!

‘Ik weet het’ antwoord ik, terwijl ik blozend wegduik onder mijn dekbed ‘maar ik ga echt echt stoppen!’ Erewoord!
Dat zei ik een paar maanden geleden ook al toen ik me vol overgave stortte op Allen Carr’s ‘stoppen met roken’. Elke dag vertelde ik Youri hoeveel gelijk die knakker had: roken was gewoon stom en slecht en te belachelijk voor woorden, but hey, ik moest blijven roken tot ik aan het einde van het boek was gekomen. Allen zei het, en Allen kon het weten. (zelf kettingroker geweest, vijf pakjes per dag, conditie: nul de botten! En zie hem nu gaan!)

Ik verslond het boek. En ik bleef roken, maar alleen omdat het moest van Allen, want ik begon roken steeds viezer en viezer te vinden. ‘Jamaarja’ zei Allen, ‘Roken ga je! Want als je nu stopt ga je nooit de hele boodschap van mijn boek meekrijgen. Hier, een sigaret!’ In amper vijf dagen las ik het boek uit. Of beter: las ik het boek bijna uit. Want ik was Allen te snel af, waha! Mijn vriendin en ik hadden vals gespeeld: zij vertelde me hoe het boek afliep. Dat je al je sigaretten in de vuilnisbak moest gooien en stoppen met roken. As if! Die kerel wist zeker niet hoeveel je tegenwoordig betaalt voor een pakje sigaretten? En daarbij: ik wilde gerust stoppen, maar de gedachte dat ik nooit nog op mijn gemak een sigaret zou mogen roken was te ondraaglijk voor woorden. Ik liet de laatste pagina op laffe wijze voor wat ze was. Beter geen einde dan een slecht einde, vond ik.

‘Beter roken dan minderen!’ had Allen gezegd, en dus bleef ik maar roken. Wat ik me de laatste weken dus elke morgen beklaag. Want voor het eerst in mijn lange, met bloed/zweet/tranen-opgebouwde rokerscarriËre ondervind ik er last van. Gelukkig was daar Marijn Devalck op mijn tv! Marijn Devalck beloofde om me te helpen. Meneer Boma hemzelve zou van een toren springen als ik zou stoppen met roken. Dat moest hij me geen twee keer beloven, en dus trok ik vanmorgen naar de kom op en stop! website van Kom op tegen kanker. Ik klikte op de “Test hier hoe verslaafd je bent!”-link, en na een testje met een paar vraagjes zat ik bang de uitslag af te wachten. Maar hey, ik moest het onder ogen zien. Het was een nieuw begin! Er was nog niks verloren! Enzovoort enzoverder.

En toen verscheen mijn resultaat:

Fagerstrˆm test

U bent niet afhankelijk van tabak.

Wat moet ik hiermee, tv1? Jullie taak is om mij bang te maken met vieze prentjes van longen vol bruin slijm en zwarte gaten enzo. En grijze tanden met oranje bobbelig tandvlees. Maar zelfs dat niet! Alleen een stom zinnetje op een wit blad, waardoor ik me nu nog stommer voel. Als je verslaafd bent heb je tenminste een excuus.